Η Λαϊκή Ενότητα: Εφιάλτης του κ. Τσίπρα και προεκλογικός στόχος πολέμου του ΚΚΕ
«Και μάλιστα με υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά του κ. Λαφαζάνη;», πρόσθεσε ο συνεργάτης της στην εκπομπή.
Αντί απάντησης στην ερώτηση, ο προσκεκλημένος τους ξεγλίστρησε σε γενικεύσεις στον γνωστό δίσκο: Με το κάλεσμα στον λαό να εμπιστευθεί μόνο τις ίδιες του τις δυνάμεις και το ΚΚΕ…
Το ερώτημα -που έμεινε αναπάντητο- ίσως να απασχολεί όσους τηλεθεατές βλέπουν αλλά και σκέπτονται μαζί. Συνοδευόμενο μάλιστα από την απορία γιατί το ΚΚΕ απολαμβάνει πρόδηλης εύνοιας από τα κανάλια, όλα φιλοκυβερνητικά πλέον. Το χρησιμοποιούν μάλιστα και ως άμεσο «αντίδοτο» στην παρέμβαση εκπροσώπου της ΛΑΕ, όποτε συμβεί να έχει προσκληθεί και δικός της εκπρόσωπος.
Η απάντηση είναι απλή. Η απρόβλεπτη παρουσία της Λαϊκής Ενότητας ως συγκροτημένης πολιτικής οντότητας σ’ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση ανατρέπει τα σχέδια και του ξένου και του ντόπιου κατεστημένου αλλά και αυτών που επαγγέλλονται τον μόνο επίδοξο διπλωματούχο ανατροπέα του..
Η φαεινή ιδέα Τσίπρα – Μέρκελ για εκλογές – εξπρές καλοκαιριάτικα είχε δεύτερο στόχο την εξαφάνιση των αδιάφθορων στην εξουσία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, προτού προφθάσουν να συνταχθούν σε σώμα αντίστασης. Πρώτος στόχος ήταν βέβαια να υφαρπαγεί η ψήφος του κοσμάκη στο άψε σβήσε, προτού αρχίσει να δέχεται τα πρώτα χτυπήματα από το τσουνάμι της συφοράς που επέρχεται.
Το σχέδιο Μέρκελ – Τσίπρα (αυτό που είχε στον νου του, από το βράδυ της 12ης Ιουλίου, ο σκληρός διαπραγματευτής) είχε το σήμα της γερμανικής μηχανικής αρτιότητας: Ο πολιτικός χάρτης που θα προέκυπτε στην Ελλάδα από τις κάλπες θα εξασφάλιζε την αδιατάρακτη «σταθερότητα» μιας τετραετίας -«και γιατί όχι μιας οκταετίας», όπως ονειρεύτηκε ο Αλέξης στη Θεσσαλονίκη-, με μια σκυροδεμένη, πολυκομματική, μνημονιακή κυβέρνηση και μια «στιγματισμένη» αντιπολίτευση, στα δεξιά τη Χρυσή Αυγή, στα αριστερά το ΚΚΕ.
Μια πολιτειακή αρχιτεκτονική με κορυφή τον Maarten Verwey, τον Ολλανδό που -όπως μετέδωσε μόνο η «Αγορά» του Χατζηνικολάου στις 5/9- προορίζεται για κομισάριος (ή Γκαουλάιτερ) στην Ελλάδα – αποικία χρέους του 4ου Ράιχ. Αυτός με την task force / δύναμη αποστολής (διάβαζε υπερκυβέρνηση / ύπατη αρμοστεία) θα πρέπει να ερωτώνται, να συμφωνούν και να εγκρίνουν κάθε νόμο, κάθε διάταγμα, κάθε απόφαση που δεσμεύθηκε να τους υποβάλει η δήθεν κυβέρνηση, προτού κατατεθεί στη δήθεν Βουλή και ψηφισθεί σε μια παντομίμα κοινοβουλευτικής λειτουργίας , στο εικονικό, δημοκρατικό, πλέον, πολίτευμα.
Αυτά, βέβαια, θα ανακαλύπτονταν μετά τις εκλογές. Μαζί με τις νέες, αλλεπάλληλες, αμείλικτες τσεκουριές σε συντάξεις, σε μισθούς, σε απολύσεις, στην περίθαλψη, στην εκπαίδευση, με τους λογαριασμούς, με τον ΕΝΦΙΑ και με τους πολυώνυμους φόρους. Και με το -υπονομευτικό και του μέλλοντος- προδοτικό ξεπούλημα των υπηρεσιών, των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Στο μεταξύ όμως, ο θριαμβευτής των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου και του δημοψηφίσματος του 62% «Όχι» έχει μία βδομάδα ακόμη για να περιοδεύει σε πόλεις και σε κανάλια και -ως άλλος γυρολόγος φαρμακοτρίφτης / ιεροκήρυκας του Φαρ Ουέστ- να κηρύσσει τον «λόγο της Αριστεράς» και να πουλάει θαυματουργά αριστερά «ισοδύναμα» γιατροσόφια για τις «δυσκολίες» (!) που συνεπάγονται τα μέτρα «της συμφωνίας».
Ονειρική προοπτική διάνοιγε αυτό το σχέδιο για το ΚΚΕ.
Η προεκλογική καμπάνια του θα ήταν ένας περίπατος απολαυστικού ξεγυμνώματος και μαστιγώματος της Αριστεράς – τραβεστί στο πρόσωπο του αρχηγού του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.
Για να προσφέρουν στη χλεύη του πλήθους την προεκλογική ρητορεία του θαυματοποιού και των επιτελών του, τα στελέχη του ΚΚΕ θα αρκούσε να αντιπαραθέτουν τις προγραμματικές αερολογίες με τις χαλύβδινες διατάξεις του Μνημονίου, με τις οποίες ο εντολοδόχος του «Όχι» έχει αλυσοδέσει τους Έλληνες για γενεές, παραδίδοντας και τη χώρα στην αχαλίνωτη λεηλασία.
Το έκανε ο λαμπρός συνάδελφος κ. Μπογιόπουλος σε τεκμηριωμένο άρθρο του, το οποίο δίνει το μέτρο της αδίστακτης επιχείρησης εξαπάτησης, που αποτελεί και η κουβέντα περί «προγράμματος». (Σοφά και εδώ, ο κ. Μεϊμαράκης επέλεξε τη φρονιμότερη οδό της σεμνότητας).
Για έναν ολόκληρο κόσμο γαλουχημένο με τα ιδανικά του πατριωτισμού, της Δημοκρατίας και της Αριστεράς (με ό,τι περικλείει πλέον ο όρος για τον καθέναν), η απόγνωση και αηδία γι’ αυτό το ξεπούλημα όλων των ιερών και οσίων δεν άφηνε παρά τρεις επιλογές: α) Την καθολική αποστροφή, τον αναχωρητισμό και την αποχή. β) Την ψήφο καταδίκης, με ψηφοδέλτιο ΚΚΕ. γ) Την ψήφο σαρκασμού τέτοιων εκλογών, με ψηφοδέλτιο Λεβέντη.
Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ θα έβλεπε τα ποσοστά του σε άνοδο χωρίς προηγούμενο. Αποτέλεσμα καθόλου δυσάρεστο για το ξένο και ντόπιο σύστημα εξουσίας, που θα το έβλεπε ως ενισχυτικό της κυριαρχίας του, αφού η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος χωρίς ελπίδα ανατροπής του καθεστώτος των Μνημονίων και της υποδούλωσης στο 4ο Ράιχ και στη δικτατορία των τραπεζιτών. Το ΚΚΕ, το δηλώνει άλλωστε, παλεύει για την ανατροπή του (παγκόσμιου) καπιταλιστικού συστήματος. Δεν συμβιβάζεται -ούτε προσωρινά- με κάτι λιγότερο…
Αλλά τους προέκυψε η Λαϊκή Ενότητα. Δηλαδή ένας πυρήνας σεβαστών αγωνιστών, άκαμπτων στις αρχές και πιστών στις δεσμεύσεις τους, πόλος έλξης για μια συνεχή και αθρόα συρροή οργανωτικών στελεχών, μελών και νεολαίας από κάθε άκρο της χώρας και κιβωτός διαφύλαξης της πλειοψηφικής εντολής του «ΟΧΙ» της 5ης Ιουλίου. Οι ξένοι πάτρωνες ανησυχούν, ο Γιούνκερ άρχισε τις προειδοποιήσεις και συγκεκαλυμμένες απειλές, οι οιωνοί για το σχέδιο Μέρκελ – Τσίπρα σκοτείνιασαν, το debate γίνεται θέαμα πανικού των επίδοξων κυβερνητών.
Η Λαϊκή Ενότητα δεν έχει τον χρόνο, μέσα σε μία βδομάδα, να πάρει τις φυσιολογικές διαστάσεις της και μάλιστα με τον πόλεμο που αντιμετωπίζει, με την υπηρεσιακή κυβέρνηση να μεροληπτεί εναντίον της, τον κ. Παυλόπουλο να επιδεικνύει… υψηλή δυσμένεια και τα ΜΜΕ της διαπλοκής (μη εξαιρουμένης της ΕΡΤ, ευρεσιτεχνίας Παππά) στην αγκαλιά του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, η Λαϊκή Ενότητα είναι ο πραγματικός εφιάλτης του κ. Αλέξη Τσίπρα, η Ερινύα του αλλά και τελικά και η Νέμεσίς του. Επειδή η συγκρότηση και η ύπαρξή της στην κρίσιμη στιγμή προσέφερε κυρίως στη νεολαία, με ιδανικά και δημιουργική ορμή, αυτής της χώρας την εναλλακτική από την αηδία την απόγνωση και τη φυγή, ήτοι ελπίδα, καταφυγή και ορμητήριο για να σηκώσει την Ελλάδα από τη χαμέρπεια και τον βούρκο.