Η ξενοκρατία

Την ταυτότητα του αποικιοκράτη, ο οποίος θα εφαρμόσει κάθε πολιτική ασχήμια και βαναυσότητα χάριν της… «ευρωπαϊκής προοπτικής», απεκάλυψε η βρετανική εφημερίδα «Guardian», η οποία ανέφερε σε άρθρο της: «Όποιος και αν είναι ο ένοικος στο Μέγαρο Μαξίμου, άλλος θα διοικεί πραγματικά τη χώρα. Θα είναι ένας κουστουμαρισμένος ολλανδός δημόσιος υπάλληλος, με εξουσίες άνευ προηγουμένου: Ο Maarten Verwey, που με τον τίτλο του γενικού διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων, είναι αυτός που αποφασίζει ποια ποσά θα διατεθούν στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι στη χώρα ελάχιστοι έχουν ακούσει το όνομά του. Κάτω από τις δρακόντειες προϋποθέσεις ομαλής ροής των ποσών προς την Ελλάδα, που προβλέπει το τρίτο Μνημόνιο, η Αθήνα έχει παραδώσει ουσιαστικά τον έλεγχο στους δανειστές της, που καθορίζουν με περικοπές την οικονομική και κοινωνική πολιτική της χώρας… Για να εξασφαλιστούν οι δόσεις μέσα από τριμηνιαίες αξιολογήσεις ʽʽπροόδουʼʼ, θα πρέπει φέτος να περάσουν περίπου 120 νόμοι, ενώ το 20μελές επιτελείο του Verwey ουσιαστικά θα συγγράψει τους νόμους για όλους τους τομείς της κυβερνητικής πολιτικής. Από τη φορολογία για τις επιχειρήσεις και τα εργασιακά μέχρι την υγεία και το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, ενώ θα προετοιμάσουν ενδιάμεσες εκθέσεις κατά τη διάρκεια της αξιολόγησης της οικονομίας». Οιστρηλατημένοι από τη μανία της δύναμης, οι «πρωθιερείς» των Βρυξελλών μας φέρνουν τον ολλανδό ύπατο αρμοστή, προς δόξαν της ξενοκρατίας, προκειμένου να καταστεί η Ελλάδα αμετάκλητα αποικία τους. Και για να καταπνίξουν τις αντιδράσεις, περνούν τα εθνοκτόνα μέτρα τους με αριστερή κυβέρνηση.

Η ιστορία της ξενοκρατίας σʼ αυτόν τον τόπο είναι παμπάλαια υπόθεση. Από την εποχή της τουρκοκρατίας, μετά επί Όθωνος και κατόπιν, χρειάζονται τόμοι για να περιγράψει κανείς τα δεινά που υπέστη η Ελλάδα. Μόνο σε μερικές επισημάνσεις θα αρκεσθούμε από το 1945, ύστερα από την Απελευθέρωση. Από τότε μέχρι σήμερα, η ξενοκρατία χωρίζεται σε τρία κεφάλαια: α) Αγγλοκρατία. β) Αμερικανοκρατία. γ) Η σημερινή αποικιοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και από τις προηγούμενες, χειρότερη είναι η τελευταία που ήδη βιώνουμε. Η Ελλάδα, αντί να πάει μπροστά, έκανε στροφή ολοταχώς προς τα πίσω και επέστρεψε στις πιο σκοτεινές περιόδους του εργασιακού Μεσαίωνα. Η χώρα μας διαλύεται και ξεπουλιέται. Η κοινωνία έχει καταρρεύσει, το χειρότερο όμως είναι ότι το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού κόσμου δεν το έχει συνειδητοποιήσει και πετά στα σύννεφα. Και άλλοι το γνωρίζουν, αλλά δεν τους συμφέρει να το παραδεχθούν. Τρέμουν ακόμη να ομολογήσουν ότι η Ελλάδα κατάντησε «χωματερή της υφηλίου» με τους λαθρομετανάστες. Γυρίζοντας πίσω τις σελίδες της Ιστορίας, διαπιστώνουμε τις απίστευτες ομοιότητες με το σήμερα. Μόνο που τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερο. Όταν το 1950 ετοιμαζόταν να έλθει ως νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα ο διαβόητος Τζον Πιουριφόι, σε αντικατάσταση του Γκρέιντι, ένας διάσημος τότε πολιτικός αναλυτής, ο Ρίτσαρντ Μπάρνετ, έγραφε με απόλυτη ειλικρίνεια: «Περισσότερα από εκατό χρόνια αποτελούσε παράδοση για την ελληνική πολιτική ζωή να κυριαρχείται από μια ξένη δύναμη, τον περισσότερο καιρό από τη Βρετανία. Τώρα αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο οι Ηνωμένες Πολιτείες…». Νωρίτερα, το 1947 -με εμφύλιο πόλεμο-, ακόμα και η συντηρητική παράταξη δεν δυσκολευόταν να παραδεχθεί τον ρόλο της ξενοκρατίας. Ο κορυφαίος αρθρογράφος Γεώργιος Βλάχος, στις 16 Μαρτίου 1947, έγραφε στην εφημερίδα του την «Καθημερινή»: «Αυτοτέλεια! Ανεξαρτησία! Λόγια της καραβάνας… Ζήτημα ανεξαρτησίας δεν υπάρχει. Υπάρχει ζήτημα ένα και μόνο: Αφεντικού. Το αφεντικό μας, ένας είναι, δύο μάλλον: Η Αμερική και η Αγγλία…». Σήμερα τα αφεντικά μας είναι η Γερμανία και η Ευρωζώνη. Και τα περί εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας είναι «λόγιας της καραβάνας». Αλλά και το «Βήμα», στις 25 Ιουνίου 1947, δεν έκρυψε την αλήθεια. Στο κύριο άρθρο της εφημερίδας διαβάζουμε: «Η ανάμιξις των Αμερικανών εις τα εσωτερικά της χώρας είναι τόσον μεγάλη, ώστε να δύναται να λεχθεί ότι η Ελλάς παρητήθη σημαντικού τμήματος της Ανεξαρτησίας της και ετέθη πλέον υπό τον οικονομικόν και διοικητικόν έλεγχον των Ην. Πολιτειών. Όλη η δραστηριότης που θα αναπτύξει εφεξής η ελληνική κυβέρνησις πρέπει ουσιαστικώς να τύχει προηγουμένως της εγκρίσεως του Προέδρου της Αμερικής και του ενταύθα εκπροσώπου του…». Στις μέρες μας συμβαίνει ακριβώς το ίδιο: Έχουμε παραιτηθεί, με τα επαίσχυντα Μνημόνια και τα προαπαιτούμενα, της εθνικής ανεξαρτησίας μας και έχουμε τεθεί υπό τον απόλυτο οικονομικό και διοικητικό έλεγχο των Γερμανών, της «τρόικας» με την μαντάμ Δρακουλέσκου και την επικυριαρχία αυτού του άγνωστου «κουστουμαρισμένου» Ολλανδού, που θα είναι αφανής δικτάτορας. Αυτός που θα είναι χειρότερος και του Πιουριφόι. Όταν ήλθε στην Αθήνα, ως ύπατος αρμοστής, ο Πιουριφόι έκανε ό,τι ήθελε. Ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις, έμπαινε στα Ανάκτορα όποια ώρα επιθυμούσε και έδινε διαταγές. Πρωθυπουργός, τότε, ήταν ο στρατηγός Ν. Πλαστήρας. Η ΕΔΑ, που είχε ιδρυθεί το 1951, προσπαθούσε να σταθεί στον νόμιμο πολιτικό χώρο και στη Βουλή είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή η παρουσία της. Οι πληροφορίες όμως έλεγαν ότι οι Αμερικανοί είχαν δώσει εντολή να τη διαλύσουν και να κλείσουν την εφημερίδα της, τη «Δημοκρατική». Πήγαν τότε στο πρωθυπουργικό γραφείο ο πρόεδρος της ΕΔΑ Γιάννης Πασαλίδης με τον γραμματέα του κόμματος, τον αγροτικό ηγέτη Κώστα Γαβριηλίδη, για να πληροφορηθούν τι συνέβαινε. Ο Πλαστήρας τους δέχθηκε εγκάρδια, μάλιστα ο Γαβριηλίδης ήταν παλιός συνεργάτης του αρχηγού της ΕΠΕΚ την εποχή της ανατροπής της Βασιλείας, από το 1922 μέχρι το 1924. Είχαν πολλά χρόνια να ιδωθούν και εκεί, μπροστά στους δημοσιογράφους, αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν. Και ο γερο-στρατηγός, αιχμάλωτος της αμερικανοκρατίας, έσκυψε στο αυτί του Γαβριηλίδη και συγκινημένος του ανακοίνωσε ότι οι «Πιουριφόιδες» θα τους κλείσουν την εφημερίδα και θα ξανάστελναν στην εξορία τον γραμματέα της ΕΔΑ. Έτσι κι έγινε. Η «Δημοκρατική» κλείστηκε βίαια και ο Κώστας Γαβριηλίδης συνελήφθη και τον ξανάστειλαν στον Άη Στράτη. Τέτοιες φθινοπωρινές μέρες, σαν και τώρα, το 1952, ο Γαβριηλίδης άφησε την τελευταία του πνοή στον βράχο της εξορίας. Σε αυτά τα πέτρινα χρόνια ξαναγυρίσαμε. Μπορεί να μην υπάρχουν εξορίες το 2015, αλλά τα μέτρα εξοντώσεως, όχι μόνο ενός κόμματος, αλλά ολόκληρου του ελληνικού λαού από τους ξένους πάτρωνες με τα Μνημόνια είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί σε αυτόν τον τόπο. Τότε, τουλάχιστον, υπήρχε η ΕΔΑ αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς του Κέντρου, που δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται για τις λαϊκές ελευθερίες και για την εθνική ανεξαρτησία. Από την εποχή της δικτατορίας -το 1967- το σκηνικό άρχισε να αλλάζει ραγδαία. Οι αμερικανικές υπηρεσίες μεθοδευμένα κατασκεύασαν έναν «σοσιαλισμό πράσινο», Made in USA, και σήμερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει παγιδευτεί μέσα στα πλοκάμια της Ευρωζώνης, που θα την πνίξουν στο τέλος. Θα μας πνίξει η «ευρωπαϊκή προοπτική» και το ευρώ. Ναι, αλλά οι εκλογές δεν σημαίνουν τίποτε; Την απάντηση έδωσε ο καθηγητής κ. Γιώργος Κασιμάτης: «Οι εκλογές μεθοδεύτηκαν και αποφασίστηκαν από τους δανειστές μας και από τη συνεργαζόμενη κυβέρνηση. Στόχος, να ανατρέψουν στα μάτια των λαών της Ευρώπης το μεγαλειώδες ʽʽΟΧΙʼʼ του ελληνικού λαού στο παράνομο καθεστώς δανεισμού που επέβαλαν στη χώρα μας, για να ʽʽνομιμοποιήσουνʼʼ την απάνθρωπη και άνομη ʽʽσυμφωνίαʼʼ που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα…».

Μια συμφωνία που προβάλλει στον ορίζοντα σαν μαύρο σύννεφο, φέρνει βροχή εξοντωτικών μέτρων και μυρίζει εμφύλιο…