Η άλλη άποψη…
Ο Σόιμπλε ξύπνησε ό,τι θέλει να ξεχάσει η ίδια η Γερμανία (!) και να ξεχάσουν οι άλλοι γι’ αυτήν!
«Η Γερμανία, για μία ακόμη φορά, έδειξε ότι δεν μπορεί να χειρισθεί τη δύναμή της. Έχει υποστεί τεράστια ζημιά το κύρος και το προφίλ της από τους χειρισμούς του κ. Σόιμπλε. Δεν το λέμε αυτό μόνο εμείς οι Έλληνες. Αποτελεί κοινό τόπο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στον αγγλοσαξονικό κόσμο και στη βερολινέζικη ελίτ που ενδιαφέρεται για το ευρωπαϊκό project. Η Γερμανία εμφανιζόταν έως πρόσφατα ως η διστακτική δύναμη, η χώρα που δεν ήθελε να εμφανίζεται ως κυρίαρχη ηγέτιδα της Ευρώπης για να μην ξυπνήσει ιστορικές μνήμες και στερεότυπα. Η συμπεριφορά του κ. Σόιμπλε, όσες αφορμές και αν έδωσε η Αθήνα, ξύπνησε ό,τι θέλει να ξεχάσει η ίδια η Γερμανία και να ξεχάσουν οι άλλοι γι’ αυτήν. Χωρίς αμφιβολία θα υπάρξει μία ιστορική διόρθωση, την οποία μπορούμε να εκμεταλλευθούμε αν παίξουμε έξυπνα τα χαρτιά μας».
***
Διά χειρός…
…του ομότιμου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνου Τσουκαλά, από τη συνέντευξή του στο «Βήμα» στον Μάρκο Καρασαρίνη.
Θέλουν να υποτάξουν τις αποκλίνουσες φωνές!
«Βρισκόμαστε σε ένα είδος ”πολέμου” με τις ακραίες εκείνες φωνές της Ευρώπης οι οποίες ήθελαν να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ, ή, σε κάθε περίπτωση, να καθυποτάξουν όλες τις αποκλίνουσες φωνές σε ένα σχέδιο, το οποίο κατά τη γνώμη όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος της ευρωπαϊκής σκέψης αυτή τη στιγμή, είναι ολέθριο και αδιέξοδο. Στην Ευρώπη διαδραματίζεται ακόμα ένα κοσμοϊστορικό πείραμα. Όχι στο πλαίσιο των συνόδων κορυφής, αλλά στους κόλπους των ευρωπαϊκών λαών, οι οποίοι καλούνται να ξανασκεφτούν τους όρους υπό τους οποίους συνυπάρχουν».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκου Μουζέλη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Διαπραγματεύσεις, ευθύνες και σφάλματα».
Πάει το όραμα…
«Γλιτώσαμε έτσι το Grexit, αλλά θα εξακολουθήσουμε να λειτουργούμε σε ένα τεχνο-γραφειοκρατικό πλαίσιο όπου η πλειονότητα των εταίρων μας, και κυρίως η Γερμανία, θα παραμείνει αποκομμένη από το όραμα των δημιουργών της ευρωπαϊκής ενοποίησης: το όραμα μιας πολιτικά ενωμένης και κοινωνικά αλληλέγγυας Ευρώπης».
***
Διά χειρός…
…του συμβούλου έκδοσης του «Βήματος» Γιώργου Μαλούχου.
Υπέρ των συμφερόντων της άλλαξε η Γερμανία την Ευρώπη
«Μαύρη κατάθλιψη κυριεύει όποιον γυρίσει και κοιτάξει πίσω το πώς φτάσαμε ως εδώ: πώς η ελληνική κοινωνία έχασε το μέτρο και τον λογαριασμό τις τελευταίες δεκαετίες, πώς η πολιτική της έκφραση αντί να την προστατεύσει την εκμαύλισε, αλλά και πώς βρεθήκαμε από το 2010 και μετά να πληρώνουμε αυτόν τον λογαριασμό όχι απλώς ακριβά μα καταστρεπτικά. Γιατί; Επειδή μέσα από την ελληνική κρίση ήταν που η Γερμανία αποφάσισε να αναλάβει πλέον τα ηνία της Ευρώπης. Εμείς κάναμε την κρίση με τον ελληνικό τρόπο, εκείνοι θέλησαν να την εκμεταλλευθούν με τον γερμανικό τρόπο. Αποτέλεσμα; Η τραγωδία που εξελίχθηκε όλα αυτά τα χρόνια, με αποκορύφωμα την καταφυγή στη νέα ”συμφωνία-τέρας”, όπως η ίδια η κυβέρνηση τη βάφτισε. Σήμερα ουδείς πλέον αμφιβάλλει ότι μέσω της κρίσης η Γερμανία άλλαξε την Ευρώπη προς την κατεύθυνση των δικών της εθνικών συμφερόντων και ωφελήθηκε η ίδια συστηματικά. Αυτό έστω και αργά το κατάλαβαν άπαντες. Μα ας μην υπάρξουν αυταπάτες: στο άμεσο, τουλάχιστον, μέλλον δεν θα αλλάξει κάτι».
***
Διά χειρός…
…του Θέμου Αναστασιάδη, από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα».
Μια συγνώμη;
«Δεν θα στοιχημάτιζα και πολλά στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας έμαθε κάτι από όλο αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΘΗΜΑ. Φάνηκε και από τον ανασχηματισμό. Δεν είμαι σίγουρος και αν έχει αντιληφθεί τι μεγάλη ζημιά έχει προκαλέσει, κυνηγώντας το ”όραμά του” και παίρνοντας τα ”ρίσκα του”, σε εκατομμύρια Ελλήνων. Αλγεινή εντύπωση έκανε σε πολλούς το ότι δεν ζήτησε, όπως οφείλει, ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον λαό για το ότι έκλεισαν οι τράπεζες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και καταστράφηκε το σύμπαν, επειδή, όπως παραδέχτηκε… ”δεν το περίμενα ότι δεν θα μου δώσουν περιθώρια”. Μάλιστα… Έτσι απλά; Σαν να ήταν ένα προσωπικό στοίχημα το παρουσίασε. Περιορίστηκε δηλαδή στο αν είναι ή όχι εντάξει με το ”εγώ” του, με το κόμμα του, και όχι με τον κόσμο που συνθλίβεται ακόμα. Εκεί τελειώνει άραγε η αγωνία του;».