Να μην ξεχνάμε
Καθιερώθηκε, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, κάθε 24 Ιουλίου να γιορτάζεται με μεγάλη δεξίωση στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, με την πτώση της χούντας, που αναγκάσθηκε να παραδώσει την εξουσία στους πολιτικούς, διά χειρός Γκιζίκη, μετά το εθνικό έγκλημα που έκανε με το πραξικόπημα κατά του Μακάριου. Πραξικόπημα το οποίο πρόσφερε το πρόσχημα στην Τουρκία για την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο και την κατοχή επί 41 χρόνια από τότε του 37% της Μεγαλονήσου μας. Η γιορτή είχε εξελιχθεί σε πασαρέλα των κυριών των επίσημων προσκεκλημένων, με σουβλάκια, μεζέδες και ακριβά ποτά, και κάποια στιγμή, με αφορμή την οικονομική κρίση, περιορίστηκε σε μια ομιλία στο Προεδρικό Μέγαρο, με μικρό αριθμό καλεσμένων και μια πορτοκαλάδα. Φέτος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος αξιοποίησε έξυπνα την επέτειο καλώντας σε γεύμα τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των κομμάτων, περνώντας το μήνυμα ότι σε ώρες πολύ δύσκολες για την Ελλάδα, τη Δημοκρατία και τον ελληνικό λαό είναι αναγκαία η ενότητα του πολιτικού κόσμου, όπως ήταν και εκείνες τις τραγικές μέρες του Ιουλίου του 1974. Δεν ξέρουμε αν βγήκε κάτι καλό από αυτό το γεύμα. Ελπίζουμε να υπήρξε κάποια προσέγγιση…
Άλλος είναι, όμως, ο λόγος γραφής αυτού του σημειώματος, να τονίσουμε ότι το μέγα θέμα τότε ήταν η πολεμική εισβολή της Τουρκίας σε γη ελληνική, η κατάληψη περιοχών της Κύπρου, οι νεκροί, το ξεσπίτωμα 200.000 οικογενειών και οι αγνοούμενοι, για την τύχη των οποίων η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτε εδώ και 41 χρόνια.
Η Κύπρος ήταν το θύμα του πραξικοπήματος του Ιωαννίδη κατά του Μακάριου, που έφερε τον «Αττίλα» στο νησί, με την Αμερική να περιορίζεται σε… συμβουλές και προς τις τρεις πλευρές και τον Ρωσικό Στόλο που ήταν έξω από την Κερύνεια σε ρόλο απλού θεατή. Κατά την ταπεινή μας άποψη, την οποία πολλές φορές έχουμε εκφράσει δημόσια, για τη Λευκωσία και όλες τις πόλεις της ελεύθερης Κύπρου είναι αδιανόητο να κλαίει ο κόσμος τη χαμένη του γη και τους νεκρούς κι εμείς να κάνουμε παράτες -εσκεμμένα, θα πούμε- για να ξεχαστούν οι ευθύνες των τότε ηγετών. Θυμίζουμε -γιατί οι νεότερες γενιές δεν γνωρίζουν τα θλιβερά γεγονότα εκείνης της τραγικής εποχής- ότι στον «Β’ Αττίλα» τον Αύγουστο του 1974, όταν πρωθυπουργός ήταν πλέον ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, την αφήσαμε να αγωνίζεται μόνη της κατά των Τούρκων, με την επονείδιστη φράση «Η Κύπρος κείται μακράν…». Και με αυτό το επιχείρημα δεν έστειλαν στρατιωτικές μονάδες στην Κύπρο… Αντί, λοιπόν, για δεξιώσεις και παράτες, θα έπρεπε να γίνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα και στις πρωτεύουσες όλων των νομών ένα μνημόσυνο για την εθνική καταστροφή στην Κύπρο και τη συνεχιζόμενη παράνομη τουρκική κατοχή. Για να μην ξεχνάμε… Για να γνωρίζει ο καθένας από μας ότι δεν πρέπει να θεωρεί τίποτε δεδομένο. Ότι αυτό που έχει σήμερα, μπορεί αύριο να μην το έχει. Τίποτε δεν σου χαρίζεται αν δεν το διεκδικήσεις.
Μητέρα και κόρη…
Και ενώ ήταν εντυπωσιακή φέτος η… αγωνία όλης κυριολεκτικά της πολιτικής ηγεσίας -λέξη δεν είπαν πρωθυπουργός και αρχηγοί των κομμάτων- για την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, ο Ερντογάν, συνοδευόμενος από τον πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης και τον αναπληρωτή πρωθυπουργό, πήγε στα κατεχόμενα και παρακολούθησε τη στρατιωτική παρέλαση. Δήλωσε, μάλιστα, ότι «ως μητέρα – κόρη πατρίδες» θα προχωρούν στις συνομιλίες με την ελληνοκυπριακή πλευρά. Εξάλλου, ο νέος ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας Μουσταφά Ακιντζί τόνισε ότι «η εισβολή ήταν μια επιχείρηση για να εμποδίσει να ριζώσει το πραξικοπηματικό καθεστώς και η Ένωση στην Κύπρο».