Περί νεοφιλελευθερισμού και άλλων… δαιμονίων
Ο μονόδρομος των Μνημονίων και η προπαγάνδα που τον συνοδεύει είναι ένα απλό δείγμα της καταπληκτικής δουλειάς που έκαναν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ όλα αυτά τα χρόνια. Έπεισαν τους περισσότερους Έλληνες πως είναι μονόδρομος η φτώχεια, η ανεργία, ο μισθός πείνας, ο εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Θαρρείς και έπεσε ένα πελώριο τείχος από το 2009 και πριν. Για να μην μπορεί ο Έλληνας να συγκρίνει, να απορρίψει, να αποδοκιμάσει, να θυμηθεί…
Ναι, η πλύση εγκεφάλου πέτυχε… Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός καθιερώθηκε. Πατάει πάνω στα συντρίμμια αυτής της χώρας και πανηγυρίζει. Το καταλαβαίνεις στο χαμόγελο του Άδωνη, στις δηλώσεις του Βαρβιτσιώτη (όποιος δεν έχει να πληρώσει τον φόρο, να πουλήσει το σπίτι του)…
Και όλοι εμείς, αναγκαστικά υπόλογοι για την ελαφρότητα των επιλογών μας στο πρόσφατο παρελθόν, θα πάμε την Κυριακή να ψηφίσουμε. Ποιον και με ποια κριτήρια; Το πολιτικό σκηνικό, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, προκαλεί οργή και αγανάκτηση. Καμιά παράταξη, κανένα κόμμα δεν αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας. Τώρα πια οι Έλληνες ξέρουν τι έχουν μπροστά τους, ξέρουν ποιοι τα δημιούργησαν, ξέρουν ότι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο τους δεν είναι τίποτα άλλο από απλοί διαχειριστές της μιζέριας και της θλίψης. Το στοίχημα είναι: Πόσο πιο μίζερα; Πόσο πιο θλιβερά;
Ακούμε καθημερινά προεκλογικές υποσχέσεις για δουλειές, επενδύσεις, κεφάλαια. Κανείς δεν ασχολείται με τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Με το επιχειρείν και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που είναι το πραγματικό οξυγόνο μιας εθνικής οικονομίας. Ο νεοφιλελευθερισμός θέλει εργάτες, οικονομικά εξαθλιωμένους, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις για ζωή και δημιουργία. Η Ελλάδα του 2015 είναι γεμάτη από τέτοιους. Όλοι δημιούργημα της κρίσης. Το εργοστάσιο του νεοφιλελευθερισμού παρήγαγε, όλα αυτά τα χρόνια, το έμψυχο δυναμικό που χρειαζόταν. Και το εκπαίδευσε τόσο σωστά που την Κυριακή θα πάει στις κάλπες και θα ρίξει… άλλη μια γροθιά στην ίδια του τη ζωή.
Όσοι αντέχουν ακόμη, όσοι δεν ξέχασαν ότι υπήρχε Ελλάδα και πριν από τα Μνημόνια και πριν από την εργαλειοθήκη Χατζηδάκη, είναι αυτοί που παραμένουν πιστοί στις αρχές και στις αξίες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Νοσταλγοί της Δημοκρατίας, οπαδοί της δικαιοσύνης στην οικονομία, ορκισμένοι εχθροί των μονοπωλίων και των καρτέλ.
Ο Κώστας Καραμανλής, ο τελευταίος των ηγετών, είναι ο μόνος που τόλμησε να συγκρουστεί ανοικτά με τα ντόπια και ξένα συμφέροντα. Ο μόνος που προστάτεψε με την πολιτική του κάθε εργαζόμενο, κάθε επαγγελματία, κάθε αυτοαπασχολούμενο. Ο μόνος που δεν υποτάχθηκε στα σχέδια χρηματοπιστωτικής κατοχής και χάραξε εθνική οικονομική πολιτική (π.χ. αγωγός φυσικού αερίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, Βουκουρέστι). Αυτή η πολιτική ακυρώθηκε από τον κύριο «λεφτά υπάρχουν» και το πάρτι εγχώριων και διεθνών ολιγαρχών άρχισε. Και το χειρότερο είναι ότι κανείς από το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν βγαίνει ανοικτά να το καταγγείλει. Αυτό, στη γλώσσα της αλήθειας, λέγεται συγκάλυψη.
Η ελληνική κοινωνία χρωστάει στον Κώστα Καραμανλή ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μεγάλο συγγνώμη. Θα τα πει και τα δύο πολύ σύντομα. Όταν θα επιβληθεί η επιστροφή του.
ΥΓ.: Είμαι συνειδητά πολέμιος κάθε μορφής μονοπωλίου – ολιγοπωλίου, είτε αυτό είναι κρατικό είτε ιδιωτικό. Και τα δύο μηδενίζουν την αξιοπρέπεια των εργαζομένων. Οδηγούν σε εργασιακές συνθήκες του Μεσαίωνα, όπου το αφεντικό φρόντιζε και τάιζε το ζώο του για να είναι σε θέση να τον υπηρετεί. Αυτό ακριβώς χρειάζονται τα μονοπώλια. «Ζώα» πρόθυμα ή αναγκασμένα να υπηρετούν… Οφείλουμε, όλοι εμείς, που μας θεωρούν ζώα, να αντιδράσουμε.