«Όχι» στο εσωτερικό πραξικόπημα

Η πρώτη φάση του πραξικοπήματος αυτού ολοκληρώθηκε με την περίφημη «συμφωνία», η οποία προέκυψε ως αποτέλεσμα ενός στυγνού εκβιασμού που είχε ως «εναλλακτική λύση» την πλήρη καταστροφή της χώρας μέσω ενός «ελεγχόμενου» Grexit, στο οποίο θα συμμετείχε ως συνένοχος η ελληνική κυβέρνηση. Η πλήρης απουσία ρευστότητας, η καθημερινή καταστροφή της οικονομίας και της παραγωγής, οι κλειστές τράπεζες και το επαπειλούμενο «κούρεμα» των καταθέσεων αποτέλεσαν την «προετοιμασία εδάφους» για να διατυπωθεί ρητά μέσα στο Eurogroup και να επιδοθεί στη συνέχεια στη Σύνοδο των ηγετών η πρόταση για το Grexit… Μια πρόταση την οποία και σήμερα εξακολουθεί να υποστηρίζει ανοικτά και με φανατισμό ο Β. Σόιμπλε, ενώ κοινωνούς και συμμέτοχους της πρότασης αυτής κατέστησε ο ίδιος τόσο την Άνγκ. Μέρκελ όσο και τον Ζ. Γκάμπριελ, γεγονός που και οι ίδιοι αποδέχθηκαν.

Η δεύτερη φάση του πολιτικού πραξικοπήματος προωθείται στο «εσωτερικό» της χώρας. Εδώ και μήνες ο Μ. Σουλτς έχει αναλάβει εργολαβικά το σχέδιο διάσπασης και διάλυσης της ελληνικής κυβέρνησης ζητώντας την αποχώρηση των ΑΝΕΛ και της «ομάδας Λαφαζάνη»… Σε μια τέτοια περίπτωση, η μνημονιακή «5η φάλαγγα» θα ήταν πρόθυμη -και έτοιμη από καιρό- να υποστηρίξει κυβερνήσεις αχυρανθρώπων τύπου Παπαδήμου.

Πού «κολλάει» αυτό το σχέδιο; Στην αντίδραση και στην αντίσταση του ελληνικού λαού, που έζησε μαζί με τον πρωθυπουργό και την ελληνική αντιπροσωπεία τους εκβιασμούς, τις απειλές, τη χυδαία συμπεριφορά μιας οργανωμένης πολιτικής μαφίας. Όμως, αυτές οι κρίσιμες 17 ώρες αποκάλυψαν σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες και στις πολιτικές τους ηγεσίες ότι την Ευρώπη κυβερνά ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, ένα νέο πολιτικό – οικονομικό Δ’ Ράιχ, που οδηγεί την ΕΕ και την Ευρωζώνη σε εσωτερικές συγκρούσεις και στην καταστροφή.

Ιδεολογική καθαρότητα ή ανευθυνότητα

Όμως, κάποιοι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να κατανόησαν ότι τόσο η ψήφος της 25ης Ιανουαρίου όσο και η ιστορική πράξη του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος εκφράζουν την εντολή του ελληνικού λαού να αντιμετωπίσει μέχρι τέλους ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη δομή κυριαρχίας, που επιβάλλει τον ολοκληρωτισμό της σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτό σε αντίθεση με το εγχώριο υποτελές μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, που ακόμα και σήμερα σχεδιάζει τη «μεγάλη ρεβάνς», μέσω της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και της πτώσης της κυβέρνησης.

Και όμως, στην πρώτη μεγάλη δυσκολία, στην αναγκαστική υποχώρηση του πρωθυπουργού μπροστά σε έναν πραγματικό και όχι εικονικό εκβιασμό που απειλούσε τη χώρα με ολοσχερή καταστροφή, κάποιοι που επικαλούνται την ιδεολογική καθαρότητα, τη «συνέπεια» με βάση διακηρύξεις και προγράμματα, ανακρούουν πρύμναν και ξαναγυρίζουν στα γνωστά ιδεολογικά – πολιτικά «καταφύγια» που προσφέρουν ασφάλεια και απεμπλοκή από τις ευθύνες… Ομάδες, φράξιες, συνιστώσες, συσχετισμοί, όργανα που αθροίζουν και δεν συνθέτουν, ώστε κάθε άποψη να αυτονομιμοποιείται αδαπάνως…

Όμως, η εντολή του λαού είναι να βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη και τα μέλη του στις κεντρικές δομές της εξουσίας, εκεί που εξελίσσεται και θα εξελιχθεί στο μέλλον ο αγώνας για την επιβίωση του λαού και της χώρας. Εκεί όπου η κυρίαρχη αντίθεση, η μείζων σύγκρουση, απαιτεί όχι απλώς μια ηθικολογούσα «συνέπεια» ή «εξαγνισμένες» ιδεολογικές θέσεις, αλλά συνεχή και σκληρή πολιτική πάλη, σχεδιασμό, πίστη στις δυνάμεις και αξιοποίηση του πολιτικού κεφαλαίου που παρέσχε και παρέχει τόσο άδολα, τόσο γενναιόδωρα ο ελληνικός λαός στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση.

Ιδεολογική καθαρότητα και συνέπεια δεν σημαίνει να «κρύβεσαι» πίσω από τις ψήφους των μνημονιακών κομμάτων, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα τον Αλ. Τσίπρα και καθιστώντας τον, ενδεχόμενα, αδύναμο να διαπραγματευθεί και να κυβερνήσει.

Ένας υπεύθυνος πολιτικός, που εκκινεί από αγαθά ιδεολογικοπολιτικά κίνητρα, πρέπει πριν απ’ όλα να εξετάζει τόσο τα μέσα όσο κυρίως τα αποτελέσματα των επιλογών του… Τα ξημερώματα της Πέμπτης τα «όχι» και τα «παρών» της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ παρήγαγαν συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα. Παραχώρησαν πολιτικό έδαφος στα μνημονιακά κόμματα, τους έδωσαν την ευκαιρία να «νομιμοποιηθούν», να επιχειρήσουν να αποκαθαρθούν από τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει σε βάρος του λαού και της χώρας… Εάν, αντίθετα, υπήρχε συμπαγές το μέτωπο των 162 θετικών ψήφων, τότε οι κομματικοί εκφραστές της «5ης φάλαγγας» θα παρέμεναν στο περιθώριο που τους οδήγησε ο ελληνικός λαός και δεν θα παρίσταναν τους εθνικούς ρυθμιστές…

Μπορεί ο καθένας να κατανοήσει και να ερμηνεύσει γιατί ο έλληνας πρωθυπουργός και η ελληνική κυβέρνηση βγήκαν «τραυματισμένοι» από την άνιση μάχη με τη γερμανική ολιγαρχική δομή. Εκείνο που δεν μπορούν να εξηγήσουν οι πολίτες είναι με ποια λογική ο πρωθυπουργός μπορεί να «ακρωτηριάζεται» πολιτικά από τους δικούς του βουλευτές.

Πορεία προς τα εμπρός

Είναι προφανές ότι με τις συνθήκες αυτές δεν μπορεί να πορευθεί επί μακρόν η ελληνική κυβέρνηση. Ο Αλ. Τσίπρας δεν πρόκειται να υιοθετήσει τον ρόλο του «αριστερού Παπαδήμου» και να στηρίζεται κοινοβουλευτικά, έστω και έμμεσα, από τα κόμματα των Μνημονίων και της διαπλοκής. Γι’ αυτό και η προκήρυξη εκλογών στις απαρχές του φθινοπώρου καθίσταται ιστορικά αναγκαία λύση, ώστε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας να εκφράσει την πολιτική εμπιστοσύνη, το «πολιτικό κεφάλαιο» που κατέθεσε και καταθέτει στο πρόσωπό του ο ελληνικός λαός.

Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και ως πολιτική ηγεσία και ως πολίτες τον δύσκολο, τον κρίσιμο δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας. Να τον αντιμετωπίσουμε με θάρρος, με πίστη στις δυνάμεις μας και στα ιδανικά μας. Η ρήξη με τη δομή της διαπλοκής, της μεγάλης φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου πολύτιμων αγαθών, αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Συνιστά μια αναμέτρηση με ξεκάθαρο ταξικό – κοινωνικό πρόσημο, η έκβαση της οποίας θα κρίνει πολλά.

Παράλληλα, η αξιοποίηση επενδύσεων από το ποσό των 35 δισ. ευρώ θα πρέπει να συνδεθεί με ένα σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας για τα προσεχή χρόνια!

Και όλα αυτά, συνδυασμένα με ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα, με την ενίσχυση και αλληλεγγύη προς τα πλέον αδύναμα στρώματα, μπορούν να διαμορφώσουν τους όρους για το σταδιακό ξεπέρασμα της κρίσης.

«Η πολιτική είναι ένα δυνατό και αργό τρύπημα σε σκληρές σανίδες, με πάθος και σύγχρονως με προοπτική… Όσοι ασκούν την πολιτική πρέπει να οπλισθούν με τέτοια ψυχική δύναμη ώστε να αψηφούν ακόμα και τα θρυμματισμένα των ελπίδων τους. Χωρίς άλλωστε αυτή την ψυχική δύναμη δεν μπορούν να κατορθώσουν ούτε αυτό που σήμερα είναι δυνατό». (M. Weber, «Η πολιτική ως επάγγελμα»).