Η άλλη άποψη…

Η παρθένα με τον Σατανά;

«Καθοριστικό στοιχείο για την εδραίωση της ευρωπαϊκής κατεύθυνσης της χώρας είναι η εκλογική αναγνώριση της αξίας της τομής που έκαναν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας – επαναλαμβάνω: της τομής που έκαναν, όχι και του δρόμου που έφθασαν σε αυτήν. Πρόκειται για μια σοβαρότατη συμβολή στην εδραίωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας. Μέσα από μια δραματική στροφή βοηθά αποφασιστικά στο να τεθεί τέλος στην εικόνα της ευρωπαϊκής αμφισβήτησης που έτεινε, σχεδόν πλειοψηφικά, να επικρατήσει μέσα σε οργή, ενθουσιασμούς και βεβαιότητες πριν από τις εκλογές και πριν από τη συμφωνία. Σήμερα οι βουλευτές και υποψήφιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εξηγούν, πρόσωπο με πρόσωπο, στο εκλογικό τους κοινό και στις κοινωνικές του αναφορές την αξία της τομής στην οποία προχώρησαν, και αυτό έχει πολύ βαθύτερη σημασία από έναν τυχαίο εκλογικό λόγο. Τυχόν εκλογική αποδοκιμασία της πολιτικής τομής του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας παλαιότερης ρητορείας και πρακτικής του, την οποία ο ίδιος δύσκολα αλλά αποφασιστικά απολακτίζει καθημερινά, θα υπονομεύσει καθοριστικά και την ευρωπαϊκή προοπτική και την προοπτική συνεργασιών. Θα την υπονομεύσει περισσότερο από την μάλλον άσκεπτη καταγγελία ότι οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι απατεώνες και την αμέσως μετά σε δραματικούς, ενίοτε και θεατρικούς τόνους (”Αλέξη, θα ‘ρθω στην Κουμουνδούρου να τα πούμε, έχεις καιρό;”) πρόσκλησή του να μετάσχει στην μετεκλογική κυβέρνηση. Η παρθένα με τον Σατανά; Ποιος χρειάζεται στην αυριανή κυβέρνηση πολιτικούς απατεώνες και ψεύτες; Πόσο υπεύθυνος είναι αυτός που τους προσκαλεί;».

***

Διά χειρός…

…του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Νίκου Αλιβιζάτου, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ: η βεβαιότητα της επόμενης διάσπασης»:

Προνόμιο (!) της Αριστεράς οι διασπάσεις…

«Απεναντίας, οι περίοδοι -ατελούς έστω- ενότητας ήταν τελικά πολύ λιγότερες από εκείνες στις οποίες η ελληνική Αριστερά πορεύθηκε διασπασμένη. Το ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι ότι οι περίοδοι αυτές συνέπεσαν με εντυπωσιακή ενίσχυση της επιρροής της, πολύ πέρα από τα παραδοσιακά σύνορά της, όπως συνέβη επί Κατοχής, οπότε και ηγεμόνευσε στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης (1941 – 44) ή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 – 60, όταν, στο πλαίσιο της ΕΔΑ συνυπήρξαν -έστω και με τριβές- φιλοσοβιετικοί και ανανεωτικοί.

Θα πρέπει στο σημείο αυτό να τονισθεί ότι το φαινόμενο δεν είναι αμιγώς ελληνικό. Υπενθυμίζω τις περιπέτειες της ιταλικής και της γαλλικής Αριστεράς που δείχνουν ότι, ακόμη και σε χώρες με μακρά επαναστατική παράδοση και ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα, το ζιζάνιο της διάσπασης διέψευδε κάθε τόσο όνειρα και προσδοκίες. Θυμάμαι πόσο ακατανόητη μας είχε φανεί στη Γαλλία η εγκατάλειψη του Κοινού Προγράμματος και του ευρωκομμουνισμού από το ΚΚΓ, το 1977 – 78, για λόγους τους οποίους δεν φρόντισε ποτέ να εξηγήσει.

Οι διασπάσεις αυτές, όπως συμβαίνει συνήθως σε όλες τις αδελφοκτόνες συγκρούσεις, είναι βαθιές και κλονίζουν παλιές φιλίες, ακόμη και οικογενειακούς δεσμούς. Ειδικά στην Αριστερά, πάντως, ξεπερνούν κάθε μέτρο. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στις δίκες τις Μόσχας ούτε στη διαχρονική μεταχείριση των τροτσκιστών από τα Κ.Κ. Ας αρκεσθεί στο λεξιλόγιο και το ύφος που, χωρίς καμιά ντροπή, χρησιμοποιούν κατά των μέχρι χθες συντρόφων τους όχι μόνο ο κ. Λαφαζάνης, αλλά και νεότερα στελέχη, που υποτίθεται ότι εισφέρουν ”νέο ήθος” στην πολιτική, όπως ο κ. Βαρουφάκης και η κ. Κωνσταντοπούλου.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ωθεί την Αριστερά να διασπάται κάθε τόσο και οι αντιπαραθέσεις που επακολουθούν να είναι τόσο τραυματικές και, στις μέρες μας, τόσο κατινίστικες; Να οφείλεται, άραγε, στην έλλειψη πραγματισμού και στην τόσο χαρακτηριστική επικράτηση του ιδεολογικού στοιχείου στις ενδοαριστερές διενέξεις; Ή μήπως στο πολύ συχνά υπερφουσκωμένο εγώ των αριστερών ηγετών; Να φταίει η απουσία της συγκολλητικής δύναμης της εξουσίας; Για το θέμα έχουν γραφεί τόμοι, όχι μόνον από ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες, αλλά και από ψυχολόγους. Δεν είναι της στιγμής να υπενθυμίσει κανείς τη σχετική συζήτηση. Ας αρκεσθούμε, λοιπόν, στη βασική διαπίστωση: Η Αριστερά διασπάται συχνότερα από τη Δεξιά και πάντως, πιο βαθιά από την τελευταία».

***

Διά χειρός…

…του Κώστα Γεωργουσόπουλου, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Εκτός έλεγχου»:

Πρέπει να έχουν πιστοποιητικό ψυχικής κατάστασης…

«Αν για να συνυπάρχεις με άλλους και κυρίως για να μπορείς να είσαι στον χώρο της ανάπτυξης της προσωπικότητάς σου και της επαγγελματικής σου επιτήδευσης, οφείλεις να είσαι και ψυχικά υγιής, όταν ασκείς και εξουσία, τι γίνεται με τους ασκούντες πολιτική; Άνθρωποι που καλούνται να διαχειριστούν δημόσια αγαθά, να ψηφίσουν νόμους, να τολμήσουν να πάρουν αντιδημοφιλείς αποφάσεις, να συνάψουν δάνεια, να παραγγείλουν δημόσιο υλικό, να χρηματοδοτήσουν μεγάλα έργα, να απορρίψουν πειρασμούς, να παραβλέψουν προσωπικά συμφέροντα, να κρατήσουν επτασφράγιστα κρατικά μυστικά, να υπογράψουν πολεμική επιχείρηση, να κάνουν επώδυνους συμβιβασμούς, να υποτάξουν το ατομικό τους όραμα, σε ένα δημαγωγικό ή παραπλανητικό μανιφέστο ψηφοθηρίας είναι δυνατόν να μην παρακολουθούνται και να μην καταθέτουν σε δημόσια μη κυβερνητική Αρχή ένα πιστοποιητικό της ψυχικής τους κατάστασης; Μπορεί να γίνει δάσκαλος ένας διπολικός άνθρωπος; Μπορεί να γίνει αστυνομικός ένας σχιζοφρενής; Μπορεί να γίνει δικαστής ένας καταθλιπτικός; Και πως θα ασκήσει εξουσία ένας βουλευτής ή υπουργός με καθαρά φαινόμενα λογόρροιας, ενός χειμάρρου λεκτικού από σπάνιες λέξεις που τις εκτοξεύει σαν πύρινα βέλη ενώ σκάσει ένα σαρδόνιο αποτρόπαιο χαμόγελο ικανοποίησης δίκην κόμπρας;».