Άμεσος κίνδυνος για την Κύπρο

Το πλήγμα στην κυπριακή κρατική κυριαρχία θα είναι τελειωτικό, ακόμα σοβαρότερο από το πλήγμα που δέχθηκε η Ελλάδα μέχρι τώρα, λόγω του ότι θα περιλαμβάνει ανεπίστρεπτες νομικές και ρυθμίσεις διεθνούς δικαίου. Ορισμένες μάλιστα πληροφορίες από συνήθως αξιόπιστους δυτικούς διπλωματικούς κύκλους υπογραμμίζουν ότι πρέπει να αναμένεται εντός του έτους, μάλλον προς τα τέλη του.

Το κυπριακό κράτος, προϊόν της κυπριακής αντιαποικιακής, εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης της περιόδου 1955-1959, και όχι, όπως ισχυρίζονται οι θεωρητικοί της υποτέλειας, των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου που το ακρωτηρίασαν, παραμένει σήμερα η βασικότερη προϋπόθεση για να συνεχίσουν τη διαβίωσή τους στο νησί οι Έλληνες της Κύπρου. Η διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική κυριαρχία δεν είναι πάντα επαρκής για να προστατεύσει έναν λαό από τις οικονομικές πιέσεις της «παγκοσμιοποίησης» και τις γεωπολιτικές ορέξεις κοντινών και μακρινών ιμπεριαλιστών. Χωρίς όμως αυτή, και μάλιστα αν συγκατατεθεί ο ίδιος στην κατάλυσή της, ένας μικρός λαός όπως ο κυπριακός είναι προκαταβολικά χαμένος.

Σε συνδυασμό με τη μετανάστευση και τα κοινωνικά και δημογραφικά προβλήματα που προκαλούν τα Μνημόνια, τυχόν αυτοκατάργηση της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας θα οδηγήσει, στις σημερινές διεθνείς συνθήκες, σε έξοδο από το νησί την πλειοψηφία του πληθυσμού του, που το κατοικεί από χιλιάδες χρόνια. Θα μείνουν όσοι δεν μπορέσουν να φύγουν, όπως έμειναν μερικοί στην Ίμβρο και την Τένεδο. Θα τελούν υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη των προστατών του νέου προτεκτοράτου και θα χρησιμοποιούνται για να εκβιάζεται η Ελλάδα σε μείζονες παραχωρήσεις στο Αιγαίο, τη Θράκη, τα Βαλκάνια αλλά και την εσωτερική της κυριαρχία.

Οι παράγοντες που συγκλίνουν τώρα για να υλοποιηθεί ο πασίγνωστος στρατηγικός σχεδιασμός δεκαετιών των ισχυρότερων «ναυτικών δυνάμεων» είναι οι εξής:

1. Η δραματική εξασθένηση, τόσο αντικειμενικά όσο και ιδίως, σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας του ελλαδικού κράτους (χωρίς το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα επιβίωνε ούτε μισή ώρα) σε συνδυασμό με την οικονομική εξασθένιση του κυπριακού κράτους, λόγω του οικονομικού πολέμου που δέχθηκε και του μνημονιακού καθεστώτος στο οποίο υπήχθη.

2. Η σχεδόν απόλυτη πλέον εξάρτηση του ΣΥΡΙΖΑ από τις ΗΠΑ για την πολιτική του επιβίωση, με τον κ. Δραγασάκη μάλιστα να ευχαριστεί την Ουάσινγκτον για την επίτευξη της συμφωνίας – συνθηκολόγησης. Πόσω μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ, και πριν συμβούν τα τελευταία γεγονότα, απέφευγε οποιαδήποτε σαφή δέσμευση για το Κυπριακό, ενώ φιλοξενεί στις τάξεις του πρωτεργάτες του «Ναι», που παίζουν μάλιστα κρίσιμο ρόλο στην εξωτερική πολιτική του κόμματος. Από τον «άξονα των ναυτικών δυνάμεων» (ΗΠΑ – Βρετανία – Ισραήλ) προήλθαν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι διαβεβαιώσεις που επέτρεψαν στον κ. Τσίπρα να διατηρεί μέχρι τελευταίας στιγμής την απολύτως αφύσικη αισιοδοξία του και να μην προετοιμάζεται για το «κακό σενάριο» με τους πιστωτές. Στην Ουάσινγκτον ελπίζει η κυβέρνηση για μια ελάφρυνση του χρέους, που πιθανώς θα γίνει, αλλά θα είναι απολύτως ανεπαρκής και δεν θα μεταβάλει τα δεδομένα του προβλήματος.

Είναι απίθανο, σε αντάλλαγμα της «εύνοιάς» τους, όπως την καταλαβαίνει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, να μη ζητήσουν οι ΗΠΑ ανταλλάγματα στα θέματα που επιμένουν εδώ και δεκαετίες σε Κύπρο και Αιγαίο.

3. Η παρουσία στην Κύπρο ενός πολύ αποφασιστικού και αδίστακτου θα λέγαμε Προέδρου, που θεωρεί ως κύρια αποστολή του να περάσει το Σχέδιο Ανάν, παίρνοντας τη ρεβάνς για την (και προσωπική) ήττα του το 2004. Ο «πατριωτισμός» του κ. Αναστασιάδη έχει αποδειχθεί σε πάμπολλες περιπτώσεις, περιλαμβανομένης της συνεργασίας του στην οικονομική επίθεση κατά της χώρας του, το 2013, ώστε να περιττεύει οιοδήποτε σχόλιο.

Θα έπρεπε να «κολλάνε μπρίκια» στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο για να μην εκμεταλλευθούν με όλους τους τρόπους μια τόσο ευνοϊκή συγκυρία για το σχέδιο επαναφοράς των ρυθμίσεων του Σχεδίου Ανάν με τη μία ή την άλλη μορφή. Αν δεν το κάνουν τώρα, πότε θα το κάνουν;

Μέχρι στιγμής, τα αντανακλαστικά του κυπριακού λαού αποτρέπουν να περάσει σε δημοψήφισμα. Αλλά δεν πρέπει να αποκλείεται καθόλου ακόμα και η πρόκληση κάποιου μεγάλης μορφής σοκ, ώστε αυτά να αμβλυνθούν.

Το Σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε τον Απρίλιο του 2004 με ένα ιστορικό και συντριπτικό «Όχι» των Ελληνοκυπρίων (80% του νομίμου πληθυσμού) κόντρα στις αφόρητες πιέσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της ΕΕ και μεγάλου μέρους του ελλαδικού και κυπριακού πολιτικού προσωπικού και των μίντια, που εξεστράτευσαν μαζικά και τρομοκρατικά, όπως και στο πρόσφατο ελληνικό δημοψήφισμα, υπέρ των ξένων συμφερόντων.

Η ουσία του Σχεδίου Ανάν και των παραλλαγών του, επί τη βάσει των οποίων διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις στην Κύπρο, δεν είναι ένας διακανονισμός μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, έστω ανισοβαρής υπέρ των δεύτερων. Η ουσία του είναι ότι εν ονόματι της ανάγκης να πεισθούν οι Τουρκοκύπριοι να παραμείνουν στο κράτος και επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στην άλλη πλευρά και δεν αναγνωρίζουν ότι είναι μειονότητα (παρόλο που είναι), δεν καθιερώνονται απλώς ισχυρά δικαιώματα και προστασίες για τη μειοψηφία, αλλά η πιο απόλυτη ισοτιμία πλειοψηφίας και μειοψηφίας, δηλαδή η κατάργηση του κανόνα της πλειοψηφίας, δηλαδή η δημοκρατία!

Στη διαδικασία αυτή προβλέπεται ουσιαστικά η κατάργηση όλων των στοιχείων που προσδιορίζουν διεθνώς σήμερα ένα ανεξάρτητο, κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος. Το Σχέδιο Ανάν, που απερρίφθη το 2004, προέβλεπε μεταξύ άλλων την κατάργηση του διαχωρισμού των τριών εξουσιών, ενώ απαγόρευε στην Κυπριακή Δημοκρατία το θεμελιώδες δικαίωμα στην αυτοάμυνα! Προέβλεπε και χιλιάδες άλλες απιθανότητες, που περιλαμβάνονταν στο κείμενο 10.000 σελίδων που είχε υποβληθεί στους κατοίκους για να το δεχθούν ή να το απορρίψουν!

Όλα αυτά τα σχέδια για το Κυπριακό εμφανίζονται υπό τον παραπλανητικό τίτλο «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία», που αποσκοπεί να κρύψει την απάντηση που δίνουν στο κύριο ερώτημα στο οποίο απαντά ένα Σύνταγμα και ένα κράτος με την ύπαρξή του: Ποιος κάνει κουμάντο, ποιος έχει το νόμιμο δικαίωμα και τα μέσα άσκησης κυριαρχίας. Αποσκοπεί δηλαδή να κρύψει το απλό γεγονός ότι οι Κύπριοι δεν θα διοικούν τελικά το νησί τους και το κράτος τους.

Στο ίδιο το Σχέδιο Ανάν και στις συζητούμενες παραλλαγές του προβλέπεται ένα απολύτως δυσλειτουργικό βυζαντινό σύστημα διοίκησης, που θα χρειαστεί χιλιάδες νομικούς για να μη λειτουργήσει στο τέλος. Όταν έρθει προβλέψιμα αυτό το τέλος, όταν δηλαδή οι θεσμοί δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν και θα εμφανίζονται στις προβλέψεις ξένοι δικαστές και αξιωματούχοι, που θα «μεσολαβούν» και θα παίρνουν τις τελικές αποφάσεις. Αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος για να μεταβληθεί ένα κράτος σε μεταμοντέρνο προτεκτοράτο (των «ναυτικών δυνάμεων», όχι της Τουρκίας), χωρίς να μπουν στον κόπο να το καταλάβουν στρατιωτικά.

Σύμφωνα με ένα άρθρο των «Επικαίρων», είναι το ίδιο δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο που συνέταξε και το Σχέδιο Ανάν και την ελληνική δανειακή σύμβαση.

Αν αυτό συνέβη, είναι μια περαιτέρω ένδειξη των επιδιώξεων του διεθνούς παράγοντα, είτε με οικονομικά είτε με γεωπολιτικά μέσα, στην περιοχή μας και των προθέσεών και σχεδίων του έναντι του ελληνικού λαού και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Μόνο η συγκρότηση ενός ευρύτατου εθνικού και λαϊκού μετώπου για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού, σε Ελλάδα και σε Κύπρο, και οικονομικά και γεωπολιτικά, θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπίσει τις διαγραφόμενες απειλές για τον Ελληνισμό, που είναι ίσως οι σοβαρότερες των δύο τελευταίων αιώνων.