Η θεραπεία της ανθρωπιστικής κρίσης του αριθμού των υπουργών
Κατάφερε να τους ικανοποιήσει σχεδόν όλους. Έμειναν βεβαίως και κάποιοι παραπονούμενοι, αλλά είναι ελάχιστοι. Είναι χαρακτηριστικό το ότι όλοι οι τελευταίοι πρωθυπουργοί είχαν δεσμευθεί και είχαν προαναγγείλει πριν αναλάβουν την πρωθυπουργία ότι θα κυβερνούσαν με ένα μικρό Υπουργικό Συμβούλιο. Όταν, όμως, ανελάμβαναν τη θέση του πρωθυπουργού σχημάτιζαν Υπουργικό Συμβούλιο με 40 και πλέον πρόσωπα! Από την ώρα που σχημάτιζαν τις κυβερνήσεις τους με αυτόν τον τρόπο, ήταν απολύτως βεβαία και η αποτυχία τους.
Η Ελλάς, με πληθυσμό μόλις 11 εκατ. κατοίκους, είναι η πρώτη σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση από πλευράς αριθμού υπουργών, αναπληρωτών υπουργών, υφυπουργών, γενικών γραμματέων κ.λπ. Μπορεί να καυχάται ότι δεν υπάρχει άλλη χώρα στην ΕΕ με τέτοια πληθώρα υπουργών! Δείτε πόσο πτωχές είναι οι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από πλευράς αριθμού υπουργών. Η Ιταλία, με πληθυσμό 60 εκατ. κατοίκους, έχει τον πρωθυπουργό και 16 υπουργούς (εκ των οποίων οι 3 άνευ χαρτοφυλακίου) και έναν γενικό γραμματέα παρά τω πρωθυπουργώ. Η Γερμανία, με πληθυσμό 83 εκατ. κατοίκους, έχει την καγκελάριο, τον αντικαγκελάριο και 14 υπουργούς. Η Γαλλία, με πληθυσμό 63 εκατ. κατοίκους, έχει τον πρωθυπουργό, 16 υπουργούς και 16 γενικούς γραμματείς. Η Ισπανία, με πληθυσμό 47 εκατ., έχει τον πρωθυπουργό, έναν αναπληρωτή πρωθυπουργό και 12 υπουργούς. Η Πολωνία, με 38 εκατ. κατοίκους, έχει τον πρωθυπουργό και 18 υπουργούς. Η Ρουμανία, με πληθυσμό 21 εκατ., έχει τον πρωθυπουργό, έναν αναπληρωτή πρωθυπουργό, 17 υπουργούς και 3 υπουργούς εκπροσώπους.
Το Βέλγιο, με 11 εκατ. κατοίκους, έχει τον πρωθυπουργό, 13 υπουργούς και 4 γενικούς γραμματείς. Η Ουγγαρία, με 10 εκατ. κατοίκους, έχει τον πρωθυπουργό, τον αναπληρωτή πρωθυπουργό και 9 υπουργούς. Η Πορτογαλία, με 10,5 εκατ. κατοίκους, έχει τον πρωθυπουργό, τον αναπληρωτή πρωθυπουργό και 18 υπουργούς.
Από την παραπάνω σύνθεση των Υπουργικών Συμβουλίων των ευρωπαϊκών χωρών αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης αυτής της πατρίδας ότι και η νέα συγκυβέρνηση πορεύεται ακριβώς, όπως και όλες οι προηγούμενες, ως εάν να μη μαστίζεται η Ελλάς από αυτήν τη δεινή οικονομική κρίση, αλλά να ευρίσκεται στην εποχή των δανεικών!
Με αυτήν τη νοοτροπία των κυβερνώντων δεν μπορεί να υπάρχει ελπίδα για την ανόρθωση της χώρας μας. Όταν οι κυβερνώντες δεν δίδουν πρώτοι το παράδειγμα ότι θέλουν να νοικοκυρέψουν τη χώρα και να περιορίσουν τις σπατάλες και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα εξέλθουμε από την οικονομική κρίση. Δεν οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτό το σημείο, όμως, μόνον οι κυβερνήσαντες αλλά και οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι, αφού ουδέποτε ζήτησαν τον περιορισμό της σπατάλης και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος.
Εάν ανατρέξει κάποιος στις συζητήσεις επί των προϋπολογισμών στη Βουλή, θα διαπιστώσει ότι ουδέποτε ζήτησε κάποιο κόμμα τον περιορισμό των δαπανών. Όλοι ζητούσαν αυξήσεις των δαπανών. Ζητούσαν την υλοποίηση όλων των αιτημάτων, όταν γνώριζαν ότι η Ελλάδα ζει με δανεικά και ότι ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. Ουδείς συνετός οικογενειάρχης και νοικοκύρης ξοδεύει περισσότερα από όσα κερδίζει. Οι εκάστοτε κυβερνώντες, όμως, φρόντιζαν μόνο για τους εαυτούς τους και τους κομματικούς. Πολιτεύονταν με τέτοια αφροσύνη, ως εάν να μην ερχόταν κάποτε η ώρα του λογαριασμού. Η ώρα του λογαριασμού, όμως, ήλθε. Αλλά είναι πλέον αργά για δάκρυα. Αναζητείται ο ερχόμενος!