Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο «τρίτος δρόμος»

Έχει επικρατήσει η άποψη ότι η γερμανική ελίτ και η χρηματοπιστωτική δικτατορία στηρίζονται σε ένα τεχνοκρατικό – οικονομιστικό πρότυπο, στην περίφημη ατζέντα του δίπολου νεοφιλελευθερισμός – λιτότητα…

Μέγα λάθος: Η συμπεριφορά, οι επιλογές, οι στοχεύσεις της Άνγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε είναι καθαρά πολιτικές. Το τρίτο Μνημόνιο αποτέλεσε όχι απλώς ένα εξοντωτικό οικονομικό πρόγραμμα, αλλά μια σκληρή πολιτική απάντηση, μια πολιτική τιμωρία απέναντι σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που «μολύνει» με την παρουσία της την Ευρωζώνη, απέναντι σε έναν λαό που τόλμησε να αψηφήσει τις απειλές και τους εκβιασμούς της γερμανικής ολιγαρχικής δομής και να διεκδικήσει το δίκιο του για μια καλύτερη ζωή…

Ολόκληρη η Ελλάδα, ολόκληρη η Ευρώπη παρακολούθησαν την απροκάλυπτα πραξικοπηματική στάση της γερμανικής ελίτ απέναντι σε μια ημικατεστραμένη χώρα. Και έβγαλαν φυσικά όλοι τα συμπεράσματά τους.

Όλοι εκτός από μερικούς, όπως ο κ. Π. Λαφαζάνης, που δήλωσε ανενδοίαστα ότι δεν υπήρχε σχέδιο grexit, αφού ο Β. Σόιμπλε δεν το εμφάνισε επίσημα… Αυτή είναι η πολιτική διορατικότητα και το πολιτικό ήθος αυτών που, επικαλούμενοι προσχηματικά την ιδεολογική συνέπεια και καθαρότητα, δεν δίστασαν να ανατρέψουν την ελληνική κυβέρνηση, υλοποιώντας κατά γράμμα το σχέδιο το οποίο είχε ήδη επεξεργασθεί η γερμανική ηγεσία από το φθινόπωρο του 2014, όταν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση εκτιμήθηκε ως «τετελεσμένο» γεγονός…

Γιατί ακόμα και αν οι προθέσεις διαφέρουν, όταν οι στόχοι συμπίπτουν, τότε και οι ίδιες οι αγαθές προθέσεις ευτελίζονται από τα αποτελέσματά τους. Ο Π. Λαφαζάνης και η Λαϊκή Ενότητα εντάσσονται τώρα -διαδραματίζοντας συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο- στο μέτωπο των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που μάχονται λυσσωδώς εναντίον του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν η πολιτική τύφλωση και ο δογματισμός συναντώνται με την παλαιοκομματική συμπεριφορά και νοοτροπία, με την παντελή έλλειψη αισθήματος ευθύνης απέναντι σε έναν λαό που έδωσε την εμπιστοσύνη του στην Αριστερά, τότε κατανοούμε γιατί, ιστορικά, οι πολιτικοί «νεκροθάφτες» της Αριστεράς αναδύονται τις πιο πολλές φορές από το εσωτερικό της…

Πολιτική διαχείριση της συμφωνίας

Συμπέρασμα: Η πολιτική αντιμετώπιση, η πολιτική -και όχι η στενά οικονομική- διαχείριση της επαχθούς συμφωνίας αποκτά μείζονα σημασία. Από τον τύπο της κυβέρνησης και από την πολιτική στρατηγική που θα ακολουθηθεί εξαρτάται το ίδιο το μέλλον της χώρας και του λαού της. Πέραν, συνεπώς, από την κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων, που θα καταγραφεί στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, μεγαλύτερη ιστορική σημασία αποκτά ο δρόμος που θα ακολουθηθεί, η στρατηγική που θα εφαρμοσθεί και θα εκτυλιχθεί τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικονομικό και θεσμικό επίπεδο.

Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις βασικές στρατηγικές κατευθύνσεις που θα μπορούσαν να επιλεγούν από την επομένη των εκλογών:

1. Η στρατηγική της ενσωμάτωσης και της πλήρους εφαρμογής του Μνημονίου, με την «προσδοκία» ότι αυτή η επιλογή θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση.

2. Η επιλογή της εξόδου από την Ευρωζώνη σύμφωνα με το σχέδιο Σόιμπλε για ένα διάστημα πέντε ετών, είτε η «ασύντακτη» έξοδος με την επάνοδο στο εθνικό νόμισμα.

3. Η στρατηγική του «τρίτου δρόμου», που θα συνδυάσει την άμβλυνση των ακραίων επιπτώσεων του Μνημονίου με τη ρήξη με τις δομές της διαπλοκής και με τη συντεταγμένη προσπάθεια επανεκκίνησης και αναδιαμόρφωσης της παραγωγικής δομής της χώρας.

Καθεμιά από τις τρεις αυτές στρατηγικές μπορεί να υπηρετηθεί από ένα συγκεκριμένο σύστημα πολιτικής εξουσίας, από μια συγκεκριμένη δομή διακυβέρνησης. Γι’ αυτό και η ψήφος των πολιτών, οι επιλογές στις οποίες θα προβούν, δεν αποτελούν απλή κομματική προτίμηση, αλλά θα καθορίσουν την ίδια την τύχη και το μέλλον της χώρας.

ΝΔ Μνημόνιο – Σόιμπλε και ξερό ψωμί

1. Πρώτη στρατηγική: Αυτή η επιλογή συνδέεται άρρηκτα με τη «δεξιά παλινόρθωση», με τη ρεβανσιστική επάνοδο του συστήματος της διαπλοκής και των πολιτικών και κομματικών υποτελών της γερμανικής ελίτ στην κυβέρνηση και στην εξουσία.

Οι αντιδραστικές αυτές δυνάμεις θα εφαρμόσουν πλήρως το μνημονιακό πρόγραμμα, θα μειώσουν ακόμα περισσότερο μισθούς και συντάξεις, θα συνεχίσουν το «θεάρεστο έργο» των μαζικών απολύσεων στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, θα οδηγήσουν σε βαθύτερη ύφεση και στην πλήρη καταστροφή της οικονομικής και παραγωγικής δομής της χώρας.

Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Όχι βέβαια η έξοδος από την κρίση, αλλά η αναγκαστική πλέον εκδίωξη της χώρας από την Ευρωζώνη.

Πρέπει στο σημείο αυτό να κατανοήσουμε ότι η συμφωνία που επέβαλε εκβιαστικά η γερμανική ηγεσία οδηγεί κατ’ ευθείαν στο grexit εάν δεν υπάρξουν αντίρροπου χαρακτήρα παρεμβάσεις.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι αποτελούν τους μόνιμους «πρόθυμους» υπηρέτες της επιλογής αυτής. Όμως το σύστημα της διαπλοκής έχει ευρύτερα σχέδια. Επιδιώκει να εντάξει και τον ΣΥΡΙΖΑ στο σχέδιο αυτό. Ο «μεγάλος συνασπισμός», οι «οικουμενικές κυβερνήσεις» πρωταγωνιστούν στην προπαγανδιστική εκστρατεία των μνημονιακών ΜΜΕ ως «σωτήριες συνταγές», προκειμένου να επαναληφθούν πρακτικές τύπου Λ. Παπαδήμου, που θα αποδυναμώσουν ή και θα ακυρώσουν οριστικά την κοινωνική και πολιτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Η δεύτερη επιλογή: Δεν υπάρχει σήμερα πολιτικό και κομματικό υποκείμενο ικανό να εφαρμόσει τη «λύση» αυτή. Η κατηγορηματική άρνηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας να ακολουθηθεί με τις σημερινές συνθήκες ένας τέτοιος δρόμος ακυρώνει αυτόματα κόμματα, πρόσωπα και κινήσεις που τον υποστηρίζουν.

Πολιτικός «ανταρτοπόλεμος»

3. Η τρίτη στρατηγική: Αποτελεί στην πράξη ένα είδος πολιτικού «ανταρτοπόλεμου» μέσα και ταυτόχρονα πέρα από τα σκληρά περιοριστικά μέτρα της επαχθούς συμφωνίας.

Δύο παράμετροι στην επιλογή αυτή είναι σημαντικές: Η διαχείριση, το κέρδος του χρόνου και το κομβικό σημείο της διαπραγμάτευσης για το χρέος.

Ο πολιτικός «ανταρτοπόλεμος» αφορά τόσο την καθημερινή μάχη για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών και των ακραίων συνεπειών της πολιτικής της λιτότητας όσο και τη -δομικού χαρακτήρα- μάχη κατά της διαπλοκής, της μεγάλης φοροδιαφυγής, των απαράδεκτων ανισοτήτων, που διογκώθηκαν τραγικά στα πέντε χρόνια των Μνημονίων.

Ένα λογικό παράδοξο: Τόσο η πρώτη επιλογή της στρατηγικής της τυφλής εφαρμογής του Μνημονίου όσο και η δεύτερη στρατηγική της εξόδου από την Ευρωζώνη, παρά την τυπική διαφορά τους, οδηγούν ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Η τρίτη στρατηγική, ο «τρίτος δρόμος», είναι η μόνη επιλογή που εγκλείει τη δυνατότητα να ενισχυθούν οι κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και να διευρυνθούν τα περιθώρια πολιτικής αυτονομίας της κυβέρνησης. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα σε μια επόμενη κρίση, που θα αφορά είτε την ίδια την Ευρωζώνη είτε τη σχέση με τους δανειστές, θα έχει τη δυνατότητα εναλλακτικών λύσεων και αποτροπής των ακραίων εκβιασμών.