Η άλλη άποψη…

Αν δεν βρουν αντι-Τσίπρα, η ΝΔ δεν θα δει φως…

«Όσο δεν εμφανίζεται ένας “γοητευτικός” αντι-Τσίπρας, ο κ. Τσίπρας θα συνεχίσει να κερδίζει πολιτικές μάχες, ό,τι και αν συμβαίνει στη χώρα. Αυτό είναι το βασικό πολιτικό συμπέρασμα από τις χθεσινές εκλογές. Οι εκλογές του Ιανουαρίου, το δημοψήφισμα και οι κάλπες χθες, έδειξαν πως ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης δεν είναι διατεθειμένο σε καμία περίπτωση να επιτρέψει στο παλαιό πολιτικό σύστημα να επιστρέψει. Τις τελευταίες εβδομάδες ζήσαμε μία προσωρινή και επιφανειακή ευφορία, λόγω της σχετικά καλής επικοινωνιακής επίδοσης του κ. Μεϊμαράκη ως αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Πρέπει, όμως, να είμαστε ειλικρινείς. Ο κ. Μεϊμαράκης εξέφρασε τον κοινό νου και είχε μία μεγάλη αμεσότητα στην επικοινωνία του. Μπόρεσε επίσης να συγκεράσει τις διάφορες φυλές της ΝΔ και να συσπειρώσει την παραδοσιακή της βάση. Αυτό όμως δεν αρκεί προφανώς. Η “παρέα” της Νέας Δημοκρατίας ένιωσε καλύτερα, αλλά το κόμμα, ως πρόσωπα και ως αφήγημα, συνεχίζει να εκφράζει το παλαιό. Θα χρειασθούν γενναίες αποφάσεις και υπερβάσεις για να απογαλακτισθεί η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη από τις αδράνειες του χθες. Προς το παρόν, πάντως, δεν έχει βρει τον αντι-Τσίπρα της, ούτε ακριβώς και το αντι-τσιπρικό της αφήγημα».

***

Διά χειρός…

…του Πάνου Αμυρά, διευθυντή του «Ελεύθερου Τύπου», από το άρθρο του με τίτλο «Δεξιότερα Κουροπάτκιν ή τι πρέπει να γίνει στη ΝΔ»:

Αναγκαίες όσο ποτέ γενναίες μεταρρυθμίσεις

«Τώρα είναι αναγκαίο όσο ποτέ για τη ΝΔ να προχωρήσει σε μία γενναία μεταρρύθμιση στον πολιτικό λόγο, τα πρόσωπα και τις δομές της. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει πλέον η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών η Νέα Δημοκρατία θα πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων μόνο όταν καταφέρει να πείσει για την ιδεολογική και προγραμματική της υπεροχή.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση το “επαναλανσάρισμα” της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά εάν δεν γίνει με επίμονο τρόπο, με ουσιαστικό διάλογο των στελεχών με τη βάση και με το άνοιγμα του κόμματος σε νέες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, τότε θα απορούμε διαρκώς με τα εκλογικά αποτελέσματα απέναντι στους λαϊκισμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα ψάχνουμε κατόπιν “πολέμου” εάν ο Κουροπάτκιν έπρεπε να πάει δεξιότερα ή όχι, κατά το γνωστό ιστορικό ανέκδοτο των αθηναϊκών καφενέδων».

***

Διά χειρός…

…του Θανάση Καρτερού, από «της Ώρας» του στην «Αυγή» με τίτλο «Ύστερα ήρθε ο κουβάς»:

Πώς γύρισαν την πλάτη οι αριστεροί

«Γιατί υπέστη τόσο συντριπτική, ταπεινωτική θα λέγαμε, εκλογική ήττα η ΛΑΕ; Δεν είναι δουλειά μας, θα πείτε, να ασχοληθούμε με όσα οδήγησαν στον κουβά όσους πήραν την πρωτοβουλία να αποσχιστούν από τον “εναπομείναντα”. Δουλειά τους είναι. Κι όμως, επειδή τα διασπαστικά παθήματα καλό είναι να γίνονται ενωτικά μαθήματα, έχει τη σημασία του να επισημάνουμε μερικά από τα στοιχεία που εξασφάλισαν την αυστηρή εκλογική τιμωρία της ΛΑΕ.

Γιατί τιμωρία ήταν. Που δεν εξηγείται μόνο, ούτε κυρίως, από τις όντως δύσκολες συνθήκες. Διότι δεν τους τιμώρησε γενικώς το εκλογικό σώμα. Ούτε μόνο ο κόσμος του Όχι. Αλλά ο κόσμος της Αριστεράς. Ένας κόσμος που: Πρώτον, έπαθε σοκ με τη συμφωνία με τους δανειστές, και άρα έτεινε ευήκοον ους στην κριτική. Δεύτερον, έχει μάτια ανοιχτά στο καινούργιο. Και τρίτον, έχει, είχε τουλάχιστον, σε εκτίμηση πολλά από τα πρόσωπα που συμμετείχαν στη ΛΑΕ».

«Η ορολογία που επέλεξαν, η σφοδρότητα των επιθέσεων κατά του χθεσινού τους κόμματος, η καταγγελία στα όρια της συκοφαντίας επισκίασαν ό,τι άλλο θα ήθελαν να πουν. Αν ήθελαν.

Κι έτσι οι αριστεροί τούς γύρισαν την πλάτη. Διότι από διασπάσεις έχουν μπουχτίσει. Κι από συντροφικά μαχαιρώματα επίσης. Και το τελευταίο, όπως αποδείχτηκε, που ήθελαν ήταν μια διάσπαση, με όρους μάλιστα εμφυλίου παρελθόντων ετών. Αν κάποιοι έχουν κόλλημα με κάτι τέτοια -οπορτουνιστές, αποστάτες, προδότες, υπηρέτες της αστικής τάξης κ.λπ.- έχουν το κόμμα τους. Με αρχή, μέση, τέλος, σύμβολα και ιστορία. Γιατί να επιλέξουν τη ΛΑΕ;

Ύστερα ήρθε ο κουβάς…».

***

Διά χειρός…

…του καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Λιάκου, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Πώς αλλάζει η Ευρώπη;»:

Να είσαι παρών τώρα με τη δύναμη της αλλαγής, τώρα που η Ευρώπη αλλάζει…

«Δυναμικό γεγονός είναι η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία. Αυτή η ριζοσπαστική στροφή δεν συμβαίνει σε ένα μικρό σοσιαλιστικό κόμμα ούτε σε μια μικρή χώρα. Ένα από τα μεγαλύτερα και παραδοσιακότερα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής οικογένειας αποκτά μια ριζοσπαστική ηγεσία».

«Ο Κόρμπιν είναι μια πολύ καλή απόδειξη πώς αλλάζει ο ιδεολογικός χάρτης της Ευρώπης. Έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση στην οποία οι αποφάσεις που αφορούν τις ζωές των πολιτών δεν εξαρτώνται από τη βούληση των ίδιων των πολιτών αλλά από ένα πλέγμα τεχνοκρατών, επαγγελματιών πολιτικών, διευθυντών τραπεζών και οικονομικών παραγόντων. Η σκληρή εμπειρία της νεοεκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης από τον Ιανουάριο είναι μάρτυρας αυτού του νέου καθεστώτος που έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες, επιβάλλοντας τρόπους διακυβέρνησης αλλά και δεοντολογίες ατομικής συμπεριφοράς συντονισμένες με αυτές τις νέες μορφές διακυβέρνησης. Οι αντιστάσεις δεν είναι εύκολο να αναπτυχθούν και να καρποφορήσουν. Ωστόσο, ο πολλαπλασιασμός των εστιών αντίστασης είναι γεγονός. Μετά τον Σύριζα οι Podemos, μετά τους Podemos το σκωτσέζικο δημοψήφισμα, μετά από αυτό η στροφή του Εργατικού Κόμματος. Η φωνή των βρετανών Εργατικών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα ενισχύσει την κριτική και τα ερωτήματα για την πορεία της Ευρώπης θα ακουστούν πιο δυνατά.

Το ζήτημα είναι αν το προηγούμενο Κόρμπιν θα επηρεάσει τα άλλα μεγάλα σοσιαλιστικά κόμματα και θα ενισχύσει τα ρήγματα με τους συντηρητικούς. Πιστεύω πως ναι».

«Αργά, βασανιστικά, με αντιφάσεις, η Ευρώπη δεν μπορεί να μείνει αυτό που ήταν, αλλάζει. Σε αυτή την αλλαγή το ζήτημα είναι να είσαι παρών αλλά και να μην προσαρμόζεσαι στο κυρίαρχο πνεύμα, όσο και αν έχεις κάνει τους απαραίτητους συμβιβασμούς για να επιβιώσεις. Να είσαι με τις δυνάμεις της αλλαγής, να συντονίζεσαι μαζί τους. Το περασμένο επτάμηνο φέρνοντας το ελληνικό πρόβλημα στο προσκήνιο έδειξε τα δομικά προβλήματα των ακολουθούμενων ευρωπαϊκών πολιτικών. Ήταν πράγματι η “ελληνική στιγμή της Ευρώπης” και έδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις αδυναμίες του, ήταν μια από τις δυνάμεις που συγκλίνουν στο να αλλάξει η Ευρώπη. Δεν πρέπει να χάσει τη ριζοσπαστική του ψυχή αλλά να επιταχύνει αποφασιστικά την πολιτική του ικανότητα διακυβέρνησης».