Το στοίχημα του Τσίπρα
Όχι ότι είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Τρεις φορές έκανε εκλογές το «βρώμικο ’89» –τον Ιούνιο του 1989, τον Νοέμβριο του 1989 και τον Απρίλιο του 1990– ο Μητσοτάκης, με τη συνεργασία του Φλωράκη και του Κύρκου, μέχρι να βρει τους 151 (με τον μακαρίτη Κατσίκη) και να σχηματίσει αμιγή νεοδημοκρατική κυβέρνηση. Εδώ είναι –να ‘ναι καλά– ο πρώην πρωθυπουργός και μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Εκλογές λοιπόν, να γίνει και… νταβαντούρι. Η αλήθεια είναι ότι η Αγορά ανησυχεί, αλλά τουλάχιστον σε αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει η αβεβαιότητα της χρεοκοπίας, του «μένουμε ή δεν μένουμε στο ευρώ», ο φόβος για το άγνωστο αύριο. Με την υπογραφή της συμφωνίας, και μάλιστα με 222 ψήφους, τα δύσκολα πλέον έχουν να κάνουν με το πόσο θα αντέξει η κοινωνία τα σκληρά φορομπηχτικά μέτρα, τις περικοπές στις συντάξεις και την ακρίβεια εξαιτίας της αύξησης του ΦΠΑ.
Εκλογές που κάθε άλλο παρά περίπατος θα είναι για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα τα συστημικά (ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ), καθώς μετά την ψήφιση της συμφωνίας ο λογαριασμός που θα πάει σε κάθε νοικοκυριό και σε κάθε επιχείρηση θα έχει και τη δική τους υπογραφή.
Αγκάθια, και μάλιστα πολλά, έχει ο δρόμος και για τον Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος έχει, όμως, και κάποια πλεονεκτήματα, που ίσως μετρήσουν στα συν για τον ψηφοφόρο που δεν ανήκει συνειδητά στον χώρο της Αριστεράς. Κατ’ αρχάς, το ότι πλέον ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι… αποκαθαρμένος από τους σημαιοφόρους της επιστροφής στη δραχμή και επομένως δεν υπάρχει ανησυχία για έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη, το ότι ο Τσίπρας έχει απαλλαγεί από τα «βαρίδια» με τις ακραίες ιδεοληψίες (αποφυλάκιση τρομοκρατών, ανοικτά σύνορα για να… λιάζονται οι μετανάστες, γάμος ομόφυλων ζευγαριών κ.λπ.), οπότε ο πολίτης που κινείται στην Κεντροδεξιά δεν έχει πρόβλημα να τον ψηφίσει, θεωρώντας πως πάλεψε με τους λύκους-δανειστές όσο κανένας από τους προκατόχους του. Στα υπέρ του είναι επίσης η… οικειοθελής αποχώρηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και η προσχώρησή της στο team της δραχμής και του Grexit του Λαφαζάνη.
Καθρέφτης των προθέσεων του Αλέξη Τσίπρα για την επόμενη μέρα, για το πού θέλει να πάει το καράβι, θα είναι η σύνθεση των ψηφοδελτίων του κόμματός του. Δεν χρειάζεται να τετραγωνίσει τον κύκλο για να βρει τα πρόσωπα που κάθε μέρα δίνουν με επιτυχία τη μάχη, ο καθένας στον χώρο του. Απλά είναι τα κριτήρια: Να έχουν βγάλει μεροκάματο, να έχουν γνώση του αντικειμένου τους, όχι θεωρητική, μέσα από τα βιβλία, αλλά από το πεζοδρόμιο, να έχουν διοικήσει… περίπτερο, να έχουν ευαισθησίες για τον αδύναμο συνάνθρωπό τους και να μην τους αρέσει να συχνάζουν σε θαλαμηγούς και επαύλεις. Να τολμούν στα δύσκολα και να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Να επιλεγούν για κάθε θέση όχι οι δικοί τους, οι φίλοι τους, αλλά οι καλύτεροι.
Στους επτά μήνες που κυβερνήσατε, κύριε Τσίπρα, είναι ζήτημα αν ένας αντικειμενικός παρατηρητής θα έλεγε «ναι» με κλειστά μάτια για πέντε το πολύ από τα στελέχη που επιλέξατε ως μέλη της κυβέρνησής σας. Και δεν θα ήταν από εκείνους με τα βαριά πτυχία και τις περγαμηνές… Όσο για όλους εκείνους που πήραν θέσεις ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό (γενικοί γραμματείς, πρόεδροι Οργανισμών και επιχειρήσεων), ούτε ένας δεν ακούστηκε για κάτι θετικό που έκανε…
Ποια είναι η κατάληξη; Ότι στο χέρι σας είναι να κερδίσετε το στοίχημα για μια νέα σελίδα στη σωστή διακυβέρνηση της χώρας, όπου ο πολίτης θα είναι αφέντης και όχι ικέτης. Και η Ελλάδα θα λειτουργεί όπως οι άλλες χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου και δεν θα είναι παραμάγαζο των νταβατζήδων, ντόπιων και ξένων, και της διαπλοκής, με τον λαουτζίκο να είναι το μόνιμο κορόιδο…
Και κάτι ακόμη, Αλέξη Τσίπρα: Καθαρές θέσεις και όχι παιγνίδια…
ΥΓ.: Τα Μνημόνια έχουν καταστρέψει ως τώρα τρία κόμματα: Το ΠΑΣΟΚ, που μπήκε πρώτο στον χορό, τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, που την εξαφάνισαν. Και το τέρας δεν έχει χορτάσει ακόμη…