Η ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και το «τσίρκο» της ΝΔ

Πέραν όμως από τις επιφανειακές – αριθμητικές αυτές «αναγνώσεις», η επικράτηση ενός κομματικού φορέα, η ευρύτερη πολιτική και κοινωνική ηγεμονία την οποία ασκεί, αποκαλύπτεται και αποδεικνύεται από τη δυνατότητά του να διευρύνει τις επιρροές του, να διεμβολίζει και να αναδιατάσσει τους κομματικούς συσχετισμούς, να οδηγεί σε στρατηγικού τύπου αδιέξοδα τους αντιπάλους του.

Η εκλογική αναμέτρηση της 20ής Σεπτεμβρίου ολοκληρώνει και επικυρώνει τις ριζικές ανακατατάξεις που συντελούνται σε κομματικό – πολιτικό επίπεδο και ταυτόχρονα αναδεικνύει τις ιστορικές προϋποθέσεις και τους όρους με βάση τους οποίους ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τη διακυβέρνηση στο πλαίσιο μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής ηγεμονίας. Και αυτό με βάση τη σαφή λαϊκή εντολή, που δόθηκε και επικυρώθηκε τρεις φορές, μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες συγκρούσεων, ρήξεων, τελεσιγράφων και πραξικοπημάτων, τα οποία οδήγησαν όχι μόνο στη συνθηκολόγηση αλλά και στην ανατροπή της κυβέρνησης από την Αριστερή Πλατφόρμα του Π. Λαφαζάνη.

ΝΔ – μια πολιτική «φούσκα»

Ο μεγάλος ηττημένος είναι ο κύριος πολιτικός και κομματικός εκπρόσωπος και εντολοδόχος της εγχώριας διαπλοκής και της γερμανικής ελίτ. Η ΝΔ δεν αλώθηκε απλώς από την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Απώλεσε πρωταρχικά την παραδοσιακή εθνική – πατριωτική της «ταυτότητα» με τη στάση της εθελοδουλίας και της πλήρους υποταγής την οποία τήρησε προς τη γερμανική ελίτ και τη χρηματοπιστωτική δομή. Το χειρότερο, ενσωμάτωσε και ανέδειξε σε κυρίαρχο ιδεολογικό της πρόσταγμα τη νεοφιλελεύθερη αγοραία αντίληψη, με φυσική συνέπεια τη «μετατόπισή» της στην ακροδεξιά κλίμακα του πολιτικού φάσματος.

Η ΝΔ δεν διέρχεται σήμερα ούτε απλώς μια κρίση ηγεσίας ούτε μια κρίση πολιτικής γραμμής. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει, κυριολεκτικώς, «ποια είναι», «τι θέλει», «σε ποιους» (πλην της διαπλοκής) απευθύνεται. Μαστίζεται δηλαδή από μια υπαρξιακή, οντολογικού χαρακτήρα, κρίση.

Όταν όμως ένας κομματικός φορέας διαπερνάται και κατατρύχεται από μια κρίση στρατηγικής μορφής, τότε όλες οι επιμέρους τακτικές επιλογές ή «μεταμφιέσεις» του αποτυγχάνουν και αυτο-ακυρώνονται.

Την «αριστερή παρένθεση» του ΣΥΡΙΖΑ καθόρισε ως επιλογή της ΝΔ ο Αντ. Σαμαράς και εκπαραθυρώθηκε ύστερα από λίγους μήνες. Τον κεντροδεξιό ρόλο για τη ΝΔ επέλεξε ο Β. Μεϊμαράκης ως πρόσχημα, ως «εργαλείο» προκειμένου να ακυρώσει την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα και να τους σύρει στον «μεγάλο συνασπισμό»… και απέτυχε παταγωδώς.

Ούτε απλώς Ακροδεξιά ούτε κατά φαντασία Κεντροδεξιά… Η, το πάλαι ποτέ, δεσπόζουσα φιλελεύθερη – αστική, συντηρητική παράταξη δεν αποτελεί σήμερα παρά μια πολιτικοϊδεολογική «φούσκα» χωρίς περιεχόμενο, πέραν του ότι αποτελεί τον τελευταίο κομματικό προμαχώνα των συστημικών συμφερόντων και της διαπλοκής.

Όσα διαδραματίσθηκαν και όσα θα επακολουθήσουν, με αφορμή τις διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου στη Νέα Δημοκρατία, αποκαλύπτουν ως έναν μόνο βαθμό το βάθος της κρίσης: Οικογένειες, φατρίες, σόγια, ακροδεξιές φιλοδοξίες, ένας διορισμένος πρόεδρος που οδηγείται με «το ζόρι» να θέσει υποψηφιότητα… και πίσω από την τραγελαφική αυτή εικόνα τα συμφέροντα της διαπλοκής (όπως επισήμανε ο ίδιος ο Νικήτας Κακλαμάνης) ψάχνουν τον «δικό τους» άνθρωπο για να «ποντάρουν».

Και ως «επιτομή», η πλήρης πολιτική και λογική αντιστροφή: Πρώτα θα εκλεγεί ο πρόεδρος και αργότερα η παράταξη θα αποφασίσει για την ταυτότητα, τις ιδεολογικές της αρχές, τις κοινωνικές της αναφορές, τις θέσεις της… Όμως όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί. Αντί να προσβλέπει στην «αριστερή παρένθεση», η ΝΔ όφειλε, ήδη από την άνοιξη του 2015, να έχει αποφασίσει για τα μείζονα αυτά θέματα και όχι να συγκροτεί το «μακρύ χέρι» του Β. Σόιμπλε προκειμένου να ανατραπεί η ελληνική κυβέρνηση.

Ο διεμβολισμός της Κεντροαριστεράς και του Κέντρου

Οι «χώροι» της αποκαλούμενης Κεντροαριστεράς και του, πάλαι ποτέ, Κέντρου διεμβολίσθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το Ποτάμι, ως η έσχατη απόπειρα της διαπλοκής να επιβάλει ένα κομματικό «ανάχωμα» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω ενός μορφώματος στο οποίο συναθροίζονται νεοφιλελεύθερες, κεντροαριστερές και απολιτικές αντιλήψεις, «εξεμέτρησε» το πολιτικό του «ζην». Το δε εναπομείναν ΠΑΣΟΚ απλώς επιβίωσε συναθροίζοντας ένα τμήμα του ΚΙΔΗΣΟ και κάποια υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ, με την «ελπίδα» ότι θα συμμετάσχει στην κυβερνητική εξουσία στα πλαίσια του «μεγάλου συνασπισμού». Τώρα που «πάσα ελπίς απέδρα», όπου η «ισορροπία», η τήρηση ίσων αποστάσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ αποδεικνύεται ανέφικτη και ασταθής, το ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσει μοιραία τη νομοτελειακά καθορισμένη πορεία συρρίκνωσης.

Ταξική σύγκρουση – κοινωνική συμμαχία

Πολλοί δημοσιολόγοι και αναλυτές εμμένουν στη διαπίστωση ότι η διαχωριστική γραμμή Μνημόνιο – αντι-Μνημόνιο, που αναδύθηκε και κυριάρχησε μάλιστα κατά την τελευταία περίοδο, είναι πια παρωχημένη μετά και την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιείται όχι μόνο για τη «νομιμοποίηση» των μνημονιακών πολιτικών και της εθελόδουλης στάσης των κυβερνήσεων της πενταετίας αλλά και για την ακύρωση και υπονόμευση της σημερινής κυβέρνησης όσον αφορά την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ του προγράμματος και την εφαρμογή αντίρροπων πολιτικών, που θα αποβλέπουν στην άμβλυνση των ακραίων επιπτώσεων, στη ρήξη με τη διαπλοκή, στη δυνατότητα εφαρμογής ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Οι επιφανειακές αυτές προσεγγίσεις αγνοούν όμως ή παραβλέπουν τις βαθύτερες ιστορικές εξελίξεις που οδήγησαν σε έναν βίαιο μετασχηματισμό την ελληνική κοινωνία, με συνέπεια τη διαμόρφωση μιας έντονα ταξικής – κοινωνικής διάρθρωσης, μιας ακραίου χαρακτήρα σύγκρουσης συμφερόντων.

Αυτή η σύγκρουση συμφερόντων, αυτή η πλειοψηφική ταξική – κοινωνική ψήφος, που επιβεβαιώθηκε και κυριάρχησε στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, διαμορφώνει μια νέα ιστορική πραγματικότητα που υπερβαίνει τα κομματικά όρια και τους κλασικούς πολιτικοϊδεολογικούς διαχωρισμούς.

Αυτή ακριβώς η έντονη ταξική – κοινωνική πόλωση, η ακραία σύγκρουση συμφερόντων, που συνιστά το κοινωνικό και πολιτικό έρεισμα της σημερινής κυβέρνησης και του Αλ. Τσίπρα, αυτή η ιστορική δυναμική θα πρέπει -μέσα από τις αντιφάσεις και τους προβληματισμούς που τη διαπερνούν- να μετασχηματισθεί σε μια ευρεία κοινωνικοπολιτική συμμαχία, που θα θέσει σαφείς στόχους και θα ακολουθήσει ολοκληρωμένο προγραμματικό σχέδιο.

Εάν όμως οι ιστορικοί όροι και οι προϋποθέσεις έχουν ήδη τεθεί, τίποτα δεν είναι δεδομένο…

Μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Οι δανειστές, η γερμανική ηγεσία, δεν πρόκειται να σταματήσουν τους εκβιασμούς, ούτε να παραιτηθούν από το σχέδιο της υπονόμευσης της ελληνικής κυβέρνησης. Ακόμα και για το, κομβικής σημασίας, ζήτημα του χρέους πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι ο Β. Σόιμπλε ετοιμάζει τη δική του «συνταγή»…

Μόνο η στήριξη μιας ευρείας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, μιας κοινωνίας που εισήλθε στο προσκήνιο και είναι αποφασισμένη να αγωνισθεί, θα δώσει τη δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να αγωνισθεί και να φέρει θετικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό και η προσπάθεια, οι πολιτικοί χειρισμοί της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού πρέπει να διευρύνουν και να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Αυτή η επιλογή έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία από τις μάχες στο «εξωτερικό μέτωπο».