Η ταξική ψήφος διαλύει τον «μεγάλο συνασπισμό»

Υπάρχει, άραγε, μια λογική παραδοξότητα στη στάση αυτή; Το αντίθετο. Η επιλογή του Β. Μεϊμαράκη και της ΝΔ υπηρετεί και προωθεί το σχέδιο Σόιμπλε και των δανειστών στην τελική του φάση. Η πρώτη φάση, που διήρκεσε από τις 26 Ιανουαρίου μέχρι τις 13 Ιουλίου, περιελάμβανε την εκβιαστική και πραξικοπηματική επιβολή ενός νέου Μνημονίου. Υπήρχε, βεβαίως, η προσδοκία από τον Β. Σόιμπλε ότι μέσα στο εξάμηνο αυτό η ελληνική κυβέρνηση θα είχε ήδη ανατραπεί. Όμως, το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας και η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο άντεξαν αλλά και απάντησαν πολιτικά, με αποκορύφωμα το «Όχι» του δημοψηφίσματος, οδήγησε στην περαιτέρω «εκτύλιξη» του σχεδίου.

Η Αριστερή Πλατφόρμα και ο Π. Λαφαζάνης ανέλαβαν την «εργολαβία» ανατροπής της κυβέρνησης καλυπτόμενοι πίσω από επιχειρήματα συνέπειας και ιδεολογικής καθαρότητας. Και πάλι όμως ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξαν και διεκδικούν εκ νέου με μεγάλες πιθανότητες την εξουσία…

Τώρα λοιπόν ενεργοποιείται η δεύτερη «πολιτική εργολαβία», αυτή της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μέσω ενός «μεγάλου συνασπισμού», που θα διασφαλίσει την ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και -κατά προέκταση- τη «συναίνεση» της κοινωνικής πλειοψηφίας…

Όλοι το ίδιο είμαστε, όλοι Μνημόνια υπογράψαμε… Τα πολιτικά «φαντάσματα» της «συνομοταξίας» των Παπαδήμων έρχονται και πάλι στο προσκήνιο. Οι πολιτικοί υπηρέτες όλων των αφεντάδων, της γερμανικής ελίτ και της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας, είναι, όπως πάντα, πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους…

Αναγκαία επισήμανση: Η αναγωγή και πλήρης συρρίκνωση όλων των επιλογών και πρακτικών της διακυβέρνησης στο περιεχόμενο του Μνημονίου ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και αφήνει ελεύθερες τις δυνάμεις της διαπλοκής, της ασύδοτης νεοφιλελεύθερης αγοράς ΝΑ ΑΣΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Αυτό είναι το μέγιστο λάθος, το εθνικό πολιτικό κακούργημα που διέπραξαν επί πέντε χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Κι όμως: ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ. Μια τέτοια πολιτική στρατηγική όμως, που υποχρεωτικά θα περιλάβει και τα ακραία μέτρα λιτότητας και δημοσιονομικών περιορισμών, θα πρέπει να θεμελιωθεί σε δύο βασικούς άξονες: Κατά πρώτον, στον ταξικό – κοινωνικό χαρακτήρα των παρεμβάσεών της. Κατά δεύτερον, και σε συνάρτηση με τον προηγούμενο όρο, στην προώθηση ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα αφορά συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας και το οποίο θα αξιοποιήσει τόσο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα όσο και τους ανθρώπινους και παραγωγικούς πόρους της χώρας.

Συμπερασματικά: Η δεύτερη στρατηγική, η στρατηγική της πολιτικής παρέμβασης και διεύρυνσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, που προϋποθέτει ριζικές θεσμικές αλλαγές, ρήξη με τη δομή της διαπλοκής, οργάνωση και στήριξη του κοινωνικού τομέα της οικονομίας, δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου, συνιστά μια αντιδιαμετρικού κοινωνικού – ταξικού χαρακτήρα επιλογή σε σχέση με την αντίληψη και την πρακτική μιας μνημονιακής – μονοθεματικής διακυβέρνησης.

Η παγίδα του «μεγάλου συνασπισμού»

Τι σημαίνει ο «μεγάλος συνασπισμός» μιας κυβέρνησης ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ; Σε επίπεδο διαχείρισης συνεπάγεται μια ατέρμονα διαδικασία συναλλαγής, συμβιβασμών, επιλογών του «μέσου όρου», παλαιοκομματικού χαρακτήρα διαπραγμάτευση για την κατανομή των κυβερνητικών και κρατικών αξιωμάτων. Το 4-2-1 της περίφημης συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ θα ενεργοποιηθεί με βάση τους νέους αριθμητικούς συσχετισμούς…

Με ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα αξιωματική αντιπολίτευση θα αναδειχθεί αυτόματα η Χρυσή Αυγή… ενώ η κοινωνία θα πιστέψει μέσω των πρακτικών κυβέρνησης του «μεγάλου συνασπισμού» ότι «όλοι είναι ίδιοι»…

Εδώ βρίσκεται ο πραγματικός πυρήνας της επιχείρησης «μεγάλος συνασπισμός»: Απόλυτος στόχος είναι η διάλυση της κοινωνικής συμμαχίας που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον στήριξε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολύμηνης διαπραγμάτευσης, που τον στηρίζει και σήμερα, παρά την πικρία και την απογοήτευση από το νέο Μνημόνιο και την επακολουθήσασα -αλλά από καιρό προετοιμαζόμενη- ανατροπή της κυβέρνησης από το εφωλεύον εντός του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του Π. Λαφαζάνη.

Όξυνση της ταξικής σύγκρουσης

Θα πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσουμε την ιστορικής σημασίας εξέλιξη που σημάδεψε την πορεία και τους μετασχηματισμούς της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε χρόνια.

Η διάλυση της παραγωγικής – οικονομικής βάσης της χώρας, οι πολιτικές της απηνούς λιτότητας, η βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των μεγάλων συμφερόντων, η αποσυγκρότηση και υπολειτουργία των κοινωνικών θεσμών (υγεία, παιδεία, ασφάλιση), η διάλυση μεγάλων τμημάτων της μεσαίας τάξης διαμόρφωσαν μια έντονη ταξικότητα στις δομές της ελληνικής κοινωνίας. Ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες δεν αποτυπώθηκε μια τόσο έντονη και οξεία ταξική διάρθρωση και σύγκρουση συμφερόντων.

Αυτές ακριβώς οι έντονες ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και αυτές ακριβώς αποτελούν τον πυρήνα αναπαραγωγής της κοινωνικής του βάσης και το θεμέλιο της κοινωνικής και πολιτικής του νομιμοποίησης.

Αυτόν τον κοινωνικό – ταξικό πυρήνα θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε αποσύνθεση και διάλυση μια ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και το εγχώριο σύστημα της μνημονιακής διαπλοκής, σε εντεταλμένη αποστολή από τα εξωγενή κέντρα και τη γερμανική ελίτ, διεξάγει τον προεκλογικό αγώνα με σημαία και απόλυτο πρόταγμα τη συγκρότηση, μετεκλογικά, ενός «μεγάλου συνασπισμού» ή ενός οικουμενικού – εθνικού σχήματος, που πέραν των δύο μεγάλων κομμάτων θα συμπεριλάμβανε και τις μνημονικές «βακτηρίες» του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού.

Μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική εικόνα: Στο πολυδιαφημισμένο debate απέναντι από τους πολιτικούς αρχηγούς παρατάχθηκαν τα ισχυρά δημοσιογραφικά «ατού» των ιδιοκτητών των μνημονιακών ΜΜΕ, ως «προειδοποίηση» για όποιον θα τολμήσει να τα βάλει μαζί τους… Γι’ αυτό και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της διαπλοκής, η ΝΔ και το Ποτάμι, φρόντισαν εδώ και μέρες να υπερασπισθούν λυσσωδώς τα συμφέροντα του ετέρου σκέλους της διαπλοκής, επιδεικνύοντας με τον τρόπο αυτό τα διαπιστευτήρια της υποταγής τους.

Η αντιπαράθεση στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου ξέφευγε από την περίπτωση μιας πολιτικής – κομματικής σύγκρουσης για την κατάκτηση της κυβέρνησης. Η σύγκρουση είναι καθαρά ταξική και κοινωνική και αφορά την ίδια τη δυνατότητα του ελληνικού λαού να μην παραιτηθεί, να μην πάει στο περιθώριο, αλλά να συμβάλει και να αγωνισθεί για την επιβίωση και το μέλλον του.

Αυτή ακριβώς η ευρύτατη κοινωνική συμπαράσταση, της οποίας έτυχαν ο Αλ. Τσίπρας και η ελληνική κυβέρνηση σε όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο δοκιμασίας, αυτή ακριβώς η κοινωνική – ταξική «ταυτότητα» της ψήφου των πολιτών δεν αποτελεί μόνο πολιτική παρακαταθήκη, αλλά γεννά και τη βεβαιότητα ότι μέσα από τους αγώνες και τη συλλογική δράση θα υπάρξει προοπτική, θα ξαναζωντανέψει η ελπίδα.