Τα σχέδια Σόιμπλε διαλυτικά της ΕΕ
Οι πληροφορίες για τα σχέδια Σόιμπλε ενισχύονται συνεχώς μετά την πρώτη κρούση που έκανε στο Eurogroup της Ρίγας.
Οι μεθοδεύσεις για μια γερμανική Ευρώπη έγιναν αντιληπτές τα τελευταία χρόνια μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης. Κατά τρόπο κραυγαλέο στη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος. Αλλά, για να μην ξεχνούμε, και στην περίπτωση της Κύπρου, όταν ο Σόιμπλε επιδιδόταν σε εργολαβική δυσφήμιση για δήθεν χώρα – φορολογικό παράδεισο και ξεπλύματος βρώμικου χρήματος. Κάτι που αποδείχθηκε στη συνέχεια βαρύτατη συκοφαντία, που στόχευε απλώς στη διευκόλυνση επιβολής των ανάλγητων αποφάσεων του Eurogroup. Αποφάσεις που οδήγησαν στη βίαιη αποδόμηση του κυπριακού οικονομικού μοντέλου, στη συρρίκνωση του τραπεζικού συστήματος, στον ακρωτηριασμό του ζωτικού τομέα των υπηρεσιών, στην παράλυση της πραγματικής οικονομίας, την ανεργία, τη φτώχεια και τη δυστυχία. Αποφάσεις που υπολείπονταν καταφανώς της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αλλά και με ισχυρή αμφισβήτηση, όχι μόνο όσον αφορά τη νομική τους βάση και την οικονομική τους λογική, αλλά πρώτιστα ως προς την ηθική τους νομιμότητα. Προφανώς η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο για την εφαρμογή της ούτω καλούμενης «εξυγίανσης με ίδια μέσα», δηλαδή της αφαίμαξης των ανασφάλιστων καταθετών, στη βάση μιας απόφασης ενός μη θεσμικού ευρωπαϊκού οργάνου και στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής οδηγίας που δεν έχει ακόμα εγκριθεί.
Οι σχεδιασμοί Σόιμπλε για μια δεσποτική επικυριαρχία των οικονομικά ισχυρών στην ΕΕ αναπτύσσονται σε μια περίοδο που η απώλεια της εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας των πολιτών προς τις κυβερνήσεις και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς οξύνουν περαιτέρω το δημοκρατικό έλλειμμα της Ένωσης και οδηγούν τους πολίτες σε απόγνωση, αβεβαιότητα και ευρωσκεπτικισμό. Όπου επίσης οι αρχές της κοινοτικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής, του αλληλοσεβασμού και της ισοτιμίας μεταξύ των εταίρων, αρχές και αξίες στις οποίες εδράζεται η ΕΕ και εγγυώνται για δεκαετίες την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα της Ένωσης, καθιστώντας την πόλο έλξης για ένταξη νέων χωρών, έχουν υπονομευτεί και χρειάζονται επειγόντως αποκατάσταση και επαναβεβαίωση.
Σε μια περίοδο κατά την οποία προβάλλουν βασανιστικά ερωτήματα. Όταν μιλούμε για Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να καταγράψουμε ορισμένες αλήθειες. Για ποια Ένωση μιλούμε; Αυτή του πλούσιου Βορρά και του εξαρτημένου Νότου; Όταν μιλούμε για την Ευρωζώνη, αναφερόμαστε στις πολιτικές που καθορίζει μια ισχυρή χώρα ή μια ομάδα χωρών και επιβάλλονται σε χώρες που έχουν μεν το ίδιο νόμισμα, αλλά όχι τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες; Ποια είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας θεσμικά όργανα προσβλέπουν στην ευημερία των αριθμών και όχι την ευημερία των ανθρώπων; Σε ποια τραπεζική ένωση αναφερόμαστε, όταν τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Κύπρο υπονομεύουν σοβαρά τις προοπτικές μιας τέτοιας Ένωσης; Πάνω απ’ όλα, πώς επιδεικνύεται στην πράξη η βασική αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ;
Οι μέχρι τώρα προσπάθειες αντιμετώπισης της κρίσης πάσχουν και χαρακτηρίζονται από κραυγαλέα ανισότητα και έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας. Τα σχέδια διάσωσης και λιτότητας πάσχουν γιατί είναι ξένα με την ανάπτυξη και έχουν καταστεί συνώνυμα με τη μαζική φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την καλπάζουσα ανεργία. Τα αποφασιστικά μέτρα για ρύθμιση των αγορών απουσιάζουν. Και δεν υπάρχει βεβαιότητα ότι εκείνοι που προκάλεσαν την κρίση θα καταβάλουν το τίμημα αλλά και ότι πληρώνουν το αντίτιμο που τους αναλογεί στο κόστος εξόδου από την κρίση.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό για την ΕΕ περιβάλλον, κυνικές μεθοδεύσεις, όπως αυτές του γερμανού υπουργού Οικονομικών, για περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας και αυταρχική επιβολή πολιτικών από ένα οικονομικό διευθυντήριο ελεγχόμενο από το Βερολίνο, σε ένα και μόνο αποτέλεσμα θα οδηγήσουν. Σε πλήρη διατάραξη της πολιτικής συνοχής και σε προεόρτια μιας διαλυτικής πορείας.
Σημ: Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι, σε άρθρο του την περασμένη Κυριακή στην ιταλική εφημερίδα «Ιλ Μεσατζέρο», εγκαλεί τον Σόιμπλε για «βαριά και απρόσμενη δήλωση με στόχο τον περιορισμό των δικαιοδοσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» και υπογραμμίζει ότι «δεν μπορούν να αφαιρούνται τα κύρια θεμέλια της κοινής πολιτικής με αποφάσεις που οδηγούν σαφώς στη διάλυση της Ένωσης» και την υπαγωγή της «στη σφαίρα επιρροής του Βερολίνου». Είναι πλέον προφανές ότι γίνεται κοινή συνείδηση στην Ευρώπη η ανάγκη αντίδρασης στα σχέδια μετατροπής της ΕΕ σε γερμανικό μόρφωμα.