Η άλλη άποψη…

Εμείς χαμογελάμε, αυτοί μελαγχολούν…

«Ακόμα και η μελαγχολία είναι πολιτική. Και ταξική, με το συμπάθιο. Όταν εμείς χαμογελάμε, αυτοί μελαγχολούν. Όταν εμείς μελαγχολούμε, αυτοί έχουν το πανηγύρι που ζήσαμε τελευταία. Ξεχειλώνει το μουστάκι του Μεϊμαράκη από το χαμόγελο και πλημμυρίζουν οι τηλεοράσεις από τεστοστερόνη παλινόρθωσης. Ποιητική εικόνα: Η δική μας μελαγχολία είναι το βιάγκρα τού γερασμένου πολιτικού τους οργανισμού. Ανατριχιαστικό, αλλά δυστυχώς απολύτως αληθές.

Δείγμα ευαισθησίας, συνεπώς, η αριστερή μελαγχολία. Αλλά αν είναι να συνδράμει για να ξαναγίνει καθεστώς η αναισθησία όσων έκαναν τη χώρα αποικία, συγγνώμη: Δεν πρέπει τουλάχιστον να την αναστείλουμε για να κερδίσουμε τις εκλογές; Για την έρμη τη χώρα. Αλλά και για μας δευτερευόντως. Διότι έτσι θα χαμογελάσουμε, τουλάχιστον, μέχρι την επόμενη μελαγχολία μας…».

***

Διά χειρός…

…του ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο LSE Νίκου Μουζέλη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Η σύγχρονη Αριστερά: φαντασιώσεις και δυνατότητες»:

Το δίλημμα της Αριστεράς

«Αν κανείς δεχθεί πως ο καπιταλισμός δεν καταρρέει στα χρόνια που έρχονται και πως θέτει όρια στο τι είναι δυνατόν και στο τι δεν είναι, μέσα σε αυτά τα όρια, ο στόχος της τωρινής Αριστεράς πρέπει να είναι ένας δεύτερος καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Δηλαδή η δημιουργία μιας σοσιαλδημοκρατίας που θα αποβάλλει τα νεοφιλελεύθερα στοιχεία που έχει σήμερα, ακολουθώντας νέες προοδευτικές στρατηγικές. Άρα, το πραγματικό δίλημμα για την Αριστερά σήμερα δεν είναι καπιταλισμός ή μετακαπιταλισμός, αλλά νεοφιλελεύθερος ή νεοσοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός. Βέβαια, η Αριστερά σιχαίνεται τον όρο σοσιαλδημοκρατία. Πιστεύει πως η “αληθινή” σοσιαλδημοκρατία πέθανε με την άνοδο του θατσερισμού. Η τωρινή σοσιαλδημοκρατία έχει ταυτιστεί με τον νεοφιλελευθερισμό. Το πρόβλημα όμως δεν είναι θέμα ορολογίας. Είναι το επιχείρημα πως μέσα στον σύγχρονο καπιταλισμό υπάρχουν δυνατότητες για μια προοδευτική αλλαγή του. Αν αυτό το ονομάσουμε νεοσοσιαλδημοκρατία ή κάτι άλλο είναι δευτερεύουσας σημασίας. Για παράδειγμα, αντί για νεοσοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό θα μπορούσαμε να μιλάμε για “καπιταλισμό όπου οι αγορές δεν κυριαρχούν απόλυτα αλλά ελέγχονται από το κράτος και την κοινωνία των πολιτών με σκοπό τον παραπέρα εκδημοκρατισμό της χώρας”. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα της ορολογίας είναι βασικό μόνο για αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει χειρότερος και καλύτερος καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός, κατά μονοδιάστατο τρόπο, είναι “κακός”. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Το ουσιαστικό δίλημμα για την Αριστερά σήμερα δεν είναι καπιταλισμός ή μετακαπιταλισμός. Είναι νεοφιλελεύθερος ή νεοσοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός. Ή, για να αποφύγουμε τον επίμαχο όρο νεοσοσιαλδημοκρατία, μπορούμε να πούμε καπιταλισμός όπου οι αγορές είναι απόλυτα κυρίαρχες ή καπιταλισμός όπου οι αγορές ελέγχονται κατά προοδευτικό τρόπο».

***

Διά χειρός…

… του Τάσου Παππά, από το άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Πουλήστε όσο όσο…»:

Συναίνεση στο ξεπούλημα είναι συνέργεια σε εγκληματική πράξη…

«Χρήμα όντως υπάρχει άφθονο (στα χέρια λίγων φυσικά) που σχολάζει στους φορολογικούς παραδείσους και αναζητεί κερδοφόρες ευκαιρίες. Με τη διαφορά ότι ορισμένοι από τους αποκαλούμενους επενδυτές (σπεκουλαδόροι, ραντιέρηδες και λοιπά κοινωνικά παράσιτα) δεν ενδιαφέρονται για επενδύσεις που θα φέρουν σε βάθος χρόνου λογικό κέρδος, αλλά για αρπαχτές που θα τους δώσουν γρήγορο και εύκολο πλουτισμό.

Οι ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπονται στο Μνημόνιο είναι απλώς αλλαγή ιδιοκτησίας. Τη θέση του ελληνικού Δημοσίου θα πάρουν ιδιώτες, σαν τους περιγραφόμενους παραπάνω, ή επιχειρήσεις που ελέγχονται από άλλα κράτη.

Αν θα υπήρχαν εγγυήσεις ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν με τίμημα ανάλογο της αξίας τού προς πώληση δημόσιου αγαθού (απίθανο να συμβεί σε περίοδο κρίσης με τις τιμές στα τάρταρα), δίχως ύποπτες δοσοληψίες και μίζες (δύσκολο, γιατί οι ενδιαφερόμενες εταιρείες είναι γερμανικών συμφερόντων και στην Ελλάδα έχουμε πικρή πείρα από τη δράση του ενάρετου γερμανικού κεφαλαίου – δημόσιου και ιδιωτικού) και ότι θα ενισχυόταν η απασχόληση στον συγκεκριμένο κλάδο (ουδείς δεσμεύεται) θα μπορούσε κάποιος, που δεν πάσχει από απτόητη χοντροκεφαλιά, να συναινέσει. Συναίνεση όμως στο ξεπούλημα είναι συνέργεια σε εγκληματική πράξη».

***

Διά χειρός…

…του Γιώργου Δελαστίκ, από τις «Αναιρέσεις» στο «Έθνος» με τίτλο «Μνημόνιο Τσίπρα και εκλογές»:

Τελειώνει η «εποχή Τσίπρα»!

«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει αποδυναμωμένος από τις πρόωρες εκλογές λόγω του Μνημονίου που υπέγραψε ο Τσίπρας υπό το κράτος αφόρητων εκβιασμών, είναι άκρως αμφίβολο αν οι Γερμανοί θα επιτρέψουν να παραμείνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν αποκλείεται καθόλου να επιχειρήσουν να τον πετάξουν αμέσως από την πρωθυπουργία σαν την τρίχα από το ζυμάρι, επηρεάζοντας, όσο περνάει από το χέρι τους, για τον διορισμό άλλου πρωθυπουργού.

Η ουσία είναι ότι έτσι κι αλλιώς τελειώνει πριν καλά καλά αρχίσει η “εποχή Τσίπρα” στην Ελλάδα, λίγους μόλις μήνες μετά την έναρξή της. Ο πρωθυπουργός αποδείχτηκε πολύ λίγος, ανίκανος να εκπληρώσει οποιαδήποτε φιλολαϊκή υπόσχεση είχε δώσει. Υλοποιεί μια πολιτική αντιδιαμετρικά αντίθετη από αυτήν που οδήγησε στην εκλογή του. Τώρα θέλει και λαϊκή συναίνεση στη μνημονιακή πολιτική που θα ακολουθήσει, αν παραμείνει πρωθυπουργός. Δεν νομίζουμε ότι θα την αποσπάσει στις εκλογές».