Θάνατος της Ελπίδας, Θρίαμβος της «Αυτοκρατορίας»
Ο θάνατος φτερουγίζει πάνω από την Ελλάδα. Ο θάνατος της ελπίδας. Η συνείδηση ότι σε κοροϊδεύουν και σε βιάζουν ασύστολα και μετά σου ζητάνε, χωρίς να τρέχει τίποτα, να επιβραβεύσεις και να συμμετάσχεις στον βιασμό. Ο ευνουχισμός, η αδυναμία των ανθρώπων να αντιδράσουν, να κάνουν κάτι, μετά την απότομη συνθηκολόγηση και καταστροφή των δύο πολιτικών υποκειμένων, στα οποία βάσισε το έθνος τις ελπίδες του, δεν σκότωσαν τους Έλληνες, σκότωσαν όμως την ελπίδα τους. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Ο θάνατος είναι άλλωστε η θρησκεία της νέας «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που αναδύεται πίσω από την παγκοσμιοποίηση, αντανακλώντας το πέρασμα από τον νεοφιλελεύθερο στον «καπιταλισμό της καταστροφής». Μια διαφορετική μορφή καπιταλισμού, που δεν χρησιμοποιεί απλώς τις «δημιουργικές καταστροφές» για να προωθήσει την «ανάπτυξη και πρόοδο», αλλά κάνει μόνιμη επιδίωξη την καταστροφή. Κάθε νέο οικονομικοκοινωνικό σύστημα φέρνει μαζί την «ιδεολογία» και τη «θρησκεία» του.
Με τον όρο «Αυτοκρατορία του Χρήματος» ορίζουμε εκείνη τη μερίδα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου που διαθέτει τα μέσα να αποπειραθεί και την επιδίωξη να επιβάλει μια πλανητική δικτατορία, σε συμμαχία πάντα με το αμερικανικό στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα. Συγκροτείται σήμερα ιδεολογικοπολιτικά γύρω από τους «νεοφιλελεύθερους» και τους «νεοσυντηρητικούς», ο κορμός της είναι οι δέκα μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες, κύριο μέσο της ο ασφυκτικός έλεγχος των media, των ευρωπαϊκών θεσμών και των πολιτικών ελίτ. Είδος «λενινιστών των αγορών» (και των στρατιωτικών επεμβάσεων), μιμητές της στρατηγικής Αλκιβιάδη στην αρχαία Αθήνα, χρησιμοποιούν συστηματικά σοκ, πραξικοπήματα και χάος για να περάσουν την ατζέντα τους.
Η «Αυτοκρατορία» βγαίνει θριαμβευτής μέχρι στιγμής της ελληνικής – ευρωπαϊκής κρίσης του καλοκαιριού.
Οι μεγάλοι χαμένοι
Ο ελληνικός λαός. Είδε να «αποκεφαλίζουν» το «Όχι» του και να χρησιμοποιούν την κεφαλή εναντίον του. Στην ήδη κατεστραμμένη Ελλάδα επιβλήθηκε πολύ χειρότερο Μνημόνιο. Εγκαταστάθηκε καθεστώς βαριάς πολιτικής ανωμαλίας και άμεσης εξωτερικής επιτροπείας.
Παραμένουν ορισμένα θετικά. Πρώτο, η παρακαταθήκη του 62% «Όχι» στο δημοψήφισμα, απόδειξη, ανεξάρτητα συνέχειας, ότι ο ελληνικός λαός ζει και αντιστέκεται μέσα στη βαριά ευρωπαϊκή και παγκόσμια νύχτα.
Το ελληνικό θέμα διεθνοποιήθηκε. Από δω και πέρα, οι πιστωτές θα πληρώνουν τίμημα για τα πλήγματα που επιφέρουν.
Ό,τι και να γίνει στις τυπικά νόμιμες, ουσιαστικά πραξικοπηματικές, εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, όλοι ξέρουν ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ επέβαλαν, υπό τη γενική εποπτεία της Ουάσινγκτον, δικτατορία στην Ελλάδα.
Η Γερμανία υπέστη τη βαρύτερη διεθνή πολιτική ήττα της μετά το 1945. Έχασε κάθε δυνατότητα να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη για πολλά χρόνια. Για πολλούς Ευρωπαίους, η Γερμανία αντιπροσωπεύει σήμερα κακή δύναμη, που επιχειρεί με άλλα μέσα αυτά που προσπάθησε στο παρελθόν. Το Βερολίνο πληρώνει τεράστιο πολιτικό κόστος για να κάνει στην Ευρώπη τη δουλειά του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Η Goldman Sachs έχει αναλάβει την οικονομική πρωθυπουργία της Ευρώπης (ΕΚΤ) και οι Γερμανοί πληρώνουν τον (πολιτικό) λογαριασμό!
Σοβαρό πλήγμα δέχτηκε η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης γενικά και ειδικά η ιδέα μιας ευημερούσας, δημοκρατικής, κοινωνικής και ανεξάρτητης Ευρώπης.
Είναι σοβαρή ήττα και για τη Γαλλία. Επιβεβαιώνει ότι αυτό το κράτος έχει «απαχθεί», έγινε εργαλείο της Ουάσινγκτον, του χρήματος και των πιο ακραίων νεοσυντηρητικών, σκιά της χώρας που κυβέρνησε ο Ντε Γκολ. Όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχει νόημα να συζητάμε πια αν κερδίζει τις εκλογές η Αριστερά ή η Δεξιά. Πρέπει να ρωτάμε αν τις κέρδισαν οι Ρότσιλντ ή οι Ροκφέλερ.
Η ευρωπαϊκή Αριστερά φάνηκε ανίκανη ή απρόθυμη να ηγηθεί της ειρηνικής εξέγερσης ενός ευρωπαϊκού λαού για τη σωτηρία του. Η ηγεσία ενός κόμματός της πρόδωσε. Φάνηκε καθαρά ότι δεν διαθέτει στρατηγική, πέραν ενός καταλόγου ευχών για δημοκρατία, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη. Δεν διαθέτει σχέδιο να τις πραγματοποιήσει, ούτε επαρκή βούληση να συγκρουστεί μέχρι τέλους με τον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό, όταν χρειάζεται.
Οι εξελίξεις συνιστούν έμμεση πλην σαφή ήττα της Ρωσίας (και επίσης, σε κάποιον βαθμό, της Κίνας και των υπολοίπων BRICS). Η εξασθένιση έως κατάργηση της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας (και της πολλαπλώς συνδεόμενης Κύπρου) συνιστά μείζονα μεταβολή των γεωπολιτικών ισορροπιών στη Μεσόγειο. Συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία μεσογειακής περιοχής – κρίκου, στην αλυσίδα ζώνης περικύκλωσης και αναχαίτισης της Ρωσίας, αν όχι πολέμου εναντίον της.