Η άλλη άποψη…
Ανατέλλει το άστρο του Αλέξη Τσίπρα!
«Δεν υπάρχουν στοιχεία που να μαρτυρούν ότι ο κ. Λαφαζάνης μπορεί να καταταγεί στην κατηγορία στελεχών όπως ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Νίκος Καλούδης, ο Κώστας Λουλές, η Ασημίνα Γιάννου και πλήθος ακόμη αγνώστων στην ευρεία κοινή γνώμη στελεχών του ΚΚΕ που στήριξαν τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο κ. Λαφαζάνης έφυγε από το ΚΚΕ την εποχή που το κόμμα αιμορραγούσε έχοντας κολλήσει τον ιό του Κρεμλίνου. Αργότερα οι τηλεοράσεις του κόσμου μετέδιδαν σκηνές από την επίσκεψη του κ. Λαφαζάνη και των ομοίων του να εισέρχονται στο Κρεμλίνο με τον δέοντα σεβασμό… Ο διεθνής Τύπος έχει επίσης καταγράψει τον θαυμασμό που έχει ο κ. Λαφαζάνης για τον κ. Ούγκο Τσάβες, ο οποίος, ως αρχηγός του κράτους, ιδιωτικοποίησε τα πετρέλαια της Βενεζουέλας υπέρ του εαυτού του!
Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας συνασπισμός κομμάτων και κινήσεων με διαφορετικές ιδέες αλλά έναν κοινό παρονομαστή: την απειρία. Ευτυχώς, όπως σαφώς πλέον διαφαίνεται, η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται εγκαίρως την πραγματικότητα και αποφασίζει την ουσιαστική αναδιάταξη του κόμματος μέσα στην ελληνική πραγματικότητα. Γεννάται έτσι η ελπίδα η έλευση της Αριστεράς στην εξουσία να σημάνει τον εκσυγχρονισμό του κράτους που επεχείρησαν αλλά δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης.
Την ώρα που οι ιδέες του κ. Λαφαζάνη δύουν, μοιάζει να ανατέλλει το άστρο του Αλέξη Τσίπρα».
***
Διά χειρός…
…του Θέμου Αναστασιάδη, από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα»:
Θυσίασε την Ιφιγένεια…
«Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται -χωρίς, επαναλαμβάνουμε, να ‘ταν αυτή η πρόθεσή του- στην πιο μοιραία και ασύλληπτα καταστροφική επιλογή του ελληνικού λαού. Και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα πρόσωπο αληθινά ΤΡΑΓΙΚΟ, με την κλασική έννοια της αρχαίας τραγωδίας, αφού κλήθηκε να θυσιάσει την Ιφιγένεια χωρίς καν να σαλπάρει ο στόλος. Τη θυσίασε με την υπογραφή του χωρίς καμία ιδιαίτερη αντίσταση, αν κρίνουμε ότι τώρα περνάνε μέτρα δέκα φορές πιο σκληρά και πιο αντιλαϊκά που δεν θα τολμούσε ποτέ να περάσει η επάρατος ”Δεξιά”. ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…».
***
Διά χειρός…
…του διευθυντή των «Νέων» Δ. Κ. Μητρόπουλου, από τα «Εισαγωγικά» του με τίτλο «Ο μοναχικός μονοκράτορας»:
Παίζει χωρίς αντίπαλο…
«Αν υπήρχε εναλλακτική, ένα, ας πούμε, μεγάλο και σκληρό μνημονιακό κόμμα με χαρισματικό νεοφιλελεύθερο αρχηγό, έναν έλληνα Αθνάρ, τότε ο Αλέξης θα μπορούσε ακόμη και να τα βροντήξει αφού δεν θα σήκωνε στους ώμους του τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεοκοπίας της χώρας. Αυτό όμως δεν γίνεται.
Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟ το φάντασμά του – που έκανε καμπάνια υπέρ του Όχι για να πει ύστερα από δέκα μέρες ναι στη Συμφωνία. Και πλαγιοκοπείται από όσους εντός ΣΥΡΙΖΑ το επικαλούνται, υπονοώντας ότι δεν είναι πιστός στον εαυτό του. Ο δυϊσμός αυτός ταλαιπωρεί την ελληνική πολιτική και προκαλεί αστάθεια. Την ίδια ώρα που οι ξένοι, βλέποντας τα πράγματα από μακριά, έχουν καταλάβει ότι ο μοναχικός πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μοναδικός πόλος εν Ελλάδι. Και ο μόνος που μπορεί να εμποδίσει το 62% του Όχι από το να γίνει δραχμικό ποτάμι. Αν μάλιστα συμφωνήσει και υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα, η παραμονή στο ευρώ είναι μονόδρομος.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ο Τσίπρας έχει μόνο ένα χαρτί – κι αυτό είναι οι εκλογές και μάλιστα γρήγορα, όχι για να επιβληθεί ο ίδιος αλλά για να ισοπεδώσει όσα περισσότερα από τα μικρομεσαία ή μικρά κέντρα ισχύος μπορέσει. Έτσι θα γίνει ο μοναχικός μονοκράτορας σε έναν πραγματικά και σκέτα μονοπολικό κόσμο».
***
Διά χειρός…
…του Πάσχου Μανδραβέλη, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Η αντιδραστική Αριστερά»:
Δεν βρήκε ακόμα ρόλο…
«Το βασικό πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα μπορεί να συμπυκνωθεί στο διαζύγιο που έχει πάρει από την πρόοδο. Η σταλινική Αριστερά θεώρησε ως δυνάμει απειλή κάθε τι που προερχόταν από τη Δύση. Όλα θεωρήθηκαν φτηνά κόλπα των καπιταλιστών ”για να ρουφήξουν το αίμα των εργαζομένων”. Δεν είδε ευκαιρίες ”στα κόλπα των καπιταλιστών”, παρά μόνο απειλές.
Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι η προς δυσμάς μυωπία της. Η δαιμονοποίηση κάθε πτυχής του αμερικανικού μοντέλου και η ενδόμυχη πεποίθησή της ότι ”πού θα πάει; Θα καταρρεύσει”. Μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι αυτές οι μεταφυσικές πεποιθήσεις έχουν εξαπλωθεί και ξεπερνούν τον στενό πυρήνα κάθε πικραμένου από το 1989 κομμουνιστή. Έχουν γίνει μέρος του δημόσιου διαλόγου. Μπορεί η μεταφυσική της πολιτικής να βρίσκεται σε υποχώρηση, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος της πολιτικής μας ανάλυσης. Πάντα υπάρχει ένα ”κατεστημένο” που διευθύνει τα πράγματα και δημιουργεί τα πιο απίθανα αντικαθεστωτικά πράγματα. Παλιότερα ήταν οι Αμερικανοί που ανέβαζαν την τιμή του πετρελαίου για να εξυπηρετήσουν γεωπολιτικά σχέδια, παρά το γεγονός ότι οι υψηλές τιμές του ”μαύρου χρυσού” ευνοούσαν τη Ρωσία, το Ιράν και άλλα μη φιλικά για τις ΗΠΑ καθεστώτα. Τώρα που η τιμή του πετρελαίου πέφτει, οι Αμερικανοί εξυπηρετούν άλλα πιο καταχθόνια γεωπολιτικά σχέδια.
Έτσι είναι η Αριστερά. Έχασε μια ολόκληρη θεωρία και δεν βρήκε ακόμη ένα ρόλο».