Αργά για δάκρυα…

Στις εκλογές του Γενάρη δεν είχε ψηφίσει το 36,53%, ήτοι πάνω από το 1/3, και δεν θυμόμαστε να είχε βγει τότε κανείς να χύσει κροκοδείλια δάκρυα. Αλλά και τώρα, ύστερα από μια βδομάδα κανείς δεν θα μιλάει για την αποχή, κανείς δεν θα διερωτάται γιατί δεν πήγαν την περασμένη Κυριακή να ψηφίσουν οι 774.250 που είχαν ψηφίσει τον Γενάρη, στις εθνικές και τότε εκλογές.

Η αποχή δεν εμφανίσθηκε τυχαία. Αν κοιτάξει κανείς τη διαδρομή της, θα διαπιστώσει ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η αποχή ανέβαινε. Κανένα όμως κόμμα, καμία εξουσία, π.χ., η Βουλή, ή τα πολιτικά τμήματα των Νομικών Σχολών, ή το πιο αρμόδιο, το υπουργείο Εσωτερικών, δεν έκανε μια έρευνα για να διαπιστώσει για ποιον λόγο οι πολίτες δεν πάνε να ψηφίσουν. Τότε θα μαθαίναμε πολλά, ιδιαίτερα για τους νέους, που είναι, δυστυχώς, το μεγαλύτερο -και μάλιστα αυξανόμενο- ποσοστό αυτών που δεν πηγαίνουν στην κάλπη.

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι υπάρχει απαξίωση προς την πολιτική και τους πολιτικούς, επειδή ο κόσμος θεωρεί ότι αυτοί φταίνε για την κατάντια της χώρας. Υπάρχει όμως και ένα κομμάτι -μικρό, θέλουμε να πιστεύουμε- που δεν ψηφίζει για… χαβαλέ ή γιατί είναι της… μόδας, και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.

Είναι ευκαιρία, με το… ρεκόρ που… πέτυχε η αποχή, να ανοίξει μια συζήτηση και παράλληλα να διεξαχθεί μια έρευνα για τα αίτια που γεννούν την αποχή του πολίτη από το πιο σημαντικό δικαίωμα που έχει, να επιλέγει τους κυβερνήτες του, αυτούς που θα πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας, τους οποίους ανάλογα με την προσφορά τους είτε επιβραβεύει είτε καθαιρεί. Είναι ένα δικαίωμα που δεν πρέπει να το απαρνείται κανείς. Γιατί όταν το απαρνείται δεν μπορεί μετά να διαμαρτύρεται για καμία κυβέρνηση που τον πλήττει με τις αποφάσεις της.