Οι εκλογές θα διαλύσουν την πολιτική – πολιτειακή καταχνιά;

Γεγονότα που κλονίζουν σε μεγάλο βαθμό το κύρος των κορυφαίων θεσμών του πολιτεύματος και την αρμονική μεταξύ τους συνεργασία. Και τώρα κάτω από θολό τοπίο μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο, που παραδοσιακά είναι συνυφασμένη με έντονες κομματικές αντιπαραθέσεις, που είναι όμως και η ωραιότητα της Δημοκρατίας, όταν βέβαια στην προεκλογική κομματική αντιπαράθεση υπάρχει σύνεση και σωφροσύνη. Και απουσιάζει παντελώς η εκτόξευση λάσπης. Έτσι, η αντιπαλότητα αποκτά ευπρέπεια, που στη συνέχεια παραδειγματίζει και τον λαό. Ο ελληνικός λαός είναι αρκετά εκνευρισμένος με τα χάλια της οικονομίας μας, με τα μέτρα που μας υποχρεώνουν οι εταίροι – δανειστές μας να υφιστάμεθα, που βουλιάζουν ακόμη περισσότερο την οικονομία μας και το βιοτικό επίπεδο του λαού. Σ’ αυτή την «καταχνιά» δεν πρέπει να προστεθεί τυχόν κορύφωση της προεκλογικής εκστρατείας με λάσπη, ψευδολογίσματα και μετέωρους και εξωπραγματικούς λαϊκισμούς που δημιουργούν φρούδες ελπίδες.

Ας δούμε τα γεγονότα και το θολό τοπίο που χαρακτηρίζει τη σημερινή πολιτική κατάσταση. Ωστόσο δεν μπορούμε να διαγνώσουμε εάν οι επερχόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου θα διαλύσουν αυτή την «πολιτική και πολιτειακή καταχνιά». Το χρονικό πρότερο σημαντικό γεγονός είναι η διακοπή, σχεδόν, των σχέσεων μεταξύ δύο κορυφαίων παραγόντων του πολιτεύματος, δηλαδή του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου και της προέδρου της Βουλής κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου. Η πρόεδρος της Βουλής είναι γνωστή για τις οξύτατες κριτικές που ασκεί, οι οποίες όμως είναι πάντα τεκμηριωμένες και άκρως δικαιολογημένες, κατά την άποψή μας, γιατί είναι πάντα σύμφωνες με το «ιδεατόν είναι» του δικαίου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εχολώθη από την εις βάρος του κριτική και διέρρηξε τις σχέσεις του με την πρόεδρο της Βουλής και καθιέρωσε η μεταξύ τους επαφή να γίνεται μόνο μέσω e-mail! Ο κ. Παυλόπουλος έχει, άραγε, την εντύπωση ότι μαζί με τον Πάπα της Ρώμης διατηρεί και αυτός το αλάθητο; Ή μήπως προσπαθεί να θέσει στο απυρόβλητο κάθε πράξη και απόφασή του; Ό,τι και να νομίζει, είναι σφάλμα. Όμως πρέπει να θυμάται ότι το σφάλμα είναι συμφυές με την ανθρώπινη φύση. Το σφάλλειν ανθρώπινο. Και χαρά σε ‘κείνον που το αναγνωρίζει και προσπαθεί να το διορθώσει. Είναι γνωστό πόσο προσηλωμένος είναι στη βασική αρχή της Δημοκρατίας ο κ. Παυλόπουλος. Κατάφερε ως υπουργός Εσωτερικών να καταργήσει, έστω προσωρινά, το δημοκρατικό δικαίωμα του λαού να εκλέγει τον υποψήφιο βουλευτή που θεωρεί άξιο και έδωσε το δικαίωμα στους αρχηγούς των κομμάτων να εκλέγουν αυτοί τους βουλευτές της αρεσκείας τους. Οι ψηφοφόροι της Α’ εκλογικής περιφέρειας Αθηνών τον περιποιήθηκαν δεόντως και τον ανάγκασαν να αποσυρθεί από την πολιτική. Τον νεκρανάστησε ο Τσίπρας, που σχεδόν τον διόρισε στο ύπατο αξίωμα. Και βέβαια με κριτήριο το κομματικό συμφέρον.

Η απόφαση του κ. Τσίπρα να ζητήσει διάλυση της Βουλής και διεξαγωγή εκλογών τον Σεπτέμβριο είναι η βασική γενεσιουργός αιτία των πολιτικών εξελίξεων. Εδώ ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενήργησε σωστά. Δέχτηκε την παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα και επέλεξε να ακολουθήσει την οδό της ανάθεσης διερευνητικών εντολών σχηματισμού κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή. Έτσι έλαβε εντολή σχηματισμού πολιτικής κυβέρνησης ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος (προσωρινός) της ΝΔ κ. Μεϊμαράκης. Όμως, βασικός, απώτερος (και απόκρυφος) στόχος ήταν η διερεύνηση της δυνατότητας σχηματισμού μιας κυβέρνησης ευρέος συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, που είναι και η επιδίωξη και πιεστική υπόδειξη των εταίρων – δανειστών μας. Αυτό δεν το κατάφερε ο κ. Μεϊμαράκης. Και όλοι πείστηκαν ότι η παρούσα Βουλή δεν μπορούσε να δώσει την επιθυμητή βιώσιμη κυβέρνηση. Έτσι φθάσαμε στις εκλογές.

Το ερώτημα που προβάλλει είναι: Γιατί ο κ. Τσίπρας ήθελε οπωσδήποτε εκλογές τον Σεπτέμβριο; Όπως είναι γνωστό, τον Σεπτέμβριο πρέπει να ψηφιστεί από τη Βουλή το δεύτερο μέρος του νέου Μνημονίου της αριστερής κυβέρνησης Τσίπρα με ένα πακέτο φαρμακερών μέτρων (Ασφαλιστικό, εργασιακά, φορολογικό, τράπεζες, αναδόμηση των αγορών κ.λπ.), με τεράστιο κόστος σε βάρος του λαού. Και ήταν γνωστό ότι αρκετοί βουλευτές, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της δεξιάς αντιπολίτευσης, δεν θα ψήφιζαν το δεύτερο αυτό πακέτο μέτρων.

Ήθελε λοιπόν εκλογές και μάλιστα την ψήφισή του από τη νέα Βουλή. Αυτό θα το πετύχει με τις προσεχείς εκλογές; Ήδη η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με το ξεκαθάρισμα των υποψηφίων βουλευτών των προσεχών εκλογών από τα αντιμνημονιακά στοιχεία, έτσι ώστε η μελλοντική νέα σύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας να είναι φιλομνημονιακή και αφοσιωμένη στην ηγεσία του κόμματος.

Οι προσεχείς εκλογές συνεπώς θα εντάξουν οριστικά και τον ΣΥΡΙΖΑ στο φιλομνημονιακό τόξο, μαζί με τη ΝΔ, το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα εκτός Βουλής τώρα δεξιά ή καμουφλαρισμένα σοσιαλιστικά – κεντρώα κόμματα. Στο αντιμνημονιακό τόξο θα έχουμε το ενωτικό κόμμα του κ. Λαφαζάνη, τη Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και τις άλλες μικροομάδες των οπαδών της Αριστεράς και της άκρας Αριστεράς.

Η ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο φιλομνημονιακό τόξο φαίνεται ότι θα ασκήσει μεγάλη πίεση στους ψηφοφόρους του κόμματος αυτού, που στις προηγούμενες εκλογές πίστεψαν ότι πράγματι ο κ. Τσίπρας θα έσκιζε τα Μνημόνια. Αντί αυτού, το νέο Μνημόνιο έσκισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα αποτελεί το μεγάλο «αγκάθι», από το οποίο ο κ. Τσίπρας δύσκολα θα μπορέσει να απαλλαγεί. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ευρωλάγνοι, οι φιλομνημονιακοί και οι οπαδοί της δυτικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας ουδέποτε υπήρξαν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ.

Και το μεγάλο ερώτημα είναι: Στις προσεχείς εκλογές του Σεπτεμβρίου, από ποια δεξαμενή θα μπορέσει ο κ. Τσίπρας να αντλήσει ψηφοφόρους, ώστε να συγκεντρώσει ένα ποσοστό που να δίνει ελπίδες για γρήγορη ανάκαμψη; Θα πιστέψει ο λαός ότι η πρόσφατη συμφωνία με τους δανειστές – εταίρους μας ήταν μονόδρομος; Αυτό ισχυριζόταν και ο κ. Σαμαράς, αλλά δεν έγινε πιστευτός από τον ελληνικό λαό. Αυτά για σήμερα.