«Ιουλιανά» 2015!
Στους ανθρώπους της ηλικίας μου, που βιώσαμε το 1965, ξυπνούν αναμνήσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ευθύνες έχουν πολλούς αποδέκτες. Τότε έπρεπε να βρεθεί τρόπος να στηθεί κοινοβουλευτικό γεφύρι στο ρήγμα βασιλέως – Γ. Παπανδρέου. Οι φανατικοί δεν το δέχτηκαν και πήγαμε σε ανώμαλες καταστάσεις. Σήμερα είναι επίσης δύσκολο να βρεθεί «γεφύρι» μεταξύ Τσίπρα και «ανταρτών» (ποτέ δεν μου άρεσε ο όρος «αποστάτες»), εφόσον θα ψηφίζονται τα μέτρα που θα προκαλούν σάλο στην κοινωνία και οι διαφωνούντες θα εντείνουν την πολεμική τους κατά του πρωθυπουργού. Δύο χρόνια μετά την πρώτη «Ιουλιανή» κρίση η δημοκρατία καταλύθηκε. Τώρα η δημοκρατία, στην ουσία, έχει ήδη καταλυθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν στο άρθρο μου της περασμένης εβδομάδος έβαζα τίτλο «Το τέλος της Δημοκρατίας», δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν άμεσα να με επιβεβαιώσει ο Μάρτιν Σουλτς! Διότι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Στερν», διακήρυξε την πρόταση – σοκ. Μας είπε ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις που εκλέγουν οι λαοί. Γι’ αυτό ζητάει να κατασκευαστεί μια… «πανευρωπαϊκή κυβέρνηση», προκειμένου να διαχειρίζεται τα οικονομικά και άλλα σοβαρά θέματα των χωρών! Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας καταργείται. Είχα άδικο, επομένως, όταν χαρακτήρισα το Ευρωκοινοβούλιο ως «λίκνο της γερμανο-ευρωπαϊκής δικτατορίας»; Ο Χίτλερ βρικολάκιασε με τη μορφή του Σόιμπλε. Ας έλθουμε όμως στα πρόσφατα γεγονότα. Πώς από τον θρίαμβο του «ΟΧΙ» φθάσαμε στο ευρωπαϊκό πραξικόπημα; Διότι, πραγματικά, περί πραξικοπήματος πρόκειται. Ο κ. Δ. Βίτσας, σωστά επεσήμανε ότι οι ανάλγητοι «εταίροι» εξοργίσθηκαν περισσότερο όχι με το αποτέλεσμα, αλλά με την ΙΔΕΑ του δημοψηφίσματος. Εξοργίσθηκαν διότι δεν ανέχονται ανυπακοή στις προσταγές τους. Γι’ αυτό, πραξικοπηματικά, ανάγκασαν την ελληνική Βουλή να ψηφίσει εξοντωτικά νομοσχέδια, τα οποία διαφορετικά ποτέ δεν θα ψήφιζαν βουλευτές. Έτσι καταργείται η εθνική κυριαρχία, η λαϊκή βούληση και το ίδιο το ελληνικό Σύνταγμα. Ακόμα και η τελευταία άθλια «συμφωνία», μας επιβάλλεται με το τέχνασμα να περάσει διά της «Εφημερίδος της Κυβερνήσεως», χωρίς υπογραφή εκπροσώπου της «Ελληνικής Δημοκρατίας», ως ανεύθυνη διατύπωση θέσφατης για την Ελλάδα βούλησης. Το άρθρο 2 της «Παγκοσμίου Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου», έλεγε ότι: «Η θέλησις του λαού είναι το θεμέλιον του κύρους της δημοσίας εξουσίας». Τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση κουρέλιασε αυτά τα δικαιώματα. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν το δικαίωμα να εφαρμόζουν το πρόγραμμα που θέλουν. Έχουμε ξένη κατοχή και μας μετέβαλαν σε αποικία οι οικονομικοί δολοφόνοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η δραματική αγόρευση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τα ξημερώματα της ψηφοφορίας, θα μείνει ως κείμενο αληθινά ιστορικό. Την ανέδειξε σε ηγετική προσωπικότητα πρώτου μεγέθους. Της αξίζει κάθε έπαινος. Με τη ρητορική της δεινότητα εξέφρασε τη λαϊκή πικρία και οργή. Διότι φθάσαμε στο κατάντημα η μοίρα της Ελλάδας να εξαρτάται από τις αποφάσεις της γερμανικής Βουλής, της Bundestag. Εφόσον η οικονομική ρευστότητα επαφίεται στα κέφια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή στο «στρατηγείο» του διεθνούς καπιταλισμού, δεν θα είμαστε ποτέ ελεύθερο κράτος. Αμέσως μετά την απελευθέρωση από την προηγούμενη γερμανική Κατοχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν εξαγγέλθηκε το «Δόγμα Τρούμαν», ο πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ, ο Αλέξανδρος Σβώλος, έγραφε: «Εφόσον η οικονομική βοήθεια συνδέεται με τη μεταβολή των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζει η Ελλάς, τότε δεν πρόκειται πια για οικονομική ενίσχυση, αλλά για χρηματοδότηση του εμφυλίου πολέμου. Οπότε η χώρα, αντί να ενισχυθεί, για να ανασυγκροτηθεί, θα σπρωχθεί σε πλήρη καταστροφή…».
Τα πράγματα τώρα είναι ασυγκρίτως χειρότερα και πιο σκοτεινά. Διότι τότε το «Δόγμα Τρούμαν» μας βοήθησε σε κάποιον βαθμό. Τώρα, αντί για οικονομική βοήθεια, έχουμε οικονομική αφαίμαξη από τους ξένους. Μας ζητούν να ξεπουλήσουμε τα πάντα, οδεύουμε στην καταστροφή και έχουμε περιέλθει στην απροκάλυπτη κηδεμονία. Ο εμφύλιος μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών είναι προ των πυλών. Η μεταβολή των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούσε μέχρι τώρα η πατρίδα μας είναι δραματική. Ο Ηλίας Ηλιού, πριν από 54 χρόνια, τον Ιούλιο του 1961, σε ομιλία του στο θέατρο «ΑΚΡΟΠΟΛ» υπό τον τίτλο «Η Ελλάς εις τον λάκκον των λεόντων», αναφερόμενος στην τότε ένταξή μας στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά, προειδοποιούσε: «Ό,τι δεν επέτυχε η Γερμανία διά του Χίτλερ, διά της δυνάμεως των όπλων, επιδιώκεται τώρα ειρηνικώς υπό των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών…». Σ’ αυτόν λοιπόν τον «λάκκο των λεόντων» πήγε να διαπραγματευθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Πήγε καλοπροαίρετα για έναν έντιμο συμβιβασμό και αντιμετώπισε έναν ανέντιμο εκβιασμό εκ μέρους των εταίρων. Ο πρωθυπουργός έδωσε έναν τιτάνιο αγώνα μόνος απέναντι στα σαρκοφάγα των Βρυξελλών. Ο αγώνας του δεν πήγε χαμένος. Έδωσε σε όλους ένα μάθημα εθνικής αξιοπρέπειας και είναι αυτός που ξεσήκωσε τους λαούς να διαδηλώνουν στις πλατείες υπέρ της Ελλάδας. Ο σπόρος της εθνικής αξιοπρέπειας που έσπειρε θα αποφέρει καρπούς. Αυτός ο αγώνας του θα μείνει στην Ιστορία. Πώς πίστεψε όμως ένας τόσο ευφυής και χαρισματικός ηγέτης, όπως ο Τσίπρας, ότι ήταν ποτέ δυνατόν να πείσει για το δίκαιο τους βιαστές των δημοκρατικών ελευθεριών; Αριστερός αυτός, δεν γνώριζε ότι ο καπιταλισμός είναι απάνθρωπος και αιμοβόρος; Έπρεπε από χρόνια να είχε μελετήσει και σχεδιάσει με ειδικό επιτελείο δεύτερο σχέδιο εκτός ευρώ και Ευρωζώνης. Οι ευρωλάγνοι μετέτρεψαν το ευρώ σε φετίχ. Η άρχουσα τάξη σκοπίμως έσπειρε τον φόβο έναντι μιας εναλλακτικής λύσης. Οι υποκριτές Γερμανοί έχουν στα συρτάρια τους πολλά εναλλακτικά σχέδια, αλλά τα απαγορεύουν για τους… άλλους! Οι εναλλακτικές λύσεις όμως δεν κατασκευάζονται πρόχειρα από τη μια μέρα στην άλλη. Έτσι, ο Τσίπρας βρέθηκε δέσμιος μέσα στη λυκοφωλιά των εταίρων. Τον έμπλεξαν θανάσιμα στα πλοκάμια τους και εκμεταλλεύτηκαν την πρόθεσή του να μείνει «ευρωπαϊστής». Ο μολυσμένος αέρας του Ευρωκοινοβουλίου δεν του άφησε περιθώρια να αναπνεύσει. Οι εταίροι έντεχνα τον αγκάλιασαν για να τον πνίξουν. Η σάπια ευρωπαϊκή κοινότητα, την οποία ο Τσίπρας θέλησε πραγματικά να αλλάξει, τον εκδικήθηκε. Του επέβαλε να ψηφίσει μέτρα τα οποία ο ίδιος είχε καταδικάσει, ώστε να τον εκθέσει στα μάτια των οπαδών τους. Το γεγονός αυτό έφερε και τη διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει την εικόνα «Βαβέλ», διότι έχει συντεθεί από πολλών ειδών «συνιστώσες». Εάν τον Σεπτέμβριο πάμε σε εκλογές, ο Τσίπρας θα πρέπει να ηγηθεί καινούργιου κόμματος με ξεκαθαρισμένη πολιτική γραμμή. Τον κατηγορούν τώρα πολλοί από την Αριστερά διότι δέχθηκε καινούργιο βαρύ Μνημόνιο. Τι μπορούσε όμως να κάνει χωρίς εναλλακτική λύση; Με κλειστές τράπεζες να οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία; Έτσι πήρε πάνω του τα επώδυνα μέτρα και ανέλαβε την ευθύνη, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ο μεγάλος σοσιαλιστής γάλλος ηγέτης Λεόν Μπλουμ έλεγε: «Η ευθύνη προσδίδει στον άνθρωπο σχεδόν πάντοτε κάποιο μεγαλείο. Αυτό σημαίνει ότι όταν ένας άνθρωπος αποκτήσει κάποιο αξίωμα και οι λόγοι του και αι πράξεις του έχουν κάποιαν επίδρασιν στην ζωή του έθνους και του λαού, το αίσθημα της ευθύνης του δίδει την δύναμιν να εξαρθεί υπέρ των στενών προσωπικών ή κομματικών υπολογισμών και το μεγαλείον να τους θυσιάσει χάριν των γενικοτέρων εθνικών συμφερόντων…». Τα λόγια του Λεόν Μπλουμ σκιαγραφούν την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα…