Προσφυγικό και παράνομη μετανάστευση
Το κύμα εισβολής ήταν μάλλον απρόσμενο, επειδή, με εξαίρεση τους τουρκικούς βομβαρδισμούς κατά των Κούρδων του ΡΚΚ σε Β. Συρία και Ιράκ, δεν συνέβησαν ουσιώδη πολεμικά γεγονότα που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια τόσο αθρόα έξοδο προς τις ευρωπαϊκές χώρες. Τα πραγματικά αίτια αποδίδονται στην ανασφάλεια, τη φτώχεια και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης για τις περισσότερες ασιατικές και αφρικανικές χώρες. Ασφαλώς, Συρία και Ιράκ βρίσκονται από ετών σε διαρκή πολεμική κατάσταση εξαιτίας της δράσης του ΙSIS και των επεμβάσεων των Δυτικών, υποτίθεται, για την καταστολή της. Στην πραγματικότητα, η αστάθεια στην περιοχή παρατείνεται επειδή δεν έχει ακόμη αποφασισθεί ο τελικός σχεδιασμός για τον νέο πολιτικό χάρτη της Μ. Ανατολής. Στο μεταξύ, η κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο λόγω και του ανταγωνισμού μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν μετά και τη σημειωθείσα προσέγγιση της τελευταίας με τις ΗΠΑ. Ασφαλώς και το Κουρδικό είναι ένα ακανθώδες πρόβλημα για το μέλλον της περιοχής επειδή εμπλέκει άμεσα την Τουρκία, σημαντική χώρα για τα συμφέροντα της Δύσης. Κατά συνέπεια, όσο θα διαρκεί η ανασφάλεια στη Μ. Ανατολή και άλλες ασιατικές και αφρικανικές χώρες τόσο περισσότερο θα οξύνονται τα μεταναστευτικά προβλήματα.
Η δυσάρεστη αυτή κατάσταση επηρεάζει σοβαρά και αρνητικά τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, η οποία λόγω και της πολιτικής ρευστότητας στην Τουρκία, η οποία εκτός από το Κουρδικό έχει καταστεί δεξαμενή προσφύγων, κινδυνεύει να μετατραπεί σε χώρα ανάχωμα (buffer zone), με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια θέση.
Εκτός του γεωπολιτικού στοιχείου, προσφυγικό και παράνομη μετανάστευση επιδρούν και επηρεάζουν αρνητικά την καθημερινότητα των κατοίκων των ακριτικών μας νησιών και λειτουργούν αποτρεπτικά για τον τουρισμό.
Η ανεξέλεγκτη, εξάλλου, παρουσία χιλιάδων προσφύγων στους δρόμους της πρωτεύουσας και σε άλλες επαρχιακές πόλεις οδηγεί στη δημιουργία κλίματος ξενοφοβίας, κάτι που είναι αντίθετο προς την ελληνική ανθρωπιστική και πολιτιστική παράδοση. Συναφείς με την ξενοφοβία είναι και οι φόβοι που συχνά εκφράζονται, συνήθως από εθνικιστικούς και συντηρητικούς κύκλους, ότι η προσωρινότητα διαμονής των προσφύγων στην Ελλάδα μπορεί να καταστεί μόνιμη, με αποτέλεσμα να έχουμε αύξηση των φαινομένων βίας ,ανασφάλειας και εγκληματικότητας. Οι φόβοι αυτοί μάλλον είναι αβάσιμοι. Οι πρόσφυγες στη μεγίστη πλειοψηφία τους δηλώνουν ότι τελικός προορισμός τους είναι άλλες ευρωπαϊκές χώρες και όχι η Ελλάδα.
Όσοι δε τελικά παραμείνουν και ενδεχομένως αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα, πολύ δύσκολα θα μετατραπούν σε εθνοτικές ή θρησκευτικές μειονότητες.
Καλό πάντως θα ήταν η εν γένει μεταναστευτική μας πολιτική να ασκείται με βάση τον πολιτικό ρεαλισμό. Ανεξάρτητα πάντως από το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη Μ. Ανατολή και διεθνώς, η Ελλάδα οφείλει, σε συνεννόηση με τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, να θέσει το θέμα της αντιμετώπισης των προσφύγων επειγόντως στο ανώτατο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να ζητηθεί ο επιμερισμός των βαρών -και όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο- αλλά και η κατανομή των προσφύγων σε άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Να ζητηθεί και να τεθεί θέμα αναθεώρησης των Συνθηκών, ιδιαίτερα των Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ. Αφοπλιστικές ήταν οι δηλώσεις, προ ημερών, της αναπληρώτριας υπουργού Μεταναστευτικής πολιτικής κ. Τ. Χριστοδουλοπούλου ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση αδιαφορεί για την τύχη των προσφύγων». Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει εμφανής και ουσιαστική παρέμβαση του έλληνα επιτρόπου, ο οποίος συνήθως προτιμά να δρα διακριτικά.
Δεν εκπλήσσει ασφαλώς και η έλλειψη συνδρομής από τις ΗΠΑ, οι οποίες φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για το προσφυγικό. Οι Αμερικανοί δεν δέχονται καμιά κριτική σε ό,τι αφορά τη στάση τους στο Μεσανατολικό.
Σε νατοϊκούς κύκλους δεν έπαψαν ποτέ να επαναλαμβάνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τον χωροφύλακα της Δύσης για την ασφαλή και αδιάκοπη ροή αργού πετρελαίου από τη Μ. Ανατολή και να δέχονται και επικρίσεις. Τηρουμένων των αναλογιών και η Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργεί ως ανάχωμα στην εισβολή χιλιάδων προσφύγων και παράνομων μεταναστών και να μην τυγχάνει της δέουσας συνδρομής από τους κοινοτικούς εταίρους.