Η άλλη άποψη…
Τι είναι και τι μπορεί να είναι η κοινωνία
«Εκείνοι που εξακολουθούν ακόμα να εμπνέονται από τις αξίες της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης θα πρέπει να καταλάβουν ότι η επιβίωση των πολιτισμών μας περνά μέσα από την αλλαγή στάσης προς τους άλλους, τους ξένους, τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς.
Η ανάγκη αυτή δεν θεμελιώνεται μόνον σε αξιακά κριτήρια. Το πρόβλημα είναι επίσης οργανωτικό και λειτουργικό. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται ακόμα μια τεράστια ευθύνη μιας Αριστεράς που θέλει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα όπως είναι. Πράγματι, αντίθετα με τη Δεξιά που έχει εθιστεί στο να διαχειρίζεται τα άμεσα προβλήματα δίχως να ενδιαφέρεται για τις μακρόπνοες προεκτάσεις των επιλογών της, η Αριστερά διατηρεί ακόμα τη δυνατότητα να στοχάζεται με ευρύτερα ιστορικά κριτήρια.
Αν η στρατηγική της συντηρητικής παράταξης, στο παρελθόν αλλά και σήμερα, συνοψίζεται στη “διαχειριστική” και εργαλειακή μεθόδευση της αποτροπής ή απλώς της αναβολής των ορατών οχλήσεων και δυσλειτουργιών, η Αριστερά οφείλει και μπορεί να παραβλέπει τις Σειρήνες της νοητικής αδράνειας και να σκέπτεται σε βάθος χρόνου. Σε αυτή τη δυνατότητα άλλωστε χρωστά και την ιστορική της επιβίωση εις πείσμα των χαλεπών καιρών και ενάντια στην επίβουλη Ιστορία.
Με αυτήν την έννοια, είναι πιθανότατο πως το σημαντικότερο πολιτικό διακύβευμα των επόμενων ετών και δεκαετιών θα επικεντρωθεί γύρω από το ερώτημα τι είναι και τι μπορεί να είναι η ”κοινωνία”. Και γύρω από το ερώτημα αυτό οι αντιπαραθέσεις θα είναι κατ’ ανάγκην σκληρές».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή Ιταλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλαβρίας και φιλοσόφου Νούτσιο Όρντινε (*), από τη συνέντευξή του στα «Νέα» στον Μανώλη Πιμπλή:
Αυτό που βασιλεύει είναι ο εγωισμός – Λείπει η ανθρώπινη αλληλεγγύη
«Δεν θα ήμουν και τόσο αισιόδοξος. Αν μια μερίδα του πληθυσμού δείχνει αλληλεγγύη, μια άλλη μεγάλη μερίδα χειραγωγείται από κόμματα ρατσιστικά και λαϊκιστικά που, στηριζόμενα στις κοινωνικές τάξεις που υποφέρουν, υποδαυλίζουν τις συγκρούσεις ανάμεσα στους φτωχούς, με σκοπό κυνικά ψηφοθηρικό. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να καταλάβει η Ευρώπη ότι το πρόβλημα των προσφύγων δεν είναι αποκλειστικά πρόβλημα της Ελλάδας ή της Ιταλίας. Χρειάστηκαν όλοι αυτοί οι νεκροί στη θάλασσα για να ωθηθεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να λάβει υπόψη την παρουσία ανθρώπων που έχουν δραπετεύσει από τους πολέμους και τη φτώχεια σε αναζήτηση αξιοπρέπειας και ειρήνης. Κατά τη γνώμη μου, αυτό που βασιλεύει είναι μάλλον ο εγωισμός (το προσωπικό μικροσυμφέρον). Αρκεί να σκεφτεί κανείς τον κόσμο της πολιτικής: πού είναι η έγνοια για το κοινό καλό όταν κυριαρχούν η διαφθορά και η φοροδιαφυγή; Γι’ αυτό ακριβώς σκέφτομαι ότι οι νέες γενιές πρέπει να εκπαιδεύονται κατά τρόπο ώστε να αγκαλιάζουν αυτές τις μεγάλες αξίες όπως η ανθρώπινη αλληλεγγύη, η ανοχή και η έγνοια για το κοινό καλό. Χωρίς τις γνώσεις που θεωρούνται “άχρηστες”, χωρίς τις επενδύσεις στην εκπαίδευση (σχολείο και πανεπιστήμιο) θα είναι δύσκολο να νικηθούν ο εγωισμός και η ξενοφοβία».
(*) Ο Νούτσιο Όρντινε έδωσε διάλεξη στο Μέγαρο
Μουσικής Αθηνών με θέμα «Σε τι είναι χρήσιμη μια
άχρηστη γνώση».
***
Διά χειρός…
…του Παναγή Βουρλούμη, πρώην προέδρου του ΟΤΕ, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Η αλήθεια για τα χρήματα των Ελλήνων στο εξωτερικό»:
Να πώς βγάζουν έξω οι Έλληνες τα λεφτά τους
«Πριν μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πριν από τη σταδιακή κατάργηση των συναλλαγματικών περιορισμών, η πιο σημαντική πηγή κεφαλαίων ελληνικής ιδιοκτησίας στο εξωτερικό ήταν οι υπερτιμολογήσεις εισαγωγών και οι υποτιμολογήσεις εξαγωγών που οι αλλοδαποί εισαγωγείς και εξαγωγείς κατέθεταν σε λογαριασμούς τραπεζών, ιδίως ελβετικών. Η Ελβετία ήταν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας αργεντινού κρέατος στην Ελλάδα. Υπήρχαν και πολλοί άλλοι τρόποι λαθραίας εξαγωγής συναλλάγματος, π.χ. καταβολή έξω της αξίας από πωλήσεις ακινήτων. Εκπρόσωποι ξένων τραπεζών αλώνιζαν την Ελλάδα, όχι μόνο την πρωτεύουσα, στοχεύοντας στη διαχείριση χρημάτων που ήταν ήδη έξω και στη διευκόλυνση εξαγωγής των εντός. Χρηματιστηριακά και δικηγορικά γραφεία έκαναν την ίδια δουλειά έναντι προμήθειας. Με την πλήρη απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων και την είσοδο στο ευρώ, το κύμα φυγής ανεκόπη και υπήρξαν τάσεις παλιννόστησης και απαρχή δημιουργίας τμημάτων διαχείρισης περιουσιών -private banking- από ελληνικές τράπεζες. Ο καθένας προτιμά να είναι κοντά στα λεφτά του. Δυστυχώς, η κρίση αναζωπύρωσε τις τάσεις φυγής, που πήραν τελικά διαστάσεις πανικού λόγω φόβου Grexit και επιδρομών στις τραπεζικές θυρίδες».
***
Διά χειρός…
…του Γιάννη Μαρίνου, από τη «Γνώμη» του στο «Βήμα» με αφορμή τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης:
Χωρίς κομμουνιστογενείς η Βουλή!
«Ο κ. Τσίπρας χωρίς να το επιδιώξει απάλλαξε εντελώς το κόμμα του και την ελληνική Βουλή από σκοτεινούς ως αποτρόπαιους κομμουνιστογενείς εισαγγελείς και κάποιους θηλυκούς καραγκιόζηδες. Διατήρησε όμως στην κυβέρνηση τον μονίμως βλοσυρό εχθρό των αποκρατικοποιήσεων Δρίτσα, τον ηγηθέντα του κινήματος “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” Χαρίτση, τον εχθρό του ξένου κεφαλαίου Σκουρλέτη ή τους καταγγελθέντες για διαπλοκή Κατρούγκαλο, Σπίρτζη και Φλαμπουράρη, αφήνοντας εκτός τον διακριθέντα στο δύσκολο έργο του Πανούση. Δείγμα πολιτικού ήθους επέδειξε από την πρώτη ημέρα και ο νέος αναπληρωτής υπουργός Υγείας Πολάκης καπνίζοντας αρειμανίως εντός του υπουργείου όπου κραυγάζει το “Απαγορεύεται το κάπνισμα”.
Ο ποικιλοτρόπως πληθωρικός Φίλης ως νέος υπουργός Παιδείας διαδέχθηκε τον από όλους αποδοκιμασθέντα προκάτοχό του μαρξιστή Μπαλτά».