Ανταγωνισμός ισοτιμιών δολαρίου – ευρώ
Το ευρώ γνώρισε δόξες τον Ιούλιο του 2002, με την ισοτιμία να διαμορφώνεται στο 1,60 δολ. = 1 ευρώ. Σήμερα η ισοτιμία φτάνει το 1 προς 1 και σύντομα το δολάριο θα βρεθεί πάνω από το ευρώ, αφού η Διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, της γνωστής μας FED, ανακοίνωσε ότι σύντομα θα προβεί στην αύξηση των επιτοκίων του δολαρίου. Πίσω από την άνοδο του δολαρίου βρίσκεται η απόφαση του Προέδρου Ομπάμα να παραμείνει το αμερικανικό νόμισμα ακλόνητο ως το μοναδικό νόμισμα – στήριγμα του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, να κυριαρχεί ως νόμισμα των διεθνών συναλλαγών και να προτιμάται από τις κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών ως το ασφαλέστερο για την επένδυση των αποθεματικών τους. Αυτές οι προθέσεις του Ομπάμα βρήκαν πρόσφορο έδαφος, καθώς φέτος η οικονομία των ΗΠΑ παρουσίασε σημαντική βελτίωση, με αποτέλεσμα να μειωθεί και η ανεργία. Όμως, πέραν αυτού, υπήρξαν και άλλοι παράγοντες που τροφοδότησαν την άνοδο του δολαρίου. Και μάλιστα παράγοντες που δημιουργήθηκαν από την εσφαλμένη πολιτική που εφάρμοσε η Ευρωζώνη, υπακούοντας στις κομπλεξικές αποφάσεις της δυάδας Μέρκελ – Σόιμπλε. Ο βασικός παράγων, που υπήρξε η κινητήρια δύναμη για την άνοδο του δολαρίου, ήταν η διαφορετική νομισματική πολιτική που εφάρμοσαν οι ΗΠΑ και η Ευρωζώνη για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Στις ΗΠΑ η Κεντρική Τράπεζα (FED) εφάρμοσε πολιτική πιστωτικής επέκτασης, προκαλώντας αύξηση της κατανάλωσης και έτσι απέφυγε τη δημιουργία «ασφυξίας ρευστότητας» στην αγορά.
Αντίθετα, η Ευρωζώνη και η ΕΚΤ ακολούθησαν τις υποδείξεις της Γερμανίας για συγκράτηση του πληθωρισμού κάτω από το όριο του 2% και θέλοντας να οδηγήσουν τα κράτη-μέλη στη λιτότητα, εφάρμοσαν πολιτική πιστωτικής συρρίκνωσης ως έκτακτο μέτρο νομισματικής πολιτικής. Έτσι η ΕΚΤ δεν βοήθησε στο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά, αντίθετα, προκάλεσε την επιδείνωση και παράτασή της!
Δυστυχώς, η πτώση της ισοτιμίας του ευρώ, ασφαλώς βαρύτατο πλήγμα για τους ευρωλάτρες, δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους, καθώς συνδέεται με πολύ σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις. Όπως:
α) Άνοδο τιμών γενικώς σε όλα τα προϊόντα και στις υπηρεσίες, καθώς η τιμολόγηση πραγματοποιείται συνήθως σε δολάρια. Αυτό ισχύει και για τα εισαγόμενα και για τα εγχωρίως παραγόμενα. Το γενικό επίπεδο τιμών συνεχώς θα ανεβαίνει όσο θα μειώνεται η ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου. Η αύξηση των τιμών θα είναι υψηλότερη από την πτώση της αξίας του ευρώ, καθώς θα βρει πρόσφορο έδαφος για δράση και η κερδοσκοπία, που καραδοκεί να εκμεταλλευτεί κάθε διακύμανση των τιμών. Ίσως, ως αντιστάθμισμα, μπορεί να εμφανιστούν φαινόμενα αύξησης των φορολογικών εσόδων του κράτους από την έμμεση φορολογία (κυρίως ενίσχυση των εσόδων από τον ΦΠΑ).
β) Άνοδο των δαπανών για την εκτέλεση δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων. Βέβαια, σήμερα τα δημόσια οικονομικά δεν θα έχουν για αρκετά χρόνια τη δυνατότητα πραγματοποίησης δημοσίων επενδύσεων. Αλλά και αν την είχαν, θα την έτρωγε η πτώση του ευρώ. Όμως, για τις ιδιωτικές επενδύσεις όλοι οι προϋπολογισμοί δαπανών θα ανατραπούν. Οι επενδύσεις θα στοιχίζουν πλέον περισσότερο και η απόδοσή τους θα είναι χαμηλότερη. Και αυτό θα προκαλέσει συρρίκνωση της ιδιωτικής επενδυτικής δραστηριότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια οικονομία.
γ) Μείωση της αγοραστικής δύναμης του ευρώ. Το ευρώ ως «Μονάδα Αγοραστικής Δύναμης» (ΜΑΔ) θα υποχωρήσει. Το πόσο θα υποχωρήσει θα εξαρτηθεί από την κερδοσκοπία, εγχώρια και διεθνή. Αυτό, σε τελική κατάληξη, σημαίνει ενίσχυση του πληθωρισμού με θύμα τους καταναλωτές, ενώ οι κερδοσκόποι θα θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι αυτή την ευκαιρία. Η ενίσχυση του πληθωρισμού είναι έμμεσο και αφανές κούρεμα των αποδοχών των εργαζομένων και των συνταξιούχων όταν οι αποδοχές τους παραμένουν στάσιμες και δεν εφαρμόζεται η αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή των αποδοχών. Η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στη χώρα μας εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 1982 από την τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
δ) Εντονότερη λιτότητα για τον λαό. Η ενίσχυση του πληθωρισμού, κατά τη σημερινή συγκυρία που επικρατεί στη χώρα μας, θα σημάνει εντονότερη λιτότητα. Έτσι, πέρα από τη «μνημονιακή λιτότητα», ο ελληνικός λαός θα «απολαύσει» και τη λιτότητα της υποτίμησης του ευρώ. Δεν θα την ομολογήσει, όμως, κανένας από τους ευρωλάτρες πολιτικούς (συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα) και από τους μπουκωμένους οικονομικούς αναλυτές των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης (κανάλια και εφημερίδες). Ο λαός, ό,τι και να συμβεί, πρέπει να τρέφει τυφλή λατρεία στο ευρώ, αφού αυτό εξυπηρετεί το σύστημα. Σύνθημα: Ευρώ πάση θυσία.
γ) Πτώση του βιοτικού επιπέδου, που θα σημάνει αύξηση του φτωχού πληθυσμού. Στην Ελλάδα μπορούμε να μιλήσουμε για γενική φτωχοποίηση με τη συνδρομή και του νέου πακέτου των μνημονιακών μέτρων. Και όλα θα τα φορτωθεί το νέο Μνημόνιο της τάχα αριστερής κυβέρνησης Τσίπρα. Το αποτέλεσμα του μείγματος «υποτίμηση του ευρώ – μέτρα Μνημονίων» θα είναι η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, δηλαδή η εξάπλωση της δυστυχίας, καθώς θα είναι εξοντωτικό.
Τις παραπάνω περιπτώσεις από την υποτίμηση του ευρώ θα τις γευθούν όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Να δούμε πώς θα αντιδράσουν και ποια θα είναι τα σχετικά μέτρα που θα λάβει η ΕΚΤ αναπροσαρμόζοντας τη νομισματική της πολιτική. Και φαντάζομαι ότι αυτή θα είναι «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα που θα καλύπτουν τις όποιες ανάγκες της γερμανικής οικονομίας, ως συνήθως!
Να γιατί θα έπρεπε η χώρα μας να έχει τη δυνατότητα να ασκεί αυτόνομη νομισματική πολιτική. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναπροσαρμόσει τη διαπραγματευτική της θέση ώστε να μετριάσει τα αποτελέσματα από τη διπλή καταιγίδα:
Από τις επιπτώσεις του νέου Μνημονίου και από την υποτίμηση του ευρώ. Αυτό όμως δεν πρέπει να το περιμένουμε. Δυστυχώς στην Ελλάδα θα γευτούμε τα μέτρα μιας πολιτικής ακραίου και συνεπώς απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού. Ό,τι διατάξει το σύστημα. Όλη η πολιτική μας ηγεσία αυτό υπηρετεί. Όχι βέβαια μόνο σήμερα, αλλά ανέκαθεν. Ελάχιστοι κυβερνήτες μας είχαν ως όραμα την εξυπηρέτηση του ελληνικού λαού.