Η άλλη άποψη…
Ήταν ήττα της χώρας…
«Μεγάλο τμήμα του λαού εμπιστεύτηκε ένα νέο κόμμα, όχι μόνο (ή όχι τόσο) επειδή δελεάστηκε από την αφειδώλευτη προεκλογική παροχολογία και τις μαξιμαλιστικές υποσχέσεις του. Του δάνεισε τη δύναμη της ψήφου του με την πίστη ότι ένας σχηματισμός αμέτοχος στο σύστημα νομής της μεταπολιτευτικής εξουσίας θα μπορούσε επιτέλους να πετύχει τη συνυπογραφή μιας συμφωνίας που, αναγνωρίζοντας τις πενταετείς θυσίες των Ελλήνων, θα απομακρυνόταν από την ατελέσφορη μνημονιακή λογική και θα προνοούσε για μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους. Δεν είναι ακριβώς “μεγάλο όραμα” όλα αυτά, ορίζουν όμως τη βαθιά ανάγκη της ελληνικής πολιτείας, αν θέλει να ορθοποδήσει.
Εκμεταλλευόμενοι και τα διαπραγματευτικά λάθη της κυβέρνησης οι πιστωτές επέβαλαν μια συμφωνία με επιδεινωμένα τα αρνητικά γνωρίσματα των προηγούμενων μνημονίων. Μια προσχεδιασμένη, γερμανόπνευστη συμφωνία-τιμωρία. Η ήττα είναι οφθαλμοφανής, άλλωστε ουδείς την απέκρυψε. Και είναι ήττα μιας χώρας, όχι μιας κυβέρνησης ή ενός κόμματος. Τα αισθήματα ματαίωσης και ακύρωσης που κυριαρχούν ξεπερνούν τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί σε κάτι καλύτερο, κάτι δικαιότερο και τιμιότερο, πίστεψαν και πολλοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ, ό,τι κι αν λέει η ηγεσία τους, πιστή στο μεταφυσικό της πλάνο, αλλά και οπαδοί της Κεντροαριστεράς, ακόμα και της Κεντροδεξιάς, όσοι έβλεπαν τις δικές τους παρατάξεις και ηγεσίες αδύναμες και απρόθυμες να πράξουν διαφορετικά απ’ ό,τι ορίζει η παράδοση της φθοράς τους και της διαφθοράς τους.
Για να επιστρέψουμε στο “καταφύγιο που φθονούμε”, ο Λεοντάρης μάς παρέδωσε τον στίχο “Μόνον διά της λύπης είμαι εισέτι ποιητής”. Αλλά και πολίτες, γενικά, μόνο διά της λύπης είμαστε, αρκεί να μην της επιτρέψουμε να δράσει παραλυτικά. Αυτό δεν είναι μόνο του χεριού μας. Αλλά είναι και του χεριού μας».
***
Διά χειρός…
…της ηθοποιού Αμαλίας Μουτούση, από τη συνέντευξή της στο «Βήμα», στη Μυρτώ Λοβέρδου:
Δεν είχαμε αντισώματα…
«Δεν θέλω να φοβάμαι. Αυτό που ζούμε είναι μια κόλαση. Θέλω να σκέφτομαι ότι όλα αυτά έγιναν γιατί δεν είχαμε καθόλου μηχανισμούς αμύνης, δεν είχαμε αντισώματα. Δεν δούλεψε το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Ούτε στη χρήση της σχέσης μας με την Ευρώπη. Δεν πήγαμε προς το πιο υγιές αλλά προς το άρρωστο. Δεν ξέρουμε να διαφυλάξουμε την ταυτότητά μας, χωρίς να είμαστε κλειστοί απέναντι στην οποιαδήποτε επιρροή.
Έχουμε χάσει την επαφή με αυτό που μας χαρακτηρίζει. Πώς να είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα ρεύματα και να τα ενσωματώνουμε, εκτιμώντας τα δικά μας χρώματα. Κι αν με ρωτήσεις, δεν ξέρω τι χαρακτηρίζει σήμερα τους νέους Έλληνες. Είναι σαν να βλέπω μια ξένη φυλή, μια βάρβαρη φυλή».