Ευκαιρία οι κάλπες για μεγάλες αλλαγές στην αποκομματικοποίηση του Δημοσίου
Και το οξύμωρο είναι ότι πάμε σε εκλογές με σημαία όχι το πρόγραμμα των κομμάτων, «Ψηφίστε εμένα γιατί έχω πρόγραμμα ελληνικό, με προτάσεις λογικές και υλοποιήσιμες, που θα περιορίσουν τα λουκέτα, τους ανέργους, τις ουρές στα συσσίτια, τη δυστυχία και τη φτωχοποίηση του λαού», με δυο λέξεις δεσμευτικές για την επιστροφή του χαμόγελου στον Έλληνα, αλλά με σημαία –δυστυχώς– το ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής του νέου Μνημονίου.
Δεν ζούμε σε άλλον πλανήτη. Ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στον λάκκο των λεόντων – των δανειστών. Αναζητούμε, όμως, αυτόν που θα… τιθασεύει τα αρπακτικά, πετώντας τους όσο το δυνατόν λιγότερα. Για να μείνουμε ζωντανοί. Για να ξανακτίσουμε το σπίτι μας σε πιο γερά θεμέλια, ώστε να αντέχει στις καταιγίδες.
Δυστυχώς, θα ξαναπούμε, προς αυτήν την κατεύθυνση δεν ακούμε τίποτε. Καμία οραματική εξαγγελία, καμία δέσμευση για μεγάλες τομές, που θα ανεβάσουν την Ελλάδα στο σκαλοπάτι των σύγχρονων χωρών, όπου το κράτος λειτουργεί ρολόι, χωρίς κομματικές παρεμβάσεις και κλείσιμο του ματιού στους δικούς μας. Και εδώ η μεγάλη, η σωτήρια τομή, που θα βγάλει τη χώρα μας από την κοτζαμπάσικη νοοτροπία που έχουμε κληρονομήσει, θα είναι η κατάργηση της μονιμότητας για όλους τους από δω και πέρα προσλαμβανομένους (κάθε κατηγορίας: εποχικούς κ.λπ.) μέσω ΑΣΕΠ και μόνο. Οι οποίοι κάθε χρόνο θα αξιολογούνται και όταν κάποιος δεν περνάει θα φεύγει με την αποζημίωση που θα προβλέπει η εργατική νομοθεσία. Μόνο έτσι θα δουλέψει σωστά η κρατική μηχανή. Αλλιώς, η χώρα θα συνεχίσει να βολοδέρνει, όπως συμβαίνει ακόμη και μετά τη Μεταπολίτευση, από τη στιγμή που δεν απαλλάχθηκε από τους κομματικούς μηχανισμούς.
Μια άλλη αλλαγή, που αποτελεί κοινό ζητούμενο για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, είναι η απαίτηση για ένα μόνιμο φορολογικό σύστημα, στο οποίο για ένα χρονικό διάστημα -για πέντε ή δέκα χρόνια- θα απαγορεύεται διά… ροπάλου να αλλάξει έστω και μια τελεία. Μόνο έτσι θα ξέρει ο επιχειρηματίας, ο κάθε φορολογούμενος ότι αυτό που ισχύει σήμερα δεν θα αλλάξει αύριο το πρωί και έτσι θα μπορεί να προγραμματίσει τη δουλειά του και να προχωρήσει σε επέκταση των δραστηριοτήτων του. Σίγουρα θα αναρωτηθεί κάποιος, και αν αλλάξουν οι συνθήκες της Αγοράς και γενικά της οικονομίας, δεν θα μπορούν να γίνουν οι αναγκαίες προσαρμογές; Φυσικά και θα υπάρχει η ευχέρεια αυτή και θα προβλέπεται από τον σχετικό νόμο, αλλά με μια… ιδιαιτερότητα: Κάθε αλλαγή στο φορολογικό συμβόλαιο θα πρέπει να ψηφίζεται από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία, ενδεχομένως με 180 ψήφους, ώστε να αποτρέπονται τα γνωστά τερτίπια με τις χαριστικές τροπολογίες που ευνοούν κάποιους λεφτάδες.
Είναι αλλαγές που θα εκσυγχρονίσουν τη λειτουργία του Δημοσίου και θα το απελευθερώσουν από τον πνιγηρό εναγκαλισμό της εκάστοτε κυβέρνησης. Και πολύ δύσκολα θα μπορέσει κάποιο κόμμα να αρνηθεί τη νομοθέτησή τους.
Είναι αλλαγές που δεν στοιχίζουν ούτε επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Και δεν μπορεί να τις μπλοκάρει το… «κουαρτέτο». Αλλαγές (ενδεικτικά αναφερθήκαμε στην κατάργηση της μονιμότητας στον δημόσιο τομέα και στο μόνιμο φορολογικό σύστημα) που βάζουν τα θεμέλια για μια ελπιδοφόρο προοπτική της χώρας μας. Ιδού, λοιπόν, και αυτή η… Ρόδος για τους μονομάχους της 20ής Σεπτεμβρίου.
Όσο για το ποιος είναι αυτός που θα μπορέσει να διαχειριστεί ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ τα επώδυνα μέτρα του τρίτου Μνημονίου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το έδειξε παλεύοντας με τα θηρία, με αποκορύφωμα τις 17 ώρες που πέρασε με το πιστόλι στον κρόταφο: «Ή υπογράφεις ή έξω από το ευρώ». Και ναι μεν υπέγραψε, αλλά κατάφερε να πάρει και κάποια ανταλλάγματα…