Η «προδομένη Επανάσταση»…

Η εκλογική αναμέτρηση θα αποκτούσε νόημα εάν ο κόσμος θα ανέμενε από το αποτέλεσμα της κάλπης να επιλυθούν τα καυτά προβλήματα που τον βασανίζουν. Αλλά, τώρα, είναι η πρώτη φορά που τα κόμματα δεν έχουν να πουν τίποτα καινούργιο στους πολίτες. Και, κυρίως, είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά δεν μπορεί να υποσχεθεί «αλλαγή», διότι έγινε «εξάρτημα» του «συστήματος» και παγιδεύτηκε στον ιστό της αράχνης του ανελέητου καπιταλισμού. Εάν τα εθνοκτόνα αυτά «προαπαιτούμενα» και Μνημόνια τα έφερνε στη Βουλή για να ψηφιστούν το κυβερνητικό έκτρωμα Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ, θα είχε καεί η Αθήνα. Επειδή, όμως, τα φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η αντίδραση είναι χαλαρή και η αγανάκτηση εκφράζεται με τόνους χαμηλούς. Αυτό ακριβώς θέλει και το Βερολίνο. Ο νέος Αδόλφος, ο υπερφίαλος αλαζόνας Σόιμπλε, είναι ικανοποιημένος, διότι η μαχητική αντιπολιτευτική Αριστερά πέρασε από το επαναστατικό χαράκωμα «απέναντι», στο «κυβερνητικό σαλόνι» και μπορεί να την εκβιάζει με το πιστόλι στον κρόταφο.

Ας μη νομιστεί ότι μηδενίζουμε με μια μονοκονδυλιά όσα κατόρθωσε ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ (φυσικά και οι ΑΝΕΛ). Κάθε άλλο. Ο Τσίπρας πέτυχε πάρα πολλά. Δυστυχώς, όμως, η εμμονή στην «ευρωπαϊκή λογική» και η έλλειψη εναλλακτικής λύσης εκτός Ευρωζώνης και ευρώ είχε ως αποτέλεσμα να παγιδευτεί η κυβέρνηση μέσα στο κλουβί του ευρωπαϊκού θηριοτροφείου. Αποτέλεσμα του πολιτικού τραγέλαφου που βιώνουμε είναι ότι η μνημονιακή αντιπολίτευση κόπτεται να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και να εφαρμόσει ό,τι ακριβώς θα εφήρμοζαν η Νέα Δημοκρατία και τα άλλα μνημονιακά κομματίδια. Η ευρωπαϊκή «μονομανία» έμπλεξε θανάσιμα τον Τσίπρα στα πλοκάμια της αυλής των Βρυξελλών, η οποία εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του. Τον δηλητηρίασε ο μολυσμένος αέρας του Ευρωκοινοβουλίου. Έντεχνα τον αγκάλιασαν, τον έσφιξαν και τον πνίγουν. Η σάπια γερμανοευρωπαϊκή σύναξη, που στην καλύτερη στιγμή της πολιτικής θητείας του ο Τσίπρας αγωνίστηκε να τη γκρεμίσει, τουλάχιστον να την αλλάξει, τον εκδικήθηκε. Τον ανάγκασε να ψηφίσει τα Μνημόνια και τα προαπαιτούμενα, με τα οποία η Γερμανία μεταβάλλει ήδη την Ελλάδα σε αποικία της.

Αλλά ο κόσμος έχει απαιτήσεις από την Αριστερά. Τη θέλει δύναμη αλλαγής και όχι «παραλλαγή» των κομμάτων που είναι πιόνια του καπιταλισμού. Το πλήθος γενικά του προοδευτικού και πατριωτικού χώρου νιώθει μεγάλη πικρία. Αισθάνεται ότι η «επανάσταση» την οποία οραματίστηκε προδόθηκε. Ο Λέων Τρότσκι, ο μεγάλος θεωρητικός του Μαρξισμού, στο βιβλίο του «Η προδομένη επανάσταση», κατηγορούσε τους κομμουνιστές ηγέτες της εποχής του διότι: «Ύστερα από πολλά στριφογυρίσματα που έκαναν σαν ανεμοδείχτες και μετά από πολλές ακροβασίες τους ανακάλυψαν τα πλεονεκτήματα του οπορτουνισμού και τον ασπαστήκανε με ένθερμο ζήλο…». Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για τους αγνοούντες τη μαρξιστική ορολογία, να διευκρινίσουμε ότι ο όρος «οπορτουνισμός» έχει δύο ερμηνείες. Η πρώτη έχει σχέση με την παρέκκλιση των αρχών του Μαρξισμού. Δεν πρόκειται, όμως, γι’ αυτό που μας ενδιαφέρει. Το έτερον σκέλος της ερμηνείας σημαίνει την τακτική σκοπιμότητας, την πολιτική συμβιβασμού και προσαρμογής στις περιστάσεις. Αυτό μπορεί να αποδοθεί στο κόμμα του κ. Τσίπρα. Υπάρχει και πιο αυστηρή ερμηνεία για τον οπορτουνισμό. Είναι ο «καιροσκοπισμός». Θα ήταν, όμως, άδικο να διατυπώσουμε τέτοια μομφή. Την απορρίπτουμε κατηγορηματικά. Εκείνο που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε είναι ότι η «αριστοκρατική» Ευρωζώνη παρέσυρε στα δίχτυα της αμαρτωλής αγκάλης της τον ΣΥΡΙΖΑ για να τον σαγηνεύσει. Η περίπτωση κάνει επίκαιρο τον φλογερό γάλλο σοσιαλιστή, επαναστάτη και δημοσιογράφο, τον Γράκχο Μπαμπέφ, που φώναζε στους Ιακωβίνους, που είχαν ξεμυαλιστεί με τις γυναίκες της αριστοκρατίας: «Τι κάνετε εκεί; Σας αγκαλιάζουν σήμερα, αλλά θα σας πνίξουν αύριο…»! Και εδώ ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου μου θυμίζει μια σπουδαία γυναίκα της Γαλλικής Επανάστασης, τη Σιμόνη Εβράρ, σύζυγο του Ζαν Πολ Μαρά, που είχε ακλόνητο ηθικό επαναστάτριας, άφθαστη ρητορική δεινότητα και έμεινε πάντα πιστή στη μνήμη του Μαρά και στις ιδέες των Ιακωβίνων. Ας επιστρέψουμε, όμως, στην «προδομένη επανάσταση». Η αποτυχία ή η «προσαρμογή» του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε απογοήτευση στις αριστερές δυνάμεις του Νότου, που είχαν σηκώσει την ελληνική σημαία σαν σύμβολο αντίστασης κατά της ευρωπαϊκής τυραννίας. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο προικισμένος νεαρός ηγέτης των «Ποντέμος», έγραφε σ’ ένα άρθρο του: «Φαίνεται ότι οι αντίπαλοί μας φοβούνται πως οποιαδήποτε νίκη καταγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανεβάσει τα δικά μας ποσοστά, θα μας δώσει οξυγόνο». Επομένως, ο στόχος τους δεν περιορίζεται στην αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης. Επιδιώκουν, επίσης, να κλείσουν τον δρόμο και σε άλλες απειλές, όπως την απειλή που στα δικά τους μάτια ενσαρκώνουμε εμείς. Η άσκηση πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ είναι άσκηση πίεσης και στο Podemos, με στόχο να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει λύση εναλλακτική. «Θέλετε να ψηφίσετε Podemos; Κοιτάξτε τι συμβαίνει στην Ελλάδα…». Αυτή είναι, στην ουσία, η επωδός που ψιθυρίζεται στους Ισπανούς σήμερα… Γι’ αυτό ακριβώς δεν είχε το δικαίωμα να αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κλόνισε τις ελπίδες και άλλων λαών. Και η ομάδα Λαφαζάνη, που τραβάει τώρα τον δικό της δρόμο, εάν δεν προτείνει συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική λύση, θα κάνει κακό αλλά και η ίδια θα αφανιστεί. Ο λαός θέλει καθαρές κουβέντες. Ο θρίαμβος του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα (προτού μεταφραστεί σε «ΝΑΙ») προκάλεσε τέτοιον ενθουσιασμό στις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, ώστε ο ιστορικός ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, ο Φιντέλ Κάστρο, έστειλε θερμό συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Τσίπρα και τον αποκάλεσε «εντιμότατο σύντροφο». Ο βετεράνος επαναστάτης, όμως, που απελευθέρωσε την πατρίδα του με τα όπλα (και όχι με… διαπραγματεύσεις), με τη μακρά πείρα του συμβούλευσε τον Αλέξη με πατρικό ενδιαφέρον και του επισήμανε: «Κάθε απόφαση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να αναλύεται και να εφαρμόζεται με προσοχή»… Ο ίδιος ο Φιντέλ ξέρει ότι για να φτάσεις στην επιτυχία θα περάσεις πρώτα από αποτυχίες και απογοητεύσεις. Άλλωστε, στην Κούβα γιορτάζεται όχι η τελική νίκη, αλλά η πρώτη… αποτυχία! Πράγματι, η επέτειος της επιθέσεως στη Μονκάντα γιορτάζεται από την Κούβα ως εθνική γιορτή, και ας απέτυχε. Γιατί εκείνη η επίθεση αποτέλεσε -όπως είχε τονίσει ο Κάστρο- τη μικρή μηχανή, τη δύναμη που ξεσήκωσε τη νεολαία της Κούβας να ξεκινήσει τη μεγάλη μηχανή, τις πλατιές μάζες του λαού. Οι λίγοι που επέζησαν στη Μονκάντα αποτέλεσαν κατόπιν τη βάση, την ώθηση, τη δύναμη. Εκεί κοιλοπόναγε για καιρό η Κούβα, ώσπου γεννήθηκε η επανάσταση. Εμείς ακόμα βρισκόμαστε στη φάση της Μονκάντα. Η Ελλάδα φτωχαίνει συνεχώς, εξαθλιώνεται σαν αποικία, μεταβλήθηκε σε χωματερή της υφηλίου με τα κύματα των μεταναστών, ενώ η νεολαία, απελπισμένη, στρέφει τα νώτα σε όλους τους πολιτικούς και φεύγει στο εξωτερικό να βρει καλύτερη τύχη. Πρωτοφανές κατάντημα.

Τα περισσότερα κόμματα αρνούνται να δουν ότι η κατάρα που καλύπτει τον ελληνικό ουρανό έχει όνομα: ΓΕΡΜΑΝΙΑ. Δεν υπάρχει πλέον ούτε Ευρώπη ούτε Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Δ’ Ράιχ του ανισόρροπου Σόιμπλε έχει το ίδιο ακριβώς σύνθημα με εκείνο του πατέρα του, Αδόλφου: «Η Γερμανία υπεράνω όλων»! Το παλιό ρητό ενός κινέζου σοφού προειδοποιούσε: «Εκείνοι οι οποίοι δεν ενθυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ζήσουν εκ νέου…». Δυστυχώς, οι ευρωπαϊκοί λαοί -κι εμείς μαζί τους- ξεχάσαμε πολύ εύκολα τι προηγήθηκε. Γι’ αυτό βιώνουμε την ίδια συμφορά. Και το χειρότερο: Οι ευρωλάγνοι παθαίνουν υστερία όταν αμφισβητούμε την «ευρωπαϊκή προοπτική». Θεωρούν ως «θεσμούς» τους τυράννους. Ο αείμνηστος πρόεδρος της ΕΔΑ, ο Γιάννης Πασαλίδης, τους έξαλλους «υπερεθνικόφρονες» των χρόνων εκείνων αποκαλούσε… «εθνικοπαράφρονες»! Τώρα έχουμε τους… «ευρωπαράφρονες»…