Για δύο μόνο ωρίτσες η ζωή μάς δίνει ρεπό…

«Η μαυροντυμένη Δήμητρα, με την μπαντάνα στα μαλλιά και το μικρόφωνο στο χέρι, τραγούδησε «αλλιώς» στη Λίμνη της Βουλιαγμένης. Τραγούδησε για εμάς.

Για εμάς που μας φτάσαμε στο σημείο να νιώθουμε ενοχές που για δύο μόνο ωρίτσες ξεχνιόμαστε. Που για δύο μόνο ωρίτσες η ζωή μάς δίνει ρεπό. Που για δύο μόνο ωρίτσες, παρέα με Χατζιδάκι, Γκάτσο, Ξαρχάκο, Λοΐζο, Λίνα – ταξιδέψαμε σε μια Ελλάδα που πάντα αιμορραγούσε, αλλά πάντα η μουσική επούλωνε τις πληγές… Τι καταφύγιο η μουσική αλήθεια! Αποκούμπι στα ζόρια και στα δύσκολα. Σαν χέρι δροσερό σε μέτωπο με πυρετό, η Δήμητρα, η Κυρά της Λίμνης.

Εμένα με συμφέρει να βγαίνει το φεγγάρι…

Τραγουδούσε η Δήμητρα…

Ναι, πάνω της ένα φεγγάρι – μα ένα φεγγάρι! Μια Πανσέληνος να! Κι εμείς να τραγουδάμε φάλτσα μαζί της… Κι όλοι μαζί να ταξιδεύουμε με κοινή αφετηρία. Με κοινό προορισμό. Και κοινό τέρμα… Χωρίς Εμφυλίους…».

* Της Έλενας Ακρίτα, απόσπασμα από τη στήλη της στα «Νέα» του Σαββάτου.