Αριστερά, εξουσία, κοινωνία

Σύντομα η ρήξη αυτή θα προσλάβει και επίσημο χαρακτήρα με την ίδρυση κόμματος «με πυρήνα» την Αριστερή Πλατφόρμα και περιφερειακούς «αστερισμούς» το κόμμα του Αλ. Αλαβάνου και σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Από την πλευρά της Αριστερής Πλατφόρμας η σύγκρουση και η ρήξη εμφανίζεται ως (νομοτελειακό) αποτέλεσμα στρατηγικού χαρακτήρα πολιτικοϊδεολογικών αντιλήψεων. Ως μόνη λύση μάλιστα της αποτροπής της μνημονιακής ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ προτείνεται από την Αριστερή Πλατφόρμα η έξοδος από την Ευρωζώνη και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.

Πού βρίσκεται μέσα στην ακραία αυτή αντιπαράθεση η ελληνική κοινωνία; Πώς εκδηλώνεται και αναγνωρίζεται η λαϊκή βούληση και η λαϊκή κυριαρχία; Βεβαίως ο λαός δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να υπογράψει νέο Μνημόνιο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν επιθυμεί την έξοδο από το ευρώ, όχι γιατί ταυτίζεται ιδεολογικά με αυτό, αλλά γιατί φοβάται μια ολοκληρωτική κατάρρευση. Ούτε και εκδήλωσε όμως με το «ΟΧΙ» την επιθυμία του για μια τέτοια επιλογή, αλλά με την ψήφο του διεκδίκησε καλύτερους όρους συμφωνίας. Χωρίς όμως να επιτευχθεί ο στόχος αυτός.

Σε ένα δεύτερο όμως -βαθύτερο- επίπεδο, πίσω από τις εύκολες και τετριμμένες πολιτικοϊδεολογικές αντιπαραθέσεις, αναδύονται ευρύτερα προβλήματα ιστορικού / οντολογικού χαρακτήρα, που αφορούν τη σχέση Αριστεράς και εξουσίας. Προβλήματα που γεννιούνται σε κάθε εποχή μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τα οποία προσλαμβάνουν σήμερα ιδιαίτερο χαρακτήρα, με την επικράτηση μιας υπερδομής κυριαρχίας που συγκροτείται από το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα και τη χρηματοπιστωτική κυριαρχία και η οποία εκφράζεται σε πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο στην Ευρώπη από το γερμανικό imperium, από την αναβίωση και τη μεταμοντέρνα κυριαρχία ενός Δ’ Ράιχ.

Αγώνας και όχι αποχώρηση

Ιστορικό πολιτικό ερώτημα: Σύγκρουση, συνδιαλλαγή και συμβιβασμός ή μήπως αποχώρηση και αυτοαπομόνωση από την ιστορική, και με άνισους συσχετισμούς εξελισσόμενη, αυτή σύγκρουση; Ποια πρέπει να είναι η επιλογή της Αριστεράς, των προοδευτικών κινημάτων, των δημοκρατικών κοινωνιών απέναντι σ’ αυτά τα κρίσιμα διλήμματα;

Ιστορία και εξουσία «α λα καρτ» δεν υπάρχουν. Οι κοινωνίες, τα πολιτικά κόμματα, τα άτομα δεν επιλέγουν τις ιστορικές συνθήκες. Αντίθετα επιδιώκουν να τις αλλάξουν, να τις διαμορφώσουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους, τις αντιλήψεις τους, τις ερμηνείες τους…

Όποιοι θεωρούν ότι στο μέλλον, με αυτόματο τρόπο, η γερμανική ολιγαρχία θα αποδυναμωθεί, ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα καταρρεύσει και ότι η χρηματοπιστωτική δομή θα προσεγγίσει από μόνη της την πραγματική οικονομία και θα παραιτηθεί από την ασύδοτη δράση της, και περιμένουν τότε να μας δοθεί μια εντολή, ένα «σήμα» από ένα υπερυποκείμενο για να αναλάβουν οι λαοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι την εξουσία, καλύτερα θα ήταν να ασχοληθούν με τη θρησκειολογία και τη μεταφυσική και όχι με την πολιτική και τις ιστορικές κοινωνίες.

Στην πραγματικότητα, ένα τμήμα της Αριστεράς, και ιδιαίτερα αυτό της παραδοσιακής Αριστεράς, έχει στην ουσία υιοθετήσει εδώ και δεκαετίες μια τέτοια ερμηνεία. Σήμερα, από ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, με επιχείρημα τη συνέπεια και την ιδεολογική καθαρότητα, εγκαταλείπεται η κεντρική εξουσία και επιλέγεται ο αναχωρητισμός, ο αυτοεγκλεισμός σε μια κομματική – θεσμική λειτουργία που δεν κινδυνεύει να «μολυνθεί» από συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. «Εάν είναι να χαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, καλύτερα να χαθεί η κυβέρνηση»… Σ’ αυτό το πρόταγμα συμπυκνώνεται όχι μόνο μια πολιτική στάση, αλλά μια ολόκληρη «κοσμοαντίληψη» που αφορά τη σχέση Αριστεράς και εξουσίας… Και αυτή την αντίληψη υιοθετούν η Αριστερή Πλατφόρμα, κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και φορείς και απόψεις που υιοθετούν τη δραχμή και την αποχώρηση από το πεδίο της σύγκρουσης και της αντιπαράθεσης.

Δεν προτιθέμεθα, και θα ήταν ασφαλώς άδικο και πολιτικά μη ηθικό, να συνδέσουμε τη στάση της Αριστερής Πλατφόρμας με το σχέδιο Σόιμπλε περί grexit (προσωρινού, για να γίνει μόνιμο…). Όμως δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι σε καθαρώς πολιτικό / ιδεολογικό επίπεδο αυτή η σκληρή ολιγαρχική δομή εξουσίας, την οποία εκφράζει σήμερα η γερμανική ελίτ, θέλει να εξαφανίσει κάθε αντίσταση, να χειραγωγήσει πλήρως τις κυβερνήσεις, να μετατρέψει σε «μαριονέτες» κόμματα και πολιτικά πρόσωπα.

Η κοινωνία βρίσκεται μπροστά

Γι’ αυτή τη δομή, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός αποτελούν και θα αποτελέσουν και στο μέλλον ένα σημαντικό πρόβλημα. Όπως ακριβώς και το συντριπτικό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού, κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες εκβιασμών και πιέσεων, αποτέλεσε ένα ηχηρό «χαστούκι» στους εκβιαστές, στις νεοφασίζουσες αντιλήψεις, σε εκείνους που περιφρονούν και απαξιώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και το περιεχόμενο της Δημοκρατίας.

Τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, οι λαοί ηττώνται και υποδουλώνονται όταν θεωρήσουν τις αξίες και τις αντιλήψεις των τυράννων τους ως δικές τους αξίες. Όταν χάσουν την πίστη τους στον εαυτό τους και στα ιδανικά τους.

Ο ελληνικός λαός ασφαλώς δεν είναι αφελής. Με την ψήφο του στις 25 Ιανουαρίου δεν κατέθεσε μόνο τις ελπίδες του. Γνώριζε πολύ καλά με ποιες δικτατορικές δυνάμεις επρόκειτο να αντιπαρατεθεί, ποιες σοβαρές δυσκολίες θα αντιμετώπιζε η νέα κυβέρνηση. Όμως και η κοινωνία και η ελληνική κυβέρνηση δεν φαντάστηκαν ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει Δημοκρατία, αλλά μια στυγνή ολιγαρχία συμφερόντων που έχει καταπατήσει κάθε αρχή δικαίου και αλληλεγγύης, που έχει απορρίψει κάθε πρόσχημα.

Όμως, ο ελληνικός λαός ούτε παραιτείται, ούτε υποκύπτει, ούτε αποδέχεται τις «λογικές» και τις αντιλήψεις των τυράννων του. Σ’ αυτό τουλάχιστον το επίπεδο βρίσκεται πολύ πιο μπροστά τόσο από εκείνους που αποχωρούν και επιστρέφουν στο κομματικό «καταφύγιο» όσο και από τα κόμματα και τα πρόσωπα που υπηρέτησαν πιστά τη γερμανική ολιγαρχία, που εκθείασαν ως «εθνοσωτήριο» έργο τις μνημονιακές πολιτικές, που λοιδόρησαν και πολέμησαν την ελληνική κοινωνία για να φανούν αρεστοί στα αφεντικά τους.

Σ’ αυτήν την κοινωνία, σ’ αυτές τις προοπτικές, σ’ αυτές τις ανάγκες οφείλει να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας. Μέσα από ένα νέο πρόγραμμα που θα μπορέσει να αμβλύνει και να υπερβεί τις μνημονιακές «δουλείες», μέσα από ένα νέο παραγωγικό σχέδιο ανασυγκρότησης, μέσα από την ενεργό -θεσμικά συγκροτημένη- συμμετοχή της κοινωνίας.

Η μοιρολατρία, ο πολιτικός αναχωρητισμός, οι τελεολογικές ερμηνείες, που θέτουν εκτός ιστορικού πλαισίου την κοινωνία, τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, που μόνο αυτοί αλλάζουν μια ζοφερή πραγματικότητα, δεν έχουν σχέση ούτε με την πολιτική ούτε με την ανάγκη ενός λαού για επιβίωση και προοπτική. Γι’ αυτό και θα τεθούν σύντομα στο περιθώριο των ιστορικών εξελίξεων που ήδη δρομολογούνται.