Να μην κάνουμε το χατίρι του Β. Σόιμπλε

Η ψήφος της 25ης Ιανουαρίου συμπύκνωσε τη συσσωρευμένη αγανάκτηση της ελληνικής κοινωνίας, ενός ολόκληρου λαού, που μέσα σε ελάχιστο διάστημα έχασε το εισόδημά του, τη δουλειά του, την ίδια του την αξιοπρέπεια, ενός λαού που είδε την πατρίδα του να διασύρεται, να υποτάσσεται σε καιρό ειρήνης σε μια σύγχρονη ολιγαρχική δομή εξουσίας. Ταυτόχρονα, μέσα από τον ζόφο και την οργή, η ελπίδα για την απαλλαγή από τα δεσμά, η δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ μια ισχυρή πολιτική βάση για να ασκήσει την εξουσία.

Σήμερα, οκτώ μήνες μετά, η κρίση των πολιτών, η βούληση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας έρχεται να δοκιμασθεί σε ένα νέο «τοπίο», γεμάτο αντιφάσεις, αναζητώντας και πάλι διεξόδους και προοπτικές.

Συνθηκολόγηση και στη συνέχεια ανατροπή: Αυτά είναι τα δύο κρίσιμα γεγονότα που καθορίζουν σήμερα το πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό status του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα.

Ποιο θεωρείται μείζον γεγονός; Μια συνθηκολόγηση που πραγματοποιείται κάτω από όρους ακραίου εκβιασμού, με τη μορφή μάλιστα ενός πολιτικού πραξικοπήματος, μπορεί να αντιμετωπισθεί από μια κυβερνητική εξουσία όταν υπάρχει συνοχή και συλλογική στάση, όταν μάλιστα η συλλογική αυτή στάση μπορεί να διαμορφώσει ένα πολιτικό πρόγραμμα, μια στρατηγική για την αντιμετώπιση και την υπέρβαση των επαχθών όρων της συνθηκολόγησης.

Όμως, η συντεταγμένη και από καιρό προετοιμαζόμενη ανατροπή της κυβέρνησης από την Αριστερή Πλατφόρμα δεν αφαίρεσε απλώς την κοινοβουλευτική πλειοψηφία από την κυβέρνηση. Παράλληλα επιχείρησε να προσδώσει στη συνθηκολόγηση αυτή το νόημα και το περιεχόμενο μιας στρατηγικής ήττας, μιας προδοσίας, μιας αυτόματης και οριστικής μετάλλαξης τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στον Αλ. Τσίπρα. Με την έννοια αυτή, η «ζημιά» που προκλήθηκε στην κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ, στον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα από την καθολική αμφισβήτηση και την καταγγελία της Αριστερής Πλατφόρμας, από την ανατροπή μιας κυβέρνησης την ώρα που η χώρα βρισκόταν «επί ξυρού ακμής», υπερέβαινε κατά πολύ το πλήγμα που επέφερε η ίδια η συνθηκολόγηση και η υπογραφή του νέου Μνημονίου. Τέτοια επιτυχία, τέτοια πολλαπλά πλήγματα κατά της ελληνικής κυβέρνησης δεν τα περίμενε ούτε και ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε…

Όμως, μια συνθηκολόγηση -και μάλιστα κάτω από τέτοιες συνθήκες- μετατρέπεται σε στρατηγικής φύσεως ήττα μόνο όταν δεχθείς τη «λογική», τα επιχειρήματα των τυράννων σου, μόνο όταν αποδεχθείς τον ρόλο του υποτελούς, που έχει απωλέσει οριστικά τη βούληση και την αξιοπρέπειά του. Στην αντίθετη περίπτωση, σηκώνεσαι όρθιος και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι με περισσότερο πείσμα, με μεγαλύτερη ωριμότητα και σοφία. Αυτή άλλωστε είναι η ιστορική μας πορεία εδώ και πολλούς αιώνες.

Σήμερα το βασικό ερώτημα για το ποιος θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και ποιες βασικές επιλογές θα πρέπει να ακολουθήσει, είναι και πάλι κυρίαρχο. Όμως, ούτε η πικρία, ούτε η απογοήτευση, ούτε η αποστασιοποίηση μπορούν να αντιμετωπίσουν τα αδήριτα ερωτήματα που αφορούν την επιβίωση και το μέλλον ενός ολόκληρου λαού. Τα συναισθήματα, οι αμφιβολίες, οι δικαιολογημένες αμφισβητήσεις πρέπει να μετασχηματισθούν σε πολιτικές στάσεις και πράξεις. Οι ευθύνες για την πορεία της χώρας είναι και ατομικές και συλλογικές και κανένας δεν έχει το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να τις αποποιηθεί.

Στρατηγική σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ – διαπλοκής

Πολλές φορές τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες τους θέτουν ψεύτικα διλήμματα, κατασκευάζουν μια δική τους πραγματικότητα, προκειμένου να αναλάβουν την εξουσία ή και να την ενισχύσουν.

Σήμερα όμως τα διλήμματα τα θέτει η ίδια η Ιστορία. Τα θέτει η ανάγκη να επιβιώσει ένας ολόκληρος λαός, να ανακτήσει η πατρίδα μας την αυτονομία και την εθνική της κυριαρχία.

Τις δύο τελευταίες -ιδιαίτερα- δεκαετίες, η ενοποίηση των πολιτικών προγραμμάτων των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με εκείνα των φιλελεύθερων – συντηρητικών, με ηγεμονεύοντα τον νεοφιλελευθερισμό και με κυρίαρχους τους μηχανισμούς της αγοράς, οδήγησε στην αντίληψη της κατάργησης των «διαχωριστικών γραμμών» μεταξύ Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατίας.

Όμως, στα χρόνια της κρίσης, ούτε οι κοινωνικές ανισότητες αμβλύνθηκαν ούτε κυριάρχησε μια πλειοψηφούσα μεσαία τάξη, όπως ευαγγελίζονταν οι κήρυκες του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού…

Στη χώρα μας, οι «διαχωριστικές γραμμές», και μάλιστα με τον πιο έντονο και τον πιο ακραίο και οξύ χαρακτήρα, αναδύθηκαν μέσα από την κοινωνία. Ιδιαίτερα μετά και την κατάρρευση του μεγαλύτερου τμήματος της μεσαίας τάξης, λόγω των μνημονιακών πολιτικών, η κοινωνική – ταξική πόλωση και η ευθεία σύγκρουση συμφερόντων αναδύθηκαν σε ακραίο βαθμό και εκφράσθηκαν σε κομματικό-πολιτικό επίπεδο.

Σήμερα η σύγκρουση των πολιτικών στρατηγικών μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του νεοφιλελεύθερου – μνημονιακού πολιτικο-κομματικού και οικονομικού συστήματος συμφερόντων αποκτά μείζονα, ιστορικής διάστασης, χαρακτήρα.

Η εκλογική αναμέτρηση της 20ής Σεπτεμβρίου αποτελεί το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο της ιστορικής αυτής σύγκρουσης. Γι’ αυτό και οι εκλογές αυτές έχουν πολύ μεγαλύτερη ιστορική σημασία από εκείνη των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου.

Πολιτική μάχη, ατομική και συλλογική ευθύνη

Το διακύβευμα δεν συνίσταται απλώς στο ερώτημα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει μια «αριστερή παρένθεση», αλλά εάν η ελληνική κοινωνία θα αποκτήσει τα πολιτικά «εφόδια» για να αντιμετωπίσει την κρίση ή εάν θα υποταγεί και θα οδηγηθεί αναπόφευκτα εκτός της Ευρωζώνης, έχοντας παράλληλα απολέσει οριστικά τόσο την εθνική της κυριαρχία όσο και τον ιστορικό γεωστρατηγικό της ρόλο στην Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η παλινόρθωση της Δεξιάς, η επάνοδος των πολιτικών και κομματικών υποτελών της γερμανικής ελίτ και της τραπεζικής δικτατορίας στην εξουσία, θα οδηγήσει νομοτελειακά στην οριστική χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Η νέα συμφωνία, το νέο Μνημόνιο, είναι με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένο ώστε εάν εφαρμοσθεί πιστά ως προς το δημοσιονομικό του σκέλος, ως προς τις περιοριστικές πολιτικές της λιτότητας, χωρίς άλλες ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΜΕΣ, οδηγεί κατευθείαν στην έξοδο…

Αυτή τη γραμμή της υποτέλειας και της παραίτησης υιοθετεί και αποδέχεται ασμένως η ΝΔ και η δομή της διαπλοκής, η οποία χειραγωγεί την ηγετική της ομάδα.

Χρειάζεται συνεπώς ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, είναι απόλυτα αναγκαίες οι πολιτικές επιλογές διαχείρισης και αντιμετώπισης των ακραίων συνεπειών του νέου Μνημονίου, ενώ ταυτόχρονα απαιτούνται παρεμβάσεις, ρήξεις και συντεταγμένες επιλογές για να υπάρξει σύγκρουση με το κύκλωμα της διαπλοκής των μεγάλων συμφερόντων και να διευρυνθούν οι προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής δομής της χώρας…

Η 20ή Σεπτεμβρίου είναι σίγουρα το πιο κρίσιμο «ραντεβού με την Ιστορία» των τελευταίων δεκαετιών. Η ανάληψη της ευθύνης όλων μας και του καθενός μας χωριστά απέναντι στη χώρα μας, στον λαό μας, στη νέα γενιά, η πίστη στις δυνάμεις μας, στην αξιοπρέπειά μας αποτελούν τα απόλυτα κριτήρια της στάσης μας απέναντι στην ίδια την Ιστορία.