Οι Γερμανοί αφήνουν ακάλυπτες τις «εγγυημένες» καταθέσεις!

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προσήλθε στη Σύνοδο των Υπουργών Οικονομικών αποφασισμένος να «κάψει» τα σχέδια για κοινό μηχανισμό εγγύησης των καταθέσεων στην Ευρωζώνη. Παρότι ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, μόλις πριν από λίγες ημέρες, στην ετήσια ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης, τόνισε την ανάγκη να δημιουργηθεί το συντομότερο ένας μηχανισμός της Ευρωζώνης, που θα δίνει πραγματικό νόημα στην έννοια της εγγύησης καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ για κάθε καταθέτη ανά τράπεζα, η Γερμανία κινείται για να μπλοκάρει αυτόν τον σχεδιασμό, επειδή φοβάται ότι θα πληρώσει τον λογαριασμό των διασώσεων καταθετών σε ασθενείς χώρες της Ευρωζώνης, όπως προκύπτει από διαπραγματευτικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, που αποκάλυψαν οι «Financial Times».

Η άρνηση της Γερμανίας, όπως φαίνεται από το έγγραφο, είναι τόσο αυστηρή που καθιστά αδύνατη την έναρξη διαπραγματεύσεων για τον νέο μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων, ο οποίος θα ενεργοποιείται, σύμφωνα με τις ιδέες που έχουν συζητηθεί, κάθε φορά που θα αδυνατεί ένα εθνικό σύστημα εγγύησης καταθέσεων να καλύψει ασφαλισμένους καταθέτες, δηλαδή καταθέτες με ποσά μέχρι 100.000 ευρώ. «Είναι απαράδεκτο να αρχίσει τώρα μια συζήτηση για περαιτέρω αμοιβαιοποίηση των τραπεζικών κινδύνων μέσα από ένα κοινό σχήμα εγγύησης καταθέσεων», τονίζεται στο έγγραφο που διανεμήθηκε στους υπουργούς Οικονομικών.

Με την άρνησή της να μπει σε αυτήν τη συζήτηση, η Γερμανία παρατείνει μια πολύ επικίνδυνη εκκρεμότητα, που ουσιαστικά διαιρεί τη Νομισματική Ένωση σε χώρες ασφαλείς για τους μικρούς καταθέτες και σε χώρες, όπου η κοινά θεσμοθετημένη εγγύηση των 100.000 ευρώ έχει πολύ μικρή πρακτική αξία, επειδή τα εθνικά συστήματα εγγύησης καταθέσεων δεν διαθέτουν τους απαιτούμενους πόρους για να καλύψουν σοβαρές κρίσεις και οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να παρέμβουν ως τελικοί εγγυητές.

Αυτό, όπως λένε οικονομικοί αναλυτές, όχι μόνο εντείνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα τραπεζικά τους συστήματα οι ασθενέστερες οικονομίες της Ευρωζώνης, αλλά αποτελεί και μια σοβαρή πηγή αμφισβήτησης της ίδιας της υπόστασης της Νομισματικής Ένωσης, αφού στην πράξη ένα ευρώ σε μια ασθενή τράπεζα μιας ασθενούς χώρας έχει μικρότερη αξία από ένα ευρώ σε μια γερμανική τράπεζα.

Η αντίληψη των επενδυτών ότι η Ευρωζώνη είναι μια ένωση δύο ή περισσότερων ταχυτήτων επηρεάζει και τις ροές των κεφαλαίων, προς όφελος, βεβαίως, των θεωρούμενων ως πιο σταθερών τραπεζικών συστημάτων, με πρώτο το γερμανικό.

Κάνοντας τα πράγματα ακόμη χειρότερα, σε ό,τι αφορά την εμπιστοσύνη των επενδυτών σε ασθενή κράτη και τράπεζες, το γερμανικό έγγραφο προτείνει, επίσης:

1. Να διευκολυνθεί ακόμη περισσότερο το «κούρεμα» μετόχων και ομολογιούχων των τραπεζικών ιδρυμάτων, ώστε αυτοί να σηκώνουν το βάρος μιας κατάρρευσης και να μην επιβαρύνονται οι φορολογούμενοι,

2. Να διαμορφωθεί ένας μηχανισμός αυτόματης αναδιάρθρωσης του χρέους (προς ιδιώτες) για τις χώρες που μπαίνουν σε προγράμματα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Να προβλέπεται, δηλαδή, ότι κάθε φορά που θα εγκρίνεται τέτοιο πρόγραμμα, αυτόματα θα επιβάλλεται στους ιδιώτες πιστωτές η επιμήκυνση της διάρκειας των τίτλων που κατέχουν.

Οι ιδέες Σόιμπλε διαμορφώνουν ένα άκρως επικίνδυνο περιβάλλον ιδιαίτερα για την Ελλάδα, που με μεγάλο κόπο θα αποφύγει το «κούρεμα» των ανασφάλιστων καταθετών.

Όσο δεν θα υπάρχει ο κοινός μηχανισμός εγγύησης των καταθέσεων και με δεδομένο ότι το εθνικό μας σύστημα εγγύησης καταθέσεων είναι πρακτικά ανύπαρκτο, λόγω έλλειψης κεφαλαίων, θα διατηρείται μια αμφιβολία για την ασφάλεια ακόμη και των καταθέσεων έως 100.000 ευρώ, στον βαθμό που ουδείς πραγματικά μπορεί να διαβεβαιώσει ότι με τη νέα ανακεφαλαιοποίηση το τραπεζικό μας σύστημα αφήνει οριστικά πίσω του την κρίση των τελευταίων ετών.