Η άλλη άποψη…
Ο Σόιμπλε είναι ίδιος ο Κρέων…
«Ανάμεσα στο ανθρώπινο και στην εξουσία ο Κρέων βάζει μπροστά τους νόμους. Ξεκινάει μέσα από το ίδιο του το σπίτι, τους δικούς του ανθρώπους. Υπάρχει μια εμφυλιακή κατάσταση μέσα σε αυτό το έργο. Και η ιστορία της Ελλάδας έχει πέσει πολλές φορές στην περιπέτεια του εμφυλίου, υπερεξουσίες, φασισμό, δημοκρατία. Και μέσα από αυτή την περιπέτεια μπορούμε να κατανοήσουμε το έργο.
Στο τέλος ο θυμός και το απόλυτο που εκφράζει ο Κρέων τον οδηγεί στο άδικο. Γιατί υπερβαίνει την ανθρώπινη ευαισθησία που πρέπει να έχει και την ανθρώπινη σκέψη και βούληση που πρέπει να διαθέτει καθένας που έχει εξουσία.
Για να διασώσει τα πράγματα ο Σοφοκλής ενεργοποιεί το μέτρο, το “παν μέτρον άριστον” και υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε τα ανθρώπινα. Ο Κρέων ξεχνάει το ανθρώπινο. Δεν μπορώ να τον υπερασπιστώ, μπορώ να τον δικαιολογήσω. Υπάρχει η θεία δίκη. Κι αυτό είναι το στοιχείο της αρχαίας τραγωδίας όταν ξεφύγεις. Όταν ξεφεύγεις από τον άνθρωπο, το πληρώνεις. Ο Σόιμπλε είναι σαν τον Κρέοντα, και χειρότερα. Είναι το πρότυπο προς αποφυγή.
Υπάρχει στον τόπο μας μια εικόνα που πρέπει να συνεφέρει τους ανθρώπους. Πρέπει να βλέπουμε και να καταλαβαίνουμε. Αυτή η περιπέτεια που περνάει ο τόπος μας είναι πέρα από τις ευθύνες και του ατόμου και του πολιτικού. Μπήκαμε σε έναν αποπροσανατολισμό. Και η “Αντιγόνη” στη μονομανία της να θάψει τον αδελφό της, και μπροστά στον συναισθηματικό κόσμο, δεν λέει τίποτε άλλο. Κάπου ανάμεσα στο “παν μέτρον άριστον” και στο “γνώθι σαυτόν”. Τελικά η αδυναμία του Κρέοντος είναι μέρος της δύναμής του».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, από την επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή»:
Κάηκε από μόνος του ο Βαρουφάκης
«Mε την ψυχραιμία της χρονικής απόστασης οφείλουμε να ξαναδούμε την περίπτωση Bαρουφάκη σαν καθρέφτη της παρακμής μας: Ήταν μάλλον ο μόνος που τόλμησε, ως φορέας πολιτικής ευθύνης, να αμφισβητήσει την κυρίαρχη σήμερα λογική υποταγής των κοινωνιών στην αυθαιρεσία των “Aγορών”. Ζήτησε να συζητήσει με τους “δανειστές”, πριν από τα επιμέρους μέτρα που απαιτούσαν να μας επιβάλουν, τη λογική των μέτρων, τη λογική των συνθηκών (μνημονίων) του δανεισμού. Επέμεινε ότι το συμφέρον και των δανειστών (προκειμένου να πάρουν κάποτε πίσω αυτά που δάνεισαν) ήταν να μην υπηρετεί αυτή η λογική την ύφεση της ελληνικής οικονομίας, αλλά να θεμελιώνει δυνατότητες ανάπτυξης.
Φρύαξε το “ιερατείο” των “Αγορών” απλώς και μόνο με την “αναίδεια” αμφισβήτησης της στρατηγικής τους. Απροσχημάτιστα βάλθηκαν να εξουδετερώσουν με οποιονδήποτε τρόπο τον τολμητία. Κραύγαζαν με διατεταγμένη ομοφωνία (όπως γίνεται και στο KKE) ότι ο Bαρουφάκης ρητορεύει ιδεολογίες, δεν είχε την παραμικρή “προετοιμασία” για διαπραγματεύσεις – και με τη λέξη “προετοιμασία” εννοούσαν αποκλειστικά και μόνο νούμερα χρηματικών ποσών “ισοδύναμων” με τα προϊόντα του πνιγμού των Ελλήνων που αυτοί επιδίωκαν.
O παρακμιακός καταλύτης που εξουδετέρωσε τη διεθνοποιημένη μέσα σε εικοσιτετράωρα δυναμική του Bαρουφάκη, ήταν η αδυναμία του να θυσιάσει τα ενδυματολογικά του βίτσια και τον αυτοηδονισμό της ναρκισσιστικής συμπεριφοράς για χάρη του κοινωνικού λειτουργήματος που είχε αναλάβει. Μια εκπληκτική σε προσόντα, συμπτωματική παρουσία στην ελλαδική πολιτική σκηνή “κάηκε” από μόνη της».
***
Διά χειρός…
…του Θέμου Αναστασιάδη, από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα» του:
Με «κηδεμόνες» τον μπαμπά και τον θείο…
«Θέλει αλλά δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να κυβερνήσει επιτέλους και γι’ αυτό καταφεύγει με την πρώτη ευκαιρία στο άλλοθι της εκλογικής έκφρασης. Όταν δεν του φτάνει η ιδιότυπη θερμοκοιτίδα ενός σκοτεινού προσωπικού περιβάλλοντος που τον κρατά σκόπιμα μακριά από την οδυνηρή πραγματικότητα: με “κηδεμόνες” τον μπαμπά του “κολλητού” του, συν τον θείο Αλέκο, απομονωμένοι από τους πάντες σαν ένα “αιμομικτικό” σκηνικό που παραπέμπει στις ταινίες του Λάνθιμου. Αρρωστημένες οικογενειακές καταστάσεις τύπου “Κυνόδοντας”… Τον έπεισαν πρώτα ότι είναι ηγέτης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (τώρα οι Ποδέμος τού κρύβονται) και μετά ότι είναι κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού και ηγεμόνας της νέας εποχής, με τις πλάτες Αμερικανών, Γερμανών και -άντε πάλι- ντόπιων ολιγαρχών, όπως κάτι τρελαμένες μαμάδες θέλουν να κάνουν τα παχουλά κοριτσάκια τους σούπερ τοπ μόντελ με το ζόρι. Κατέληξε περίγελος σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα. Είναι να μη σου σαλέψει;».