Το έγκλημά σου Ευρώπη έχει πλέον όνομα
Το άψυχο κορμάκι του τρίχρονου Σύριου, του Αϊλάν Κούρντι, ο οποίος πνίγηκε μαζί με το αδελφάκι του και τη μάνα του στην προσπάθειά τους να φθάσουν στην Κω, που θα τους οδηγούσε στη γη της Επαγγελίας, όχι μόνο γράφει από προχθές Ιστορία στο τεράστιο θέμα του Μεταναστευτικού – Προσφυγικού αλλά και την ΑΛΛΑΖΕΙ.
«Θεία τύχη». Το αγγελούδι «ακούμπησε» στην παραλία της Αλικαρνασσού και έδειχνε ήρεμο σαν να κοιμάται… Και η φωτογραφία που έβγαλε η τουρκάλα φωτογράφος, η οποία βρέθηκε εκεί, έγινε μια αγκαλιά από όλο τον κόσμο, από όλο τον πλανήτη. Ένιωσε ο καθένας σαν να ήταν δικό του παιδί.
Δεν έμεινε μάτι αδάκρυτο.
Στο σωματάκι του Αϊλάν αποτυπώνεται το δράμα που χρόνια τώρα ζει ο κόσμος στην καυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αλλά και η αναλγησία της Αμερικής πρωτίστως και της Ευρώπης, για τις οποίες η ανθρώπινη ζωή, ο τρίχρονος Αϊλάν, δεν μετράει. Πάνω απ’ όλα τα συμφέροντά τους. Το ποιος θα έχει το κουμάντο και, παράλληλα, θα απομυζά τον πλούτο των χωρών, με πρώτα τα πετρέλαιά τους. Και οι πολίτες των κρατών αυτών, εκτός της τοπικής κάστας – φιλιππινέζων των αφεντικών, δυστυχούν, ζουν σε άθλιες συνθήκες.
Η θυσία του μικρού πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία.
Τέτοιες εικόνες δεν θέλει να τις ξαναδεί κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, σε όποιον Θεό κι αν πιστεύει, σε όποιο μέρος της Γης κι αν μένει.
Οι «μεγάλοι» δεν μπορούν να συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια στα καραβάνια συνανθρώπων μας που δεν ζητούν τίποτε άλλο από το να ΖΗΣΟΥΝ. Κι αυτό το έχουμε βιώσει εμείς οι Έλληνες. Τα χρόνια της φτώχειας, μετά το ’50, όταν ο κόσμος δεν είχε παπούτσια να φορέσει και δεν υπήρχε άλλη δουλειά εκτός από την τσάπα στο χωράφι, το όνειρο των νέων στα νησιά ήταν να μπαρκάρουν και, αν το καράβι έπιανε σε αμερικανικό λιμάνι, να βγουν λαθραία για να γλιτώσουν… Και άλλοι πολλοί πήγαν μετανάστες στην Αυστραλία. Άλλοι εργάτες στη Γερμανία, που σήμερα κάνει ότι δεν ξέρει τίποτε. Και τότε τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Ζούσες με την αγωνία μη σε πιάσουν σε κάποιο μπλόκο.
Τα κλειστά σύνορα και οι επιχειρήσεις αποτροπής των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών δεν μπόρεσαν να φρενάρουν την απελπισία, που οδηγεί στο: «Πάση θυσία να φτάσω απέναντι. Έστω κι αν υπάρχει κίνδυνος να μην καταφέρω να βγω στη στεριά…». Γεμίζει το Αιγαίο, η Μεσόγειος χαμένες ζωές και οι «μεγάλοι» σφυρίζουν αδιάφορα…
Αυτό, όμως, μπορούσε να ισχύει μέχρι την Τετάρτη.
Τώρα έχετε μπροστά σας, κύριοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το άψυχο κορμάκι του Αϊλάν. Θέλετε κι άλλους Αϊλάν; Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι; Νομίζετε ότι θα σας αφήσουν οι Ερινύες;
Μετατρέψατε την Ευρώπη των λαών, που ήταν το όραμα των μεγάλων ηγετών, σε Ευρώπη των πνιγμένων παιδιών… Των Αϊλάν.
Εδώ και τώρα, προέχει η κατάργηση του -χιτλερικού τύπου- «Δουβλίνο ΙΙ», το οποίο αποδέχθηκε ο μοιραίος Κώστας Σημίτης. Ήδη συμφωνούν Μέρκελ και Ρέντσι. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα. Περιμένουμε και τα επόμενα, που δεν θα επιτρέψουν άλλους Αϊλάν.
Να ‘σαι καλά, αγγελούδι μας, όπου κι αν βρίσκεσαι εκεί ψηλά στον παράδεισο. Με τη ζωή σου πρόσφερες πολλά σε όλο τον κόσμο.
Δυστυχώς, για να αλλάξουν οι συνθήκες της ζωής προς το καλύτερο χρειάζονται μάρτυρες…