Εκλογές υπερβολών, ψευδών και ύβρεων

Ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος –τον συμπαθεί ή δεν τον συμπαθεί η μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού– είναι αναμφισβήτητα ο Αλέξης Τσίπρας. Προσωπικά έχω πολλά ράμματα για τη γούνα του. Και δεν είμαι ασφαλώς ο μόνος. Τα ίδια συναισθήματα διακατέχουν αρκετούς άλλους ομοεθνείς μου.

Το ζήτημα, όμως, εν όψει της κάλπης, είναι εντελώς διαφορετικό. Αφορά την απώλεια της δεδηλωμένης και την έντονη προσπάθεια επαναπόκτησής της. Μιας δεδηλωμένης, μάλιστα, με αριστερό πρόσημο. Δεν εννοώ προδήλως τη συνεργασία με τη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ούτε φυσικά με το ΚΚΕ του Κουτσούμπα που πρόδωσε τους ηρωικούς αγώνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ενός γενικού γραμματέα ιστορικού κόμματος που τρέμει τη Λαϊκή Ενότητα, την αποκαλεί «ανάχωμα» εναντίον του και την καθυβρίζει… ευπρεπώς.

Ποια δεδηλωμένη με αριστερό πρόσημο εννοώ τότε; Μια ευκταία δεδηλωμένη με κατά τα τέσσερα πέμπτα ή, ακριβέστερα, με κατά τα πέντε έκτα αριστερό πρόσημο. Τουτέστιν, την επανάληψη της επιτυχημένης συνεργασίας του αντιμνημονιακού και στη συνέχεια αναγκαστικά μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, οι οποίοι ακολούθησαν, θέλοντας και μη, την πορεία του… μεγάλου αδελφού. Το ερώτημα αν θα μπουν στη Βουλή οι Ανεξάρτητοι Έλληνες το θεωρώ ψευδεπίγραφο. Διότι οι δημοσκοπήσεις που γίνονται αυτές τις ημέρες, χωρίς στοιχεία, μάλιστα, συγκεκριμένων εταιρειών (αριθμός ερωτηθέντων, ηλικίες συμμετασχόντων, περιοχές της χώρας από τις οποίες αντλήθηκαν οι απαντήσαντες), ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΠΙΚΕΣ. Συγκρίνοντας τους Ανεξάρτητους Έλληνες, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, δημιουργήθηκαν αυτοβούλως μέσω διαδικτύου και δεν διέσπασαν τη ΝΔ, με τα αυθαδώς προπετή στελέχη του Ποταμιού και τον ανερμάτιστο, δοτό και… παντογνώστη αρχηγό του, απορείς και εξίστασαι για τις ποιοτικές διαφορές των δύο αυτών κομμάτων, με την επιτυχία, μάλιστα, του δεύτερου να είναι η ολοφάνερα προκλητική επιθυμία των «θεσμών»…

Η Λαϊκή Ενότητα συγκροτήθηκε από σοβαρούς ιδεολόγους της Αριστεράς με συνειδησιακά προσωπικά προβλήματα και με μακροπρόθεσμη προοπτική. Ουδείς ψόγος για τη συγκρότηση αυτού του κόμματος. Απόλυτο δικαίωμα των στελεχών και των μελών του να θέσουν εγκαίρως τις βάσεις για μελλοντική αξιοποίηση. Πολύ περισσότερο αφού η σημερινή γερμανοευρωπαϊκή συμμορία δεν πρόκειται να μείνει εσαεί αναλλοίωτη. Στα υπέρ της Λαϊκής Ενότητας είναι και το ότι δεν κατάπιε αμάσητο το ΝΑΤΟ, όπως έκανε σιωπηρώς ο Τσίπρας. Από κει και πέρα, όμως, έχει στο στόχαστρο τους πρώην συντρόφους της και τους πολεμάει με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.

Ο πάντοτε αιχμηρός Θανάσης Καρτερός γράφει, μεταξύ άλλων, στην «Αυγή» της Πέμπτης: «Διαβάσαμε χθες ένα κείμενο καταγγελίας της κυβέρνησης Τσίπρα και αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο υπογράφουν πάνω από πενήντα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Και βλέποντας τα ονόματα εκείνων που υπογράφουν και αποχωρούν είδαμε στελέχη που είναι ήδη ιδρυτικά και κεντρικά στελέχη του νέου κόμματος. […] Δηλαδή τώρα παραιτούνται από την ηγεσία του κόμματος και από τον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι ήδη εδώ και τόσες μέρες στην ηγεσία άλλου κόμματος; […] Κύμα αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, γράφει το ”Βήμα”. Διαλύεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η εικόνα που καλλιεργείται σκοπίμως». Συμπέρασμα: Όταν τα γράφει αυτά το «Βήμα», φρονώ ότι δεν πλήττεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επωφελούνται, στον ελάχιστο βαθμό που επωφελούνται, τα συστημικά κόμματα.

Συστημικό κόμμα εξαρχής υπήρξε το ΠΑΣΟΚ του γερμανοτραφούς Σημίτη και του συνεχώς αντιφάσκοντος συμπλεγματικού Βενιζέλου, ενώ αργότερα η ΝΔ από τη στιγμή που ο Σαμαράς είπε στη Μέρκελ το ανατριχιαστικά επαίσχυντο «ουδείς αναμάρτητος». Δήλωση παρ’ ολίγον γονυπετούς συγγνώμης, που την ακολούθησαν εξωγενείς και ενδογενείς αποφάσεις στρεφόμενες εναντίον της πατρίδας του και του ελληνικού λαού. Ο διάδοχός του, Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ορισθείς από τον Σαμαρά ως προσωρινός αρχηγός –ηγετική φυσιογνωμία που προσωπικά συμπαθώ και βδελύσσομαι όσους τον αποκαλούν «Βαγγέλα»–, έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα και δεν επιθυμεί να αναλάβει την εξουσία ως πρωθυπουργός. Το ότι σκληραίνει τη στάση του κατά την προεκλογική περίοδο που διανύουμε με επιθέσεις στον Τσίπρα, το θεωρώ φυσιολογικό, πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι τα πυρά του είναι άσφαιρα.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη φαιδρεπιφαίδρως σαχλεπίσαχλη κόρη του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά –σε προηγούμενο άρθρο μου έχω περιγράψει τον χαμερπή τρόπο με τον οποίο πρωτοεξελέγη βουλευτής καθώς και το… αυθεντικό και αυταρχικό ύφος της όταν αγορεύει από του βήματος της Βουλής–, είναι για κλάματα. Ποιος θα γυρίσει ως στέλεχος σε ένα τέτοιο και τόσο δεξιό ΠΑΣΟΚ; Και πόσοι θα είναι οι δήθεν διορατικοί που θα χαραμίσουν την ψήφο τους για να το ενισχύσουν;

Δεν είμαι μάντης για να προβλέψω το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Είναι βέβαιο, όμως, ότι θα διασκεδάσουμε σφόδρα με τα ποσοστά –μικρά και μεγάλα– που θα συγκεντρώσουν τα διάφορα κόμματα. Πολλοί λεβέντες γελοιοποιούν τον Λεβέντη, εκθειάζοντάς τον υπερβολικά. Μεγάλος αριθμός ψήφων θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΕΣ, χωρίς να κατευθυνθούν, δυστυχώς, στην κάλπη του Λεβέντη.

Κατά τα άλλα, για να τελειώσουμε διαφορετικά, δεν θα πραγματοποιηθεί το ακόλουθο –και γνωστό– αίτημα του Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Η Γερμανία πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε 50 χρόνια. Δεν έχει σημασία να ξέρεις τον λόγο. Τον ξέρουν αυτοί».