Συμφωνία – θρίαμβος για τους δανειστές μας
Οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης ήταν σαφείς, τεκμηριωμένες και κινούνταν προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως είχαν αναγνωρίσει πολλά αξιωματούχοι της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Επιπλέον υπήρχαν στο τραπέζι των συζητήσεων και οι σχετικές προτάσεις της γαλλικής Προεδρίας, τις οποίες είχε εγκρίνει και υιοθετήσει και η Ιταλία, καθώς η γειτονική χώρα αισθάνεται πλέον τον κίνδυνο που την απειλεί από τη συνέχιση και την επιδείνωση της ελληνικής κρίσης. Έχοντας υπόψη όλα αυτά, η Σύνοδος Κορυφής θα μπορούσε να πάρει μια απόφαση για την επίλυση του προβλήματος της χώρας μας και να δεχθεί ένα κείμενο συμφωνίας που να ικανοποιεί τους δανειστές μας, αλλά να μην καταδικάζει σε γενοκτονία την Ελλάδα. Η Σύνοδος Κορυφής παρέβλεψε όλα αυτά και δεν κατέληξε σε απόφαση για τη συμφωνία Ελλάδας – δανειστών. Και κατά την προσφιλή τακτική που ακολουθεί η ΕΕ και η Ευρωζώνη η λήψη οριστικής απόφασης ανεβλήθη. Έτσι επαληθεύτηκε η διαπίστωση ότι «εν τη συνενώσει των ανθρώπων δεν συνενούται το πνεύμα αυτών, αλλά η ανοησία». Γι’ αυτό συναθροίσεις και σοφών καταλήγουν σε παιδαριώδεις αποφάσεις.
Την τορπίλη για το ναυάγιο της Συνόδου Κορυφής την εκτόξευσε φυσικά η Γερμανία, πλαισιωμένη από τις χώρες που εκτελούν με τυφλή αφοσίωση τις εντολές της «αχτύπητης» δυάδας Μέρκελ – Σόιμπλε. Η πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι η κερδοσκοπική εκμετάλλευση για την εδραίωση της οικονομικής δύναμής της. Όμως υπάρχουν και οι απόκρυφοι στόχοι της χώρας αυτής. Πού αποβλέπει λοιπόν η Γερμανία Μέρκελ – Σόιμπλε; Γιατί συμπεριφέρεται έτσι σε μια Ευρώπη που της φέρθηκε τόσο ανθρώπινα και πολιτισμένα μετά τη συντριβή της στους δύο παγκοσμίους πολέμους, που η ίδια η Γερμανία είχε προκαλέσει;
Τότε οι νικήτριες δυνάμεις μπορούσαν ακόμη και γενοκτονία να εφαρμόσουν σε βάρος της ηττημένης και ερειπωμένης Γερμανίας. Τώρα η ενδυναμωμένη Γερμανία φαίνεται να έχει κρυφό στόχο τη διαίρεση της Ευρώπης για να την καταστήσει ανίκανη να απειλήσει τη δική της οικονομική και πολιτική κυριαρχία. Και θέλει να μαζέψει γύρω της μικρές και αδύναμες χώρες, που θα δουλεύουν για τη δική της ευημερία και την πολιτική ηγεμονία της. Δουλεύουσες οικονομίες για τη δεσπόζουσα Γερμανία. Έτσι εξηγείται και η πρόσφατη περιοδεία της κ. Μέρκελ στις εκτός ΕΕ φτωχές βαλκανικές χώρες (Σερβία, Αλβανία, Σκόπια κ.λπ.) και οι υποσχέσεις, κρυφές και φανερές, που έδωσε σ’ αυτές.
Τώρα, καθ’ όσον αφορά την αντίδραση των άλλων χωρών, το ερώτημα είναι: Πώς αντιδρούν οι άλλες μεγάλες και ισχυρές χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Ισπανία κ.λπ.) στη γερμανική επέλαση; Όλα δείχνουν ότι ο Πρόεδρος της Γαλλίας και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας έχουν κατανοήσει πλήρως τους στόχους της Γερμανίας και αποφάσισαν να αντιδράσουν από κοινού.
Ελπιδοφόρα προσπάθεια. Αυτά καθ’ όσον αφορά τα συμβαίνοντα στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης και ανεξάρτητα από τη στάση της Βρετανίας, που θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι στα προσεχή δύο ή τρία χρόνια θα αποχωρήσει από την ΕΕ και θα καταστεί το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης, με τη στήριξη φυσικά και των ΗΠΑ καθώς και ορισμένων άλλων χωρών. Έτσι θα επιτευχθεί και ο στόχος των ΗΠΑ, που επιθυμούν την αποδυνάμωση της ΕΕ, της Ευρωζώνης και φυσικά και του ευρώ.
Και τώρα στο ελληνικό πρόβλημα. Τη Δευτέρα 13 Ιουλίου είχαμε την αναμενόμενη συμφωνία της χώρας μας με τους δανειστές και φυσικά με δυσμενέστατους όρους. Το νέο αυτό Μνημόνιο (το 3ο στη σειρά) αποτελεί θρίαμβο για τους δανειστές μας. Λίγο-πολύ, τα εξοντωτικά για την οικονομία μας και τον λαό μέτρα που θα εφαρμοστούν είναι γνωστά. Πάντως το κυριότερο χαρακτηριστικό του νέου Μνημονίου είναι ότι παρέχει εγγύηση, για την περίπτωση της μη εφαρμογής των μέτρων, ύψους 50 δισ. ευρώ (σε βάρος της δημόσιας περιουσίας) και τα μέτρα καλούνται να τα υποστούν τα συνήθη υποζύγια, που επί πέντε χρόνια σέρνουν τον αραμπά των μέτρων που απαιτούν τα Μνημόνια, δηλαδή οι φορολογούμενοι και οι συνταξιούχοι.
Αυτοί είναι που σηκώνουν όλα τα βάρη της οικονομικής κρίσης. Το νέο Μνημόνιο περιέχει πληθώρα μέτρων φορολογικού ενδιαφέροντος καθώς και πλήθος μεταρρυθμίσεων του ασφαλιστικού μας συστήματος. Ο κ. Τσίπρας με τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου μηδένισε το ηχηρό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Γιατί, άραγε, έγινε το δημοψήφισμα αυτό; Και επιπλέον απαξίωσε εντελώς και το κόμμα του και το πρόγραμμά του. Υποχώρησε ατάκτως στις απαιτήσεις μιας συνταγής καταστροφής που εξόντωσε την οικονομία και τον λαό μας. Αυτές οι απόψεις απορρίπτονται από τους ευρωλάτρες υποστηρικτές κάθε λογής μέτρων που στηρίζουν το ευρώ και την παραμονή της χώρας μας «πάση θυσία» στην Ευρωζώνη. Αναμενόμενη ήταν η υπερψήφιση των μέτρων του νέου Μνημονίου από τη Βουλή. Άλλωστε και ο (προσωρινός – μεταβατικός) πρόεδρος της ΝΔ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε πριν ακόμα υπογραφεί η συμφωνία ότι αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα για να επανέλθει η χώρα στην ομαλότητα. Ας το ελπίσουμε.
Άραγε, με την εφαρμογή των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων επέρχεται η ομαλότητα ή ανοίγουμε την πόρτα για να μπούμε στην ανωμαλία;
Αν δεν γίνει κατορθωτό να εφαρμοστούν όλες οι δεσμεύσεις και τα μέτρα που προβλέπει η συμφωνία, δηλαδή το νέο Μνημόνιο, τι θα γίνει με την κατάπτωση της εγγύησης των 50 δισ. Και αυτό φυσικά θα επιδιώξουν οι κοινοτικοί δανειστές μας για να μπορέσουν να βουτήξουν ολόκληρη την περιουσία που έχει απομείνει στο Ελληνικό Δημόσιο. Και αν ο λαός αντιδράσει για τα μέτρα με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, κ.λπ., θα έχουμε ομαλότητα;
Το συμπέρασμα είναι ότι η διαχείριση της συμφωνίας χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να μην ανοίξει η πόρτα της ανωμαλίας και καταστραφεί η κοινωνική συνοχή.