Συμφωνία (;) μέσω εκβιασμών

Εμείς ως χώρα και ως λαός βιώνουμε τις μορφές της μεταμοντέρνας αυτής δικτατορίας εδώ και πέντε χρόνια… Η πατρίδα μας μετατράπηκε σε αποικία χρέους, οι δημοκρατικοί θεσμοί υπονομεύθηκαν και κάποιες φορές διασύρθηκαν… Οι πολίτες αντιμετωπίσθηκαν ως ανδράποδα σε οικονομικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο, ενώ η οικονομική – παραγωγική δομή διαλύθηκε…

Όμως αυτά που συμβαίνουν από την επομένη των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου μέχρι σήμερα ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.

Απόλυτος στόχος της οικονομικοπολιτικής αυτής ολιγαρχίας, που έχει ως έκφραση τη γερμανική ελίτ, υπήρξε εξαρχής η απαξίωση, η ακύρωση, η ανατροπή της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτός ο στόχος παραμένει και σήμερα και θα εξακολουθήσει να επιδιώκεται και στο μέλλον. Γι’ αυτό -και όπως επανειλημμένα έχουμε επισημάνει- ποτέ δεν έγιναν στην πραγματικότητα διαπραγματεύσεις.

Η Ελλάδα, ιδιαίτερα αυτήν την τελευταία περίοδο, διαπραγματευόταν με το «περίστροφο στον κρόταφο», όπου οι ανοιχτοί εκβιασμοί, οι απειλές, οι προπηλακισμοί και οι αήθεις επιθέσεις κατά της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, οι φασιστικού χαρακτήρα παρεμβάσεις, ακόμα και την ημέρα του δημοψηφίσματος, μας αποκαλύπτουν όχι απλώς πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες των δανειστών και εταίρων μας αλλά ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ, που παραπέμπει στις πιο σκοτεινές περιόδους που βίωσε η Ευρώπη τον 20ό αιώνα. Και αν αυτό το καθεστώς δεν αλλάζει με μια συντονισμένη ειρηνική επανάσταση των ευρωπαϊκών λαών, τότε θα καταστρέψει για άλλη μια φορά την Ευρώπη.

Είναι φανερό ότι με τρομοκρατικού χαρακτήρα ενέργειες, όπως το πλήρες πάγωμα της ρευστότητας, το κλείσιμο των τραπεζών και με τις «ερπύστριες» των ΑΤΜ να συνθλίβουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ίδια την ανάγκη επιβίωσης των πολιτών, καθεστώς που επέβαλε ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε, ως εκφραστής της γερμανικής ελίτ, δεν μπορούμε να μιλάμε για διαπραγματεύσεις, αλλά για το αποτέλεσμα άνισων συσχετισμών.

Ποιο είναι το όριο των εκβιασμών; Οι δικές τους «ζημίες», οι καταστροφικές επιπτώσεις που προέκυπταν από ένα ενδεχόμενο grexit, όχι μόνο για τις χώρες του Νότου και τη Γαλλία αλλά για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Το ίδιο και περισσότερο ανεπιθύμητες είναι οι επιπτώσεις σε γεωπολιτικό – γεωστρατηγικό επίπεδο και για τις ΗΠΑ και για την ίδια την Ευρώπη, αν βέβαια υποτεθεί ότι η σημερινή μικρόνοη ηγετική ελίτ της Ευρώπης μπορεί να καθορίσει στόχους για την Ευρώπη και δεν την αντιμετωπίζει ως χρηματοπιστωτική επιχείρηση…

Δεν γνωρίζουμε τις ώρες που γράφονται οι γραμμές αυτές εάν τελικώς θα υπάρξει συμφωνία ούτε ποιο ακριβώς θα είναι το πιθανό περιεχόμενό της. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα είναι μια συμφωνία στο περιεχόμενο που έστω και μετριοπαθώς επιδιώκουμε. Όμως, το σημείο – κλειδί, το στρατηγικό ερώτημα, αφορά την προοπτική που θα μπορεί να ανοίξει. Αυτό σημαίνει τη ριζική αντιμετώπιση του χρέους, το οποίο αναπόφευκτα θα επιβαρυνθεί με έναν νέο δανεισμό και την ενεργοποίηση ενός «πακέτου» αναπτυξιακών πρωτοβουλιών.

Εάν δεν υπάρξει ένας ξεκάθαρος ορίζοντας «βάθους» για την προσεχή περίοδο, τότε θα πρόκειται για έναν νέο «αυτοεγκλωβισμό» και πιστεύουμε ότι αυτή η προϋπόθεση αποτελεί όρο πρωταρχικό για να υπάρξει μια νέα συμφωνία.

Η πολιτική διαχείριση μιας συμφωνίας

Εάν πράγματι υπάρξει μια τέτοιου είδους συμφωνία, τότε η στρατηγική της κυβέρνησης πρέπει να επικεντρωθεί στον τρόπο πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής διαχείρισής της ώστε να αξιοποιηθούν τα θετικά της σημεία και να αμβλυνθούν οι αρνητικές επιπτώσεις για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που ζει στα όρια -ή και κάτω από αυτά- διαβίωσης.

Πολιτική διαχείριση δεν εννοούμε απλώς την ψήφιση μιας συμφωνίας στο Κοινοβούλιο χωρίς πολιτικές και κομματικές απώλειες.

Εννοούμε κατ’ εξοχήν την πολιτική μάχη που πρέπει να δώσει η κυβέρνηση στο εσωτερικό μέτωπο κατά του κυκλώματος της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατά του «τριγώνου της αμαρτίας» που συγκροτείται από τους τραπεζίτες, τους ιδιοκτήτες των μνημονιακών ΜΜΕ και τους πολιτικούς εντολοδόχους των Μνημονίων.

Μπορούν να παραμένουν στη θέση τους διοικήσεις τραπεζών -την πλειοψηφία των μετοχών των οποίων κατέχει το Δημόσιο- όταν την περίοδο της κρίσης συμβούλευαν και διευκόλυναν τους μεγαλοκαταθέτες να στέλνουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό με μια απλή ηλεκτρονική μεταβίβαση; Επιτρέπεται στους τραπεζίτες να δανειοδοτούν ΜΜΕ, που «βουλιάζουν» καθημερινά με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να συνεχίζουν ανενδοίαστα τη μνημονιακή προπαγάνδα τους; Θα πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτήν την ασυδοσία, σ’ αυτό το ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, που χρησιμοποιήθηκε ως μηχανισμός υπονόμευσης της κυβέρνησης και χειραγώγησης του ελληνικού λαού.

Η ψήφος στο «ΟΧΙ» ήταν ψήφος πατριωτική, δημοκρατική, με σαφή κοινωνικό – ταξικό χαρακτήρα. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά τόσο στη γεωγραφική κατανομή όσο και στην κοινωνικοοικονομική προέλευση της ψήφου του δημοψηφίσματος.

Από την άποψη αυτή, η κυβέρνηση έχει την ευρύτατη κοινωνική και πολιτική στήριξη να συγκρουσθεί με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, με αυτούς που «κοσμούν» τις λίστες της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής, με εκείνους που συνεχίζουν να ασκούν το λαθρεμπόριο αγαθών πρώτης ανάγκης, με το κύκλωμα των προμηθευτών που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο.

Προσοχή: Η ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, η σύλληψη της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής αποτελεί μείζονα ΔΟΜΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να ανακουφίσει τα ασθενέστερα στρώματα.

Το μεγάλο «ΟΧΙ» ακύρωσε μια βασική στρατηγική της γερμανικής ελίτ. Να ανατρέψει την ελληνική κυβέρνηση. Ο Σαμαράς εκδιώχθηκε ως άχρηστος και επιζήμιος και η ΝΔ βιώνει σήμερα διαλυτικά φαινόμενα. Γι’ αυτό και η πολιτική ηγεμονία που αποκτά η ελληνική κυβέρνηση, η ευρύτατη κοινωνική και πολιτική της νομιμοποίηση μέσω του «ΟΧΙ», αποτελούν το πιο σημαντικό πολιτικό της κεφάλαιο που θα πρέπει πάση θυσία να διαφυλάξει. Ο ελληνικός λαός έθεσε οριστικά στο περιθώριο τους εγχώριους εκβιαστές, εκείνους που προσπάθησαν να τον διχάσουν.

Μ’ αυτή την προϋπόθεση, ακόμα και μια έστω και ανεκτή συμφωνία μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ένα βήμα προς τα εμπρός. Με συλλογική προσπάθεια, με κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.