Εκλογές; Γιατί όχι;
Οι ηγεσίες των κομματικών, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που συγκρότησαν και εξέφρασαν -κατά κάποιον τρόπο- την ευρεία συμπαράταξη των υποστηρικτών του «Ναι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 -στην οποία είχε ενταχθεί και ο γράφων- τάσσονται με ποικίλα επιχειρήματα και συμφραζόμενες αναλύσεις κατά της πρόωρης προσφυγής στις εκλογές, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα.
Το βασικό επιχείρημα των αντιτιθέμενων στην πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είναι ότι η χώρα δεν αντέχει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις -ουσιαστικά- σε ένα ημερολογιακό έτος (αν και ίσως μιλάμε για ενάμισι έτος!). Συμπληρωματικά, επιχειρηματολογούν για την αναπόδραστη συνακόλουθη βλάβη-ζημιά στην πραγματική οικονομία από την εικοσαήμερη εκλογική διαδικασία και την καθυστέρηση υλοποίησης των προαπαιτούμενων της συμφωνίας με τους δανειστές αλλά και των εφαρμοστικών νόμων και των αναγκαίων διοικητικών ενεργειών: πράξεων ή παραλείψεων.
Προβάλλουν και το πολιτικό ερώτημα: «Τι τις θέλει ο κ. Τσίπρας τις εκλογές αφού πριν από επτά μόλις μήνες απέσπασε τη θετική λαϊκή ετυμηγορία, στο δημοψήφισμα πέτυχε μια τεράστια πλειοψηφία υπέρ του «Όχι» και στη Βουλή οι προτάσεις του απολαύουν μεγάλης πλειοψηφίας; Και τελικά γιατί δεν δέχεται να ηγηθεί ως πρωθυπουργός μιας «κυβέρνησης ειδικού σκοπού» ή μιας «κυβέρνησης εθνικής ενότητας»;».
Οι εκλογές ως δημοκρατική διέξοδος ποτέ -ή, μάλλον, τις πιο πολλές φορές- δεν εμπόδισαν τη χώρα να αναζητήσει και να επιτύχει υγιέστερες κοινωνικά και πολιτικά λύσεις σε διαφαινόμενα -ακόμη και κατασκευασμένα- αδιέξοδα.
Γιατί κάποιοι θεωρούν προτιμότερο να καρκινοβατεί η πολιτική ζωή του τόπου και να υπονομεύεται η οικονομική σταθεροποίηση και ανάπτυξη, καθώς και η κοινωνική συνοχή, από μια παρατεινόμενη αβεβαιότητα, με τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε διπλή -αν όχι τριπλή- ομηρία: από τους «δανειστές» κοινοβουλευτικών πλειοψηφικών ψήφων και τους όψιμους επαναστατικούς γυμναστές της Αριστερής Πλατφόρμας – για να μην αναφερθούμε στην εκβιαστική ομηρία που επιφυλάσσει (;) στη χώρα μας η γερμανική ηγεσία…
Καθώς ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, η εικοσαήμερη προεκλογική και εκλογική διαδικασία δεν θα δημιουργήσει συνθήκες μείζονος αναταραχής και αβεβαιότητας από αυτές που έζησε ο τόπος, η κοινωνία, οι επιχειρήσεις, οι άνεργοι και οι φτωχοί συμπολίτες μας. Αντίθετα, η αβεβαιότητα που ζούμε από τις 20 Φεβρουαρίου 2015 μέχρι σήμερα, δηλαδή για έξι ολόκληρους μήνες, δεν συγκρίνεται με ό,τι θα συμβεί έως τις εκλογές, και μάλιστα με υπογραμμένη και ψηφισμένη τη συμφωνία με τους δανειστές και σε ισχύ το νέο ΜΟU (Μνημόνιο) και τα ποικίλα σκληρά και αβάσταχτα -για την πλειοψηφία του λαού μας- «προαπαιτούμενα». Το αποτέλεσμα των εκλογών -όποιο κι αν είναι- θα διαμορφώσει συνθήκες ενισχυμένης σταθερότητας και την «εκ των ων ουκ άνευ» απαραίτητη πολιτική ομαλότητα και κοινωνική ηρεμία και γαλήνη.
Δεν πρέπει κανείς να αγνοεί ότι η ελληνική κρίση και η αντιμετώπισή της από την ηγεσία της Γερμανίας, στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και από την ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας, στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, μεταξύ πολλών άλλων, κατέδειξαν -τυχαία βέβαια, αλλά με… ενιαίο τρόπο- ότι το ευρώ είναι κάτι πολύ περισσότερο από το ενιαίο νόμισμα των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι ένα πολυσήμαντο πολιτικό διακύβευμα, που συνάπτεται με την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε κάθε κράτος-μέλος της ξεχωριστά (και στην Ελλάδα) και ενσωματώνει την πρωτεύουσα επιδίωξη των ευρωπαϊκών λαών -ιδιαίτερα των λιγότερο αναπτυγμένων- για πραγματική σύγκλιση των οικονομιών των χωρών της Ευρωζώνης και όλης της Ένωσης.
Η συμφωνία Τσίπρα με τους «θεσμούς» και τους εταίρους-δανειστές είναι μια επαχθής συμφωνία, αλλά από όλους εξαρτάται να «μεταλλαχθεί» σε μια σωτήρια πρόκληση και ευκαιρία για τη χώρα και τους πολίτες της. Όσοι καλούν τον κ. Τσίπρα, είτε με ιδεοληπτικά επιχειρήματα είτε με… «σωτηριολογικά» συμφραζόμενα είτε… είτε… χωρίς, όμως, αξιόπιστη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», να μην καταλήξει στην απόφαση για πρόωρες εκλογές, φοβούμαι ότι δεν υπηρετούν με ειλικρίνεια τα αληθινά κοινωνικολαϊκά προτάγματα της σημερινής αποτελματωμένης εθνικής ζωής.
* Ο Γιάννης Γ. Ζαφειρόπουλος, νομικός και συγγραφέας, διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών κ.λπ. (1999 – 2002), καθώς και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ για τον Ν. Ηλείας και τη Β’ Αθήνας.