Η λαϊκή νίκη και το ΚΚΕ

Για να περιγράψει κανείς το μεγαλείο του ελληνικού λαού δεν φτάνουν τα φτωχά μεροκαματιάρικα λόγια ενός γραφιά. Θα έπρεπε να διαθέτει τη μνημειώδη γλώσσα του Μακρυγιάννη, εκείνο το ανεπανάληπτο και λιτό ύφος που βγαίνει μέσα από τις φλόγες των αγώνων για την ελευθερία. Και ακόμα, να μπορεί να προφέρει με τα χείλη του τον μεγάλο λόγο του Κολοκοτρώνη: «Γεια σας, αθάνατοι Έλληνες» και να νιώθει να τρέμουν από άφατη συγκίνηση μπροστά στις μεγαλειώδεις εξάρσεις ενός λαού, που ξεσήκωσε τις μάζες των εργαζομένων και σ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Γιατί έγινε ακριβώς αυτό που ήθελε να αποτρέψει η συμμορία των Βρυξελλών και του Βερολίνου: Το προλεταριάτο των χωρών του Νότου πανηγύρισε για την ελληνική νίκη και ξεσηκώθηκε. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι ο λαϊκός επαναστάτης Τσίπρας μετέδωσε τη φλόγα της εξέγερσης κατά της τυραννίας των καπιταλιστών στους ευρωπαίους πολίτες και όλοι οι προλετάριοι τώρα βαδίζουν πλάι μας, καθώς πορευόμαστε ενωμένοι, ίσια στην καρδιά μιας καινούργιας ζωής. Για «επανάσταση των φτωχών» μίλησε ο Λαφαζάνης και είχε δίκιο. Και μόνο οι «μηδίζοντες» ευρωλάγνοι μνημονιακοί έχασαν τη μιλιά τους. Ο Τσίπρας πέτυχε το ακατόρθωτο: Να δώσει ηχηρό ράπισμα στην «κομαντατούρα», που αισθάνεται πλέον να κλονίζεται κάτω από τα «ΟΧΙ» που ακούγονται σ’ όλες τις γλώσσες των σκλαβωμένων λαών. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στα 1946, έγινε το Συνέδριο της Ειρήνης, όπου οι μεγάλες δυνάμεις ξέχασαν τις υποσχέσεις που μας έδιναν και δεν υποστήριξαν τα εθνικά μας δίκαια. Τότε λοιπόν ο στιχουργός Μίμης Τραϊφόρος με τον σπουδαίο συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ έγραψαν το περίφημο εκείνο τραγούδι, που έλεγε: «Κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου, κι όσο μπορείς κρατήσου, και στα παλιά παπούτσια σου γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου…». Αυτό έκαναν και τώρα οι Έλληνες. Έγραψαν στα παλιά παπούτσια τους όσα λένε οι εχθροί τους: Ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ, ο Ντράγκι, ο Ντάισελμπλουμ και οι άλλοι μαφιόζοι.

Θα γραφεί στην ιστορία μας αυτό το δημοψήφισμα. Θα γραφτεί για την αναίσχυντη απόπειρα των «εταίρων» εναντίον της λαϊκής κυριαρχίας στην Ελλάδα. Και θα γραφτεί για την επιμονή του λαού μας να μη δέχεται έξωθεν παρεμβάσεις. Τις δέχθηκαν η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και έπεσαν στη γενική καταισχύνη. Λυπούμεθα που στενοχωρήσαμε τη μαντάμ Μέρκελ, αλλά -δυστυχώς για εκείνη- εμείς πάνω απ’ όλα βάζουμε την ελευθερία και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Δεν είναι δυνατόν όμως, σ’ αυτές τις ιστορικές στιγμές που βιώνουμε, να αφήσω ασχολίαστη την ακατανόητη (κατά τον πιο ήπιο χαρακτηρισμό) στάση του ΚΚΕ. Μια στάση που, πέρα από την απογοήτευση, προκαλεί τεράστια ερωτηματικά αλλά και την καχυποψία των ψηφοφόρων. Με τις βασικές θέσεις του ΚΚΕ περί Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ευρώ, καπιταλισμού κ.λπ. συμφωνούμε. Ωραίες οι θεωρίες. Οι διαφορές μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστές και θεμιτές. Στην πράξη όμως τι έκανε το ΚΚΕ; Επεδόθη σε μια κούφια συνθηματολογία, γενικόλογη. Διότι δεν μας είπε ποτέ ο σύντροφος Κουτσούμπας τι θα έκανε εκείνος εάν βρισκόταν αυτή τη στιγμή στο πηδάλιο της εξουσίας. Πώς θα αντιμετώπιζε την κρίση; Πώς θα πλήρωνε μισθούς και συντάξεις, σε τι νόμισμα; Τι θα έκανε με τις τράπεζες που τις έκλεισε ο Σόιμπλε; Εκατοντάδες προβλήματα, που δεν σηκώνουν αόριστη συνθηματολογία. Θέλει να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από το ευρώ. Ωραία. Αλλά αυτά δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχουν στάδια προετοιμασίας, σχέδιο, στρατηγική, συμμαχίες και πολλά άλλα που απαιτούν χρόνο. Εδώ δίνουμε μάχη με το Δ’ Ράιχ. Και αντίπαλος των Γερμανών δεν είναι το ΚΚΕ, αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Σ’ αυτόν τον πόλεμο το ΚΚΕ έμεινε στην άκρη. Οι λύκοι «εταίροι» ούρλιαζαν: «Να φύγει ο Τσίπρας!». Και το ΚΚΕ τους «σιγοντάρισε». Τι έπρεπε να κάνει; Δεν είπε κανείς στο ΚΚΕ να αλλάξει το πρόγραμμά του. Αλλά για να υλοποιηθεί αυτό το πρόγραμμα απαιτούνται στάδια. Αφού στην πρωτοπορία βρίσκεται το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ας προσθέσει και το ΚΚΕ το δικό του βάρος, παρά τις ουσιώδεις -θεμιτές- διαφορές. Είναι το πρώτο βήμα για να χτυπηθεί η γερμανική καγκελαρία. Σ’ αυτόν τον γενικό ξεσηκωμό κατά των κατακτητών, το ΚΚΕ έρχεται στο δημοψήφισμα και λέει: «Ρίξτε λευκό ή γράψτε ΚΚΕ πάνω στο ψηφοδέλτιο». Δηλαδή να βγουν τα ψηφοδέλτια άκυρα! Μ’ αυτόν τον τρόπο, το 5% περίπου που διαθέτει το Κομμουνιστικό Κόμμα έμεινε εκτός μάχης και εκ των πραγμάτων λειτούργησε προς όφελος του «ΝΑΙ»! Αυτό ήθελε και ο Σόιμπλε! Το ΚΚΕ πίστεψε ποτέ ότι θα καταλάμβανε τα… χειμερινά ανάκτορα με άκυρα ψηφοδέλτια; Ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται κάποιος «συμβιβασμός» ως πρώτο στάδιο. Και αν διαφωνεί μαζί μας ο σύντροφος Κουτσούμπας, ας διαβάσει τι έλεγε ο Λένιν τον Σεπτέμβριο του 1917 σε άρθρο του στην εφημερίδα «Ραμπότσι Πουτ»: «Ο Ένγκελς είχε δίκιο όταν στην κριτική του μανιφέστου των μπλανκιστών – κομμουνιστών (1873) ειρωνευόταν τη δήλωσή τους: ”Κανένας συμβιβασμός! Αυτό δεν είναι παρά μόνο λόγια”, έλεγε. Γιατί οι συμβιβασμοί που κάνει ένα μαχόμενο κόμμα συχνά του επιβάλλονται αναπόφευκτα από τις περιστάσεις. Και είναι παράλογο να αρνηθείς μια για πάντα «να εισπράξεις κατά δόσεις όσα σου χρωστάνε». Το καθήκον ενός αληθινά επαναστατικού κόμματος συνίσταται όχι στο να διακηρύχνει πως είναι αδύνατο να παραιτηθεί από κάθε συμβιβασμό, αλλά να ξέρει να διατηρεί, μέσω όλων αυτών των συμβιβασμών, στον βαθμό που είναι αναπόφευκτοι, την πίστη στις αρχές του…». Αντί, λοιπόν, το ΚΚΕ να ακολουθήσει τις σοφές συμβουλές του Λένιν, τι έκανε; Ενστερνίστηκε το σλόγκαν του Ζαχαριάδη το 1952: «Τι Πλαστήρας – τι Παπάγος». «Τι Τσίπρας – τι Σαμαράς»! Εάν ζούσε ο «πατερούλης» Στάλιν, σίγουρα θα έστελνε τον σύντροφο Κουτσούμπα δασάρχη στην εξορία του Σουργκούτ! Το ΚΚΕ έχει πραγματικά πρόβλημα ηγεσίας, αλλά αυτό είναι δικό του θέμα. Ο Σαμαράς, ενώπιον της προσωπικής ήττας του, παραιτήθηκε. Θα έπρεπε την ίδια ευθιξία να είχε και ο Δ. Κουτσούμπας. Έχουμε όμως και κάποιους άλλους, σκορπισμένους σε διάφορα κόμματα, που παριστάνουν τους «αριστερούς», τους «προοδευτικούς», αλλά παραμένουν ευρωλάγνοι και δεν λένε λέξη για τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει ο καπιταλισμός κατά των λαών του Νότου. Το μόνο που έκαναν όλο αυτό το διάστημα ήταν να κατηγορούν τον Τσίπρα για το δημοψήφισμα και να του αποδίδουν τις ευθύνες για το κλείσιμο των τραπεζών, που προκάλεσε ο αιμοσταγής Σόιμπλε υπό τα χειροκροτήματα ηγετικών παραγόντων της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ανεκδιήγητου Ποταμιού. Αυτοί είναι οι «πασιφιστές» («ειρηνιστές»). Ο «πασιφισμός» αναπτύχθηκε στις παραμονές των δύο παγκοσμίων πολέμων. Το 1960 αυτή η τάση κατευθυνόταν από τη Δύση και ποτέ δεν προχωρούσε στην καταγγελία του καπιταλισμού. Τέτοιοι ήταν στο Παρίσι, στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πολ Φορ και ο Σεβεράκ. Και οι δύο τους ψήφισαν το καθεστώς του Βισί και δίκασαν τον μεγάλο σοσιαλιστή Λεόν Μπλουμ ως… υπεύθυνο του πολέμου! Οι δικοί μας «πασιφιστές» κατηγορούν τον Τσίπρα ως «υπεύθυνο» του πολέμου που μας έχουν κηρύξει οι ανάλγητοι «εταίροι». Αυτοί που είναι θυμωμένοι μαζί μας διότι αντιδρούμε στην απόφασή τους να μας δίνουν μόνο «φιλοδωρήματα» ζητιανιάς αντί για μισθούς και συντάξεις, προς δόξαν της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» των μεγαλοτραπεζιτών.