Η πολυπλοκότητα του ελληνικού προβλήματος
Η στήλη μας αυτή πολλές φορές καυτηρίασε τη συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στα αιτήματα της χώρας μας. Και τούτο γιατί μια προσεκτική ανάλυση της οικονομικής κατάστασης μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό πρόβλημα χαρακτηρίζεται από μια πολυπλοκότητα αρνητικών και εν πολλοίς αντιφατικών καταστάσεων. Και αυτή την πολυπλοκότητα του προβλήματός μας τη δημιούργησαν και οι «συνταγές καταστροφής» που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας ύστερα από πιέσεις των δανειστών – εταίρων μας. Και επειδή ήταν σε θέση οι δανειστές να εκτιμήσουν με ακρίβεια τις επιπτώσεις εφαρμογής των συνταγών αυτών, μπορούν βάσιμα να κατηγορηθούν ότι διέπραξαν έγκλημα εκ προμελέτης σε βάρος της οικονομίας και του λαού μας.
Ας κατανοήσουμε πρώτα την πολυπλοκότητα του ελληνικού προβλήματος και μετά ας βαθμολογήσουμε τη συμφωνία που πέτυχε η αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα και ψήφισε η Βουλή με καταπληκτική πλειοψηφία, που στηρίχτηκε στις ψήφους των κομμάτων της Δεξιάς. Ζήσαμε αυτές τις μέρες μια εκτροπή. Οι δανειστές υπαγορεύουν τα νομοθετήματα για τα μέτρα της καταστροφής και αυτά ψηφίζονται βασικά από τα ευρωλάγνα κόμματα της δεξιάς αντιπολίτευσης. Αν ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στην οικονομική κατάσταση της χώρας μας, θα κατανοήσουμε ότι οι «συνιστώσες» της πολυπλοκότητας του ελληνικού προβλήματος βασικά είναι:
α) Οι υψηλές δανειακές υποχρεώσεις λόγω της υπερχρέωσης της χώρας μας. Και φυσικά η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης με υψηλό χρέος. Είναι όμως η χώρα που αδυνατεί να καλύψει τις δανειακές της υποχρεώσεις, που φτάνουν στα 20-30 δισ. ευρώ ετήσια. Για φέτος, π.χ., οι δανειακές υποχρεώσεις σε χρεολύσια και τόκους φτάνουν στα 22,5 δισ. ευρώ, δηλαδή όσα είναι τα φορολογικά έσοδα από την άμεση φορολογία. Ας μη μας αποκοιμίζουν λοιπόν με πρωτογενή πλεονάσματα που έχουν προκύψει από τη σχεδόν διάλυση του κρατικού μηχανισμού και από τη μη εξόφληση των προμηθευτών του Δημοσίου. Όλα τα χρηματικά αποθέματα της χώρας μας και ένα μεγάλο ποσοστό από τα τρέχοντα έσοδα του κράτους πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση των δανειακών μας υποχρεώσεων. Κάτω από τέτοιες επαχθείς υποχρεώσεις, πώς είναι δυνατόν να βρεθούν χρήματα για την ανάπτυξη, για την τόνωση της αγοράς και την ανακούφιση του δεινοπαθούντος ελληνικού λαού;
β) Η δεύτερη συνιστώσα της πολυπλοκότητας του ελληνικού οικονομικού προβλήματος είναι η έλλειψη επαρκούς παραγωγής, συνεπεία της οποίας θεριεύουν οι εισαγωγές. Τα λουκέτα σε παραγωγικές μονάδες του δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα πέφτουν βροχή. Η ύφεση φώλιασε στη χώρα μας και το ΑΕΠ συνεχώς μειώνεται. Καταναλώνουμε πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε. Η οικονομία μας παρουσιάζει παθητικότητα παραγωγής, με τη βοήθεια και των «συνταγών καταστροφής», τις οποίες μας υποχρεώνουν οι δανειστές μας να εφαρμόσουμε. Και το ανέκδοτο είναι ότι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά οδηγούν στην ανάκαμψη της οικονομίας μας ενώ, αντίθετα, οι συνταγές αυτές μειώνουν συνεχώς τον τζίρο των επιχειρήσεων (με τη βοήθεια και των υψηλών φορολογικών βαρών) και οδηγούν στην ύφεση. Και τονίζουμε για άλλη μια φορά ότι τα μέτρα που εφαρμόζονται με απαίτηση των δανειστών μας είναι υφεσιογενή.
γ) Δυστυχώς, η παραγωγική μας μηχανή ποτέ δεν απέκτησε υψηλό τεχνολογικό επίπεδο, με αποτέλεσμα τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, με την οποία η Ελλάδα έγινε μέλος μιας έντονα ανταγωνιστικής νομισματικής ένωσης, δηλαδή της Ευρωζώνης, μέσα στην οποία είναι δύσκολο για μια χώρα-μέλος να βελτιώσει σε ικανοποιητικό επίπεδο την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της. Έτσι έχουμε την τρίτη συνιστώσα του ελληνικού οικονομικού προβλήματος. Και αυτή η συνιστώσα είναι που δεν μπορεί να εκλείψει εύκολα. Πόσω μάλλον όταν οι εταίροι – δανειστές μας υποχρεώνουν τις ελληνικές κυβερνήσεις να λαβαίνουν σκληρά υφεσιογενή μέτρα. Και ισχυρίζονται ότι στηρίζουν την οικονομία μας. Και τώρα που η κ. Λαγκάρντ στέλνει στη χώρα μας ως εκπρόσωπο του ΔΝΤ, δηλαδή ως μέλος της «τρόικας», την εκ Ρουμανίας ορμώμενη κ. «Δρακουλέσκου», ένας Θεός ξέρει τι έχουμε να τραβήξουμε. Ό,τι τράβηξαν και στην Κύπρο, μέχρι που ο δεξιός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Αναστασιάδης ήταν έτοιμος να την ξυλοκοπήσει. Να δούμε εδώ πώς θα συμπεριφερθεί η εν λόγω κυρία. Και αυτό γιατί εδώ τα προβλήματα είναι πολυπλοκότερα.
δ) Άλλη συνιστώσα του ελληνικού προβλήματος είναι η πιστωτική ασφυξία, κυρίως για τις επιχειρήσεις αλλά και για τα νοικοκυριά. Οι τράπεζες, είτε από αδυναμία είτε από σκοπιμότητα, έπαψαν να αποτελούν τον αιμοδότη της οικονομικής δραστηριότητας. Φτάσαμε σε περιορισμούς ανάληψης καταθέσεων, μέχρι και κλείσιμο των τραπεζών. Έτσι το κλίμα στην αγορά έγινε αφάνταστα ασφυκτικό. Και η δυνατότητα της μικρομεσαίας επιχείρησης να διατηρηθεί έγινε σοβαρό πρόβλημα. Οι τράπεζες επικαλούνται την πληθώρα των «κόκκινων δανείων» και των ανεξόφλητων επιταγών και σταμάτησαν τις δανειοδοτήσεις. Και έχουν περιοριστεί να μοιράζουν ψίχουλα στα νοικοκυριά, για να μην αρχίσει ο κόσμος να πεθαίνει στους δρόμους από την πείνα. Αυτή η κατάσταση θυμίζει συνθήκες Κατοχής. Και τότε οι δημιουργοί αυτής της κατάστασης ήταν οι Γερμανοί του Χίτλερ.
ε) Συνιστώσα του ελληνικού προβλήματος είναι τα κουρεμένα χαμηλά εισοδήματα, που οδήγησαν σε αναιμική κατανάλωση και εξοντωτική λιτότητα τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Το όραμα του Σόιμπλε. Όμως, με ακραία λιτότητα και ισχνή κατανάλωση καμία οικονομία δεν μπορεί να γνωρίσει ανάκαμψη και να χαράξει πετυχημένη αναπτυξιακή πορεία. Πώς λοιπόν θα μπορέσει η ελληνική οικονομία να ξεφύγει από τον κανόνα αυτόν; Αυτά δεν τα σκέπτονται, άραγε, οι αξιωματούχοι της ΕΕ και της Ευρωζώνης, οι δανειστές μας, οι αποτελούντες την «τρόικα» (που τώρα έχει αναβαθμιστεί σε «θεσμό»!), αλλά και οι πολιτικοί ηγέτες ορισμένων κρατών-μελών της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που με τόσο πάθος καταφέρονται εναντίον της Ελλάδος;
Όσα αναφέραμε παραπάνω συνιστούν την πολυπλοκότητα του ελληνικού προβλήματος από την οικονομική του πλευρά. Όμως υπάρχει και το πολιτικό πρόβλημα. Η καθόδου δημοκρατική ΕΕ έχει στόχο την πτώση της τάχα αριστερής κυβέρνησης του κ. Τσίπρα για να ανέβουν στην εξουσία οι καρπαζοεισπράκτορες, τυφλά όργανα διεκπεραίωσης των εντολών της. Έτσι έχουμε μια συμπάθεια στον δεξιόστροφο Τσίπρα, ταυτόχρονα όμως και μια αντιπάθεια προς την κυβέρνησή του και προς το κόμμα του. Αυτά έχει δηλώσει προ εξαμήνου και ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Γιούνκερ.
Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι η πολυπλοκότητα του ελληνικού προβλήματος το καθιστά δύσκολο στην επίλυση. Υπομονή, λοιπόν, και κουράγιο.