Οι πολιτικές συνέπειες για την Ευρώπη από πιθανή εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ή αδυναμία διακυβέρνησης

Οι πρόωρες εκλογές, όλως ασυνήθεις για τόσο βραχύ διάστημα από τις προηγούμενες, προκλήθηκαν μετά την αποχώρηση από την κυβέρνηση ικανού αριθμού βουλευτών της αριστερής πτέρυγας, οι οποίοι βαρύνονται με την υποψία ότι ενήργησαν οπορτουνιστικά -και μάλιστα την τελευταία στιγμή- με αφορμή την αποδοχή του Μνημονίου. Θα μπορούσαν να το είχαν πράξει πολύ νωρίτερα, στη διάρκεια των εξαμηνιαίων διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Γιατί αργοπόρησε τόσο πολύ να εκδηλωθεί, εμπράκτως, η αντίδραση της αριστερής πτέρυγας; Προφανώς, θα συνειδητοποίησαν ότι η Αριστερά, όταν αναλαμβάνει να διακυβερνήσει ή εντάσσεται σε κυβερνητικά σχήματα, απορροφάται από το σύστημα του καπιταλισμού και της φιλελεύθερης οικονομίας. Προφανώς, θα συνέβαλαν και τα προηγούμενα της Ιταλίας και Γαλλίας ότι η Αριστερά μπορεί να προσφέρει περισσότερο από τη θέση της αντιπολίτευσης παρά ως κυβέρνηση. Αφορμή ή αιτία της αποχώρησης η υπογραφή του Μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει βαριά τραυματισμένος από τη σημειωθείσα διάσπαση και οδηγείται σε μια νοθευμένη ιδεολογία, με πιθανότερη κατάληξη να καταστεί μια σοσιαλδημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα κατέχει ακόμη το τεκμήριο της αθωότητας. Μπορεί να επικαλεσθεί ότι προτίμησε την υπογραφή του Μνημονίου παρά τη χρεοκοπία της χώρας. Ακόμα ότι θα διαχειρισθεί την εφαρμογή του καλύτερα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία βαρύνει το προπατορικό αμάρτημα της διαπλοκής και κακής διαχείρισης του κράτους. Όμως, τι θετικό μπορεί να επικαλεσθεί όταν στο διάστημα της επτάμηνης διακυβέρνησης δεν άγγιξε κανένα, σχεδόν, από τα προβλήματα της ελληνικής πολιτικής κακοδαιμονίας; Οι πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα δεν αποτελούν μόνο εσωτερική υπόθεση, ενδιαφέρουν και την Ευρώπη. Παρακολουθούνται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εκτιμούνται οι δυνατές επιπτώσεις στην ευρύτερη ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Μετά τον «θρίαμβο» που επέτυχαν οι πιστωτές με την επιβολή του Μνημονίου, αναμένουν τώρα τα εκλογικά αποτελέσματα, για να επιβεβαιωθεί ή όχι ο πλήρης κομφορμισμός με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αν μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί σε πρώτο κόμμα, αλλά αναγκασθεί να συγκυβερνήσει με ένα ή περισσότερα κόμματα της συντηρητικής παράταξης, τότε θα είναι πλέον βέβαιο ότι θα εγκαταλείψει πολλές από τις ιδεολογικές του θέσεις. Η πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είχε δώσει ελπίδες ότι θα λειτουργούσε θετικά, αν όχι και καταλυτικά, για μια συσπείρωση της Αριστεράς του ευρωπαϊκού Νότου, για την ομαδική αμφισβήτηση της πολιτικής λιτότητας και της γερμανικής ηγεμονίας που την καθοδηγεί και την επιβάλλει. Μια αμφισβήτηση όχι μόνο οικονομικού περιεχομένου αλλά και επαναφοράς των αξιών της Ευρώπης. Την αλληλεγγύη, την οικονομική και κοινωνική συνοχή, την ισότητα μεταξύ των χωρών-μελών. Στην Ισπανία είναι εγγύς η διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών. Το ίδιο και στην Πορτογαλία και στη συνέχεια στην Ιταλία. Το PODEMOS δύσκολα μπορεί πλέον να επικαλεσθεί το ελληνικό προηγούμενο, ενώ στο κυβερνών συντηρητικό κόμμα θα είναι εύκολο να προβληματίσουν τον ισπανικό λαό για την προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα. Τους περασμένους αιώνες οι φλεγματικοί Βρετανοί θεωρούσαν ως θερμόμετρο για τις εξελίξεις στην Ευρώπη τη Γαλλία. Χαρακτηριστικά λέγανε ότι «όταν το Παρίσι φταρνίζεται, η Ευρώπη αρπάζει κρυολόγημα». Εν ολίγοις, ότι μόνο οι μεγάλες χώρες επηρεάζουν αποφασιστικά τις εξελίξεις. Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην περαιτέρω πορεία του να επιβεβαιώσει το αντίθετο;