Σκληρή δουλειά είναι η λύση για να φύγουμε από τα Μνημόνια

// Αποφασίσατε και εσείς να δουλέψετε στην Κύπρο. Αν και για τη νέα σειρά «Καταιγίδα» ερίζουν τόσο ο ALPHA όσο και το Mega και μπορεί να σας δούμε και στην ελληνική μικρή οθόνη. H πρεμιέρα στο κανάλι Sigma Κύπρου θα γίνει στις 14 Σεπτεμβρίου. Τι σας ώθησε να πείτε το «ναι»;

Ο Ανδρέας Ορφανίδης έγραψε ένα δυνατό σενάριο που αφορά τις επιλογές που κάνουμε ή δεν κάνουμε στη ζωή. Ο σκηνοθέτης Σταύρος Ποταμάρηςσ κάνει εξαιρετική δουλειά. Νιώθω τυχερός που σε μια τέτοια χρονιά πρωταγωνιστώ με σπουδαίους συναδέλφους (Παναγιώτα Βλαντή, Πασχάλη Τσαρούχα, Γιάννη Ποιμενίδη) σε μια τόσο ποιοτική δουλειά. Ο ρόλος μου είναι τραγικά επίκαιρος. Υποδύομαι έναν δυναμικό επιχειρηματία, νυν πολιτικό, με απήχηση, και πατέρα τριών παιδιών. Στη ζωή όμως του Λευτέρη θα ξεσπάσει «Καταιγίδα» καθώς ένας από τους αγαπημένους του γιους, ο Ορέστης, έχει μόνο 24 ώρες ζωής, ύστερα από ένα σοβαρό ατύχημα με μηχανή. Ο πατέρας αυτός συνθλίβεται ψυχολογικά καθώς στην κορυφή των αξιών είχε βάλει την ύλη, τη φήμη, την εξουσία. Όταν βλέπει το παιδί του να χαροπαλεύει, τότε έρχεται στο μυαλό του ό,τι έκανε, θεμιτό και αθέμιτο, για να σκαρφαλώσει στα ψηλά. Συνειδητοποιεί ότι πραγματικά ευτυχισμένος, ανέμελος και αθώος ήταν μόνο στα φοιτητικά του χρόνια. Και ειλικρινά αυτή τη σκέψη την κάνω και εγώ τα τελευταία χρόνια.

// Γιατί;

Με την κρίση έχουμε χάσει όλοι οι Έλληνες πολλά πράγματα. Αλλά όταν με θυμήθηκα ως φοιτητή, αισθάνθηκα ότι τότε ήμουν πιο χαρούμενος από ποτέ. Ζούσα σ’ ένα μικρό διαμέρισμα, απολάμβανα τη θάλασσα, μια βόλτα με την κοπέλα μου στο ηλιοβασίλεμα, έτρεχα και έτρωγα υγιεινά. Λίγο και όσο έπρεπε. Λοιπόν και η λύση στα χρόνια αυτά που περνάμε και στα επόμενα που θα έρθουν και θα μας φτωχοποιήσουν ακόμη περισσότερο είναι να μάθουμε να ζούμε όσο πιο απλά γίνεται, για να μπορέσουμε έτσι να διατηρήσουμε την ψυχική και σωματική μας υγεία.

// Πώς βλέπετε το μέλλον της χώρας;

Πλέον για εμένα δεν υπάρχει κυρίαρχος λαός, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι μια ψευδαίσθηση. Οι κυβερνήσεις που ήρθαν στην εξουσία τα τελευταία τριάντα χρόνια δημιούργησαν αντιπαραγωγικούς πολίτες, διέφθειραν τους ψηφοφόρους με ένα πελατειακό σύστημα, μας άφησαν ουσιαστικά απαίδευτους -και εδώ τίθεται θέμα πολιτισμού- με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να πέσουμε στη σκλαβιά των δανείων και να γίνουμε σκλάβοι των τραπεζών.

Αλήθεια, για αυτήν την πλύση εγκεφάλου που υπέστη ο πολίτης από τις τράπεζες, με τους υπαλλήλους να τους καλούν και να τους λένε ελάτε να πάρετε ένα δάνειο δέκα χιλιάδων ευρώ, μια πιστωτική κάρτα 2.000 ευρώ, ποιος θα πάρει την ευθύνη;

// Δηλαδή κάποιοι μας υποδούλωσαν με ύπουλα μέσα;

Νιώθω ότι το παιχνίδι είναι στημένο από χρόνια και μάλιστα σε κέντρα εξουσίας εκτός χώρας. Σαν να υπήρχε ένα σχέδιο για την πατρίδα μας. Η Ελλάδα μας να γίνει η χώρα με τους πτυχιούχους να δουλεύουν σερβιτόροι. Να γίνουμε τα γκαρσόνια των πλούσιων ξένων για φτηνές και ωραίες διακοπές στην πανέμορφη χώρα μας.

// Φταίνε αυτοί ή φταίμε εμείς που επιτρέψαμε την υποδούλωσή μας; Αυτοκριτική δεν θα κάνουμε;

Προφανώς φταίμε εμείς αλλά και αυτοί στους οποίους δώσαμε την εξουσία και έπραξαν ανθελληνικά.

// Έχετε καταλήξει στο τι θα ψηφίσετε;

Δεν ξέρω πως μερικά κόμματα που έφτασαν τη χώρα σ’ αυτήν την οικονομική εξαθλίωση και την ανθρωπιστική κρίση έχουν το θράσος να απαιτούν ακόμα την ψήφο μας. Έχει χαθεί κάθε ίχνος ηθικής και εντιμότητας. Δεν θέλω να γίνω μάντης, αλλά αυτό το Μνημόνιο, το πιο σκληρό από όλα, βλέπω ότι μόνο μια οικουμενική κυβέρνηση από τεχνοκράτες θα το εφαρμόσει. ‘Η καλύτερα, τα αλλεπάλληλα Μνημόνια που θα έρθουν τα επόμενα πενήντα χρόνια στην Ελλάδα θα τα εφαρμόζουν οικουμενικές κυβερνήσεις.

// Πώς βλέπετε το κόμμα Λαφαζάνη με τη συμμετοχή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ;

Αντί να πάμε ενωμένοι σαν γροθιά απέναντι στους ξένους, φτάσαμε να έχει ξεσπάσει εμφύλιος στο κυβερνών κόμμα. Μόνο αυτό μας έλειπε πριν τη βύθιση του πλοίου. Αλήθεια, αυτοί που μιλάνε με άνεση για επιστροφή στη δραχμή, θα ήθελα να μας πουν ειλικρινά πώς θα ζήσουμε, τη στιγμή που δεν παράγουμε ούτε πατάτες, αλλά κι αυτές τις εισάγουμε. Γιατί έτσι μας κατάντησαν, να εισάγουμε ακόμα και τα λεμόνια και τη ζάχαρη. Λοιπόν, είμαι αρκετά μεγάλος άνθρωπος για να πιστέψω σε ουτοπίες. Υπάρχει κάτι που λέγεται πραγματικότητα και θα τη δω κατάματα, γιατί δεν θέλω να δω τη χώρα μου εντελώς χαμένη.

// Και ποια είναι η αλήθεια;

Δυστυχώς ζούμε με δανεικά και αν θέλουμε να φύγουμε από τα Μνημόνια, η λύση είναι μόνο μία και έρχεται μέσα από εμάς και αυτή είναι η σκληρή δουλειά. Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση, απάνθρωπη, με νικητές και ηττημένους και με λίγους πλούσιους και πολλούς φτωχούς. Κάποιοι είναι πιο ισχυροί και πιο δυνατοί από εμάς. Χάσαμε μεθοδευμένα και πήραμε μέρος στη φούσκα της επίπλαστης και εικονικής ευμάρειας και τώρα δεν μπορούμε να επαναστατήσουμε γιατί είμαστε όλοι σκλάβοι των δανείων που μας πάσαραν και της τρομερής ανάπτυξης που μας υποσχέθηκαν. Αλήθεια, αυτοί που μας έβαλαν με πλαστά στοιχεία στο ευρώ δεν θα λογοδοτήσουν;

// Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα παγκοσμίως αυτή τη στιγμή;

Οι πρόσφυγες. Αλλάζει ο χάρτης της Γης. Ενιαίος κόσμος, ενιαίο νόμισμα, ενιαίες συνήθειες. Πριν από λίγες μέρες παρακολουθούσα ειδήσεις και έβλεπα τις ορδές των προσφύγων. Τι να πεις μετά; Δοξάζω τον Θεό που έχουμε τουλάχιστον ειρήνη στη χώρα μας. Από τη μια να βλέπεις αφυδατωμένα παιδάκια να έρχονται μέσα από τον πόλεμο, ό,τι πιο απάνθρωπο, και από την άλλη ένας αναλυτής να λέει για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ότι δεν υπάρχουν χρήματα στις αγορές και ότι η πολεμική βιομηχανία της Αμερικής θα πρέπει να πουλήσει όπλα για να ισορροπήσει. Ο κόσμος αλλάζει δραματικά με τους πληθυσμούς να μετακινούνται. Και η Δύση θα θερίσει ό,τι έσπειρε…