Θρίαμβος της Αυτοκρατορίας (Β΄)
1. Το χρήμα. Κερδίζει σε κάθε σταθμό της κρίσης χρησιμοποιώντας την για αλλαγή καθεστώτος. Δεν κατέβαλε κόστος για την κρίση που προκάλεσε, αλλά καταστρέφει πάντα την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την καταστροφή και το μη βιώσιμο χρέος για τις πολιτικές του επιδιώξεις: Να στερήσει κάθε περιεχομένου την αστική δημοκρατία (ό,τι και να ψηφίσεις το ίδιο βγαίνει), κατεδαφίζοντας ολοκληρωτικά το κοινωνικό κράτος, καταστρέφοντας τα ευρωπαϊκά έθνη ως πολιτικο-πολιτιστικές ταυτότητες προς όφελος της επικράτησης ενός άμορφου Homo Economicus.
2. Οι ΗΠA «αποσυναρμολόγησαν» τη «βόμβα» ΣΥΡΙΖΑ, αποκτώντας τεράστια επιρροή στην ηγεσία του. Απέκλεισαν δε τις απειλές αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης τάξης και της αντιρωσικής ενότητας της ΕΕ. Απέτρεψαν τη στροφή της Αθήνας προς τη Μόσχα, μετατρέποντας την ηγεσία μιας δύναμης πολύ κριτικής απέναντι σε ΗΠΑ – Ισραήλ στον καλύτερο φίλο τους!
Χρησιμοποίησαν την προδομένη ελληνική εξέγερση για να επιφέρουν σκληρό πλήγμα στις γερμανικές ηγεμονικές φιλοδοξίες και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας.
Επέβαλαν τη συμφωνία σε μια απρόθυμη Γερμανία και μια τρομοκρατημένη Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την επιρροή τους στην Ευρώπη. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της ευρωπαϊκής κρίσης, η Ουάσινγκτον απέδειξε ότι αυτή κάνει κουμάντο στην Ευρώπη, γεωπολιτικά, εκδιώκοντάς την οριστικά από την Ανατολική Μεσόγειο.
Η Αμερική εμφανίστηκε ως μια καλή δύναμη στα μάτια των μισών Ευρωπαίων, ιδίως των θυμάτων της Μέρκελ.
3. Η ευρωπαϊκή άκρα Δεξιά
Μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά εμφανίζεται ως ο πιο αξιόπιστος υποδοχέας της δυσφορίας και της αγανάκτησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών, ιδίως στις βορειότερες – πλουσιότερες χώρες.
Οι «αγανακτισμένοι» που κατευθύνονται προς τα εκεί θα υποστούν ακόμα πιο μεγάλες απογοητεύσεις / ήττες από αυτές που υπέστησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν το ξέρουν όμως! (Άλλωστε η ελληνική χρεοκοπία – πανωλεθρία δεν βαρύνει μόνο την ήδη πρώην ελληνική Αριστερά. Βαρύνει και τους εκπροσώπους της δήθεν «ριζοσπαστικής – εθνικόφρονος» Δεξιάς, που συμμετείχε διά των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση.
Η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά μπορεί να παίξει κρίσιμο ρόλο στο plan B της Αυτοκρατορίας. Αν αποτύχει η προσπάθεια επιβολής νέας ευρωπαϊκής τάξης με «φιλελεύθερο» περιτύλιγμα ή το σενάριο διαλυτικής κρίσης στην ΕΕ, η Ακροδεξιά μπορεί να θέσει την κοινωνική αγανάκτηση που εκφράζει στην υπηρεσία αυταρχικών λύσεων, τελικά εξυπηρετικών του χρήματος και των ΗΠΑ, με τον κλασικό μηχανισμό του Μεσοπολέμου.
Κάθε έθνος της Ευρώπης πρέπει να υπερασπίσει τον εαυτό του αν θέλει να υπάρχει. Κανένα δεν θα μπορέσει να το κάνει μόνο του, στηριζόμενο στον δικό του εθνικισμό.
4. Το Ισραήλ κατάφερε να διευρύνει αποφασιστικά την έμμεση επιρροή του στην πολιτική της Ελλάδας, χώρας παραδοσιακά πολύ φιλικά διακείμενης στην παλαιστινιακή υπόθεση και τον αραβικό κόσμο. Υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Τσίπρα και στενότατος «φίλος» του Ισραήλ, ο Καμμένος υπέγραψε την πιο προχωρημένη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Τελ Αβίβ που έχει οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο πλην των ΗΠΑ. Μόνο με τους Αμερικανούς υπήρξε τέτοιος «εναγκαλισμός» της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και ευρύτερα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με ξένη δύναμη.
Στρατηγικά, σε περίπτωση διάλυσης της ΕΕ, ένα plan B Αμερικανών – Ισραηλινών είναι η δημιουργία, υπό την αιγίδα τους, μιας ολοκληρωμένης Μεσογειακής Ένωσης με αντιρωσικό προσανατολισμό.
Συμπέρασμα
Ένα πρώτο, κρίσιμης σημασίας και παγκόσμιας αξίας συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί η Αυτοκρατορία, είτε οικονομικά είτε γεωπολιτικά, με ημίμετρα. Αλλά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Ρωσία, στην Κίνα και παντού, και στη «ριζοσπαστική Αριστερά» και στη «ριζοσπαστική Δεξιά», παραμένουν ισχυρές οι δυνάμεις που επιδιώκουν βασικά κατευνασμό και συμβιβασμό με την Αυτοκρατορία, όπως υφίσταται και μια κοινωνική βάση, μάλλον παθητική, σε μεγάλη σύγχυση λόγω και της μαζικής πλύσης εγκεφάλου από τα Μέσα, που ελπίζει ότι θα διατηρήσει τα κεκτημένα της χωρίς να μπει στον κόπο και να αναλάβει τα ρίσκα «ρήξης», «σύγκρουσης», «πολέμου». Όταν αφυπνίζονται αυτές οι δυνάμεις είναι συνήθως αργά.
Αυτό, μαζί και η καθαρή στρατηγική που έχει, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους της, που δεν διαθέτουν ούτε στρατηγική ούτε πειστικό όραμα, επιτρέπει μέχρι τώρα στην Αυτοκρατορία τους θριάμβους της. Και όχι η υλική της δύναμη ή η ανύπαρκτη ακτινοβολία του «σχεδίου» της για τον κόσμο, σχεδίου τόσο αποτρόπαιου που πρέπει να το κρύβει διαρκώς, όπως και τον εαυτό της.
Μόνο η δημιουργία εθνικών και διεθνούς υποκειμένου, αποφασισμένων να συγκρουσθούν με την Αυτοκρατορία (του χρηματιστικού κεφαλαίου σε συμμαχία με το αμερικανικό στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα), που να διαθέτουν σοβαρό πρόγραμμα υπεράσπισης των πιο στοιχειωδών κατακτήσεων της ανθρωπότητας και της ειρήνης στον κόσμο και πειστικές εναλλακτικές λύσεις, υπό σοβαρή ηγεσία και με όρους πολύ ενεργού κινητοποίησης και συμμετοχής των λαών, μπορεί να την αντιμετωπίσει.