Το θάρρος της γνώμης
Οι σκέψεις πριν από το εθνικό δίλημμα που μας έθεσαν, πολλές.
Δεν πιστεύω ότι αμφιβάλλει κανείς ότι το ερώτημα δεν είναι αν εγκρίνουμε ή όχι τα συγκεκριμένα μέτρα που γράφονται στα κείμενα με τους αγγλικούς τίτλους. Και αν ακόμη το ερώτημα δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», το ερώτημα σίγουρα είναι ευρύτερης σημασίας: «Η Ευρώπη όπως λειτουργεί -με τα πολλά στραβά και τις ανισότητές της- ή κάτι άλλο», είναι μια πιθανή προσπάθεια διατύπωσης.
Μας παροτρύνουν να καταγγείλουμε τη λογική και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης με στόχο να την αλλάξουμε. Ακούγεται εύλογο, μαχητικό, ηρωικό.
Η ξερή πραγματικότητα όμως είναι ότι ζούμε μέσα σε ένα σύστημα που βασίζεται στο χρήμα και αν η φιλοδοξία σου είναι να το αλλάξεις προς το καλύτερο, θα πρέπει να το αποδεχτείς και μέσα σε αυτό να πολεμήσεις για να βελτιώσεις τους όρους του. Να στέκεσαι στα πόδια σου, να είσαι μέλος ισότιμο της Ένωσης των ευρωπαϊκών χωρών και να έχεις φωνή δυνατή και θάρρος να καταγγείλεις κάθε κύριο Σόιμπλε, που οι κόρες των ματιών του έχουν το σχήμα του ευρώ, όπως είχαν δολάρια τα μάτια του Σκρουτζ.
Δικά μας λάθη δεκαετιών, το ατίθασο του χαρακτήρα μας και το κακό το ριζικό μας μας έφεραν στη θέση του υποτελή και του «ζήτουλα». Μας έκαναν ευάλωτους στις διαθέσεις των άλλων να μας εκμεταλλευτούν.
Και τώρα, πιο «ζήτουλες», πιο υποτελείς και ευάλωτοι από ποτέ -γιατί μέσα στο σύστημα που υπάρχουμε, money makes the world go around-, φιλοδοξούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Ωραίο θα ήταν, ρομαντικό, παραμυθένιο.
Τα παραμύθια όμως δεν είναι αλήθεια. Ξερή, άχρωμη και άσχημη. Έχουν μια αναλογία μόνο με την πραγματικότητα. Στο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας ο κυνηγός στο τέλος σκοτώνει τον λύκο, ανοίγει την κοιλιά του και βγάζει από μέσα τη γιαγιά αρτιμελή και σώα. Όμως, η Κοκκινοσκουφίτσα φτιάχτηκε για να λένε οι μεγάλοι στα παιδιά να ακούνε τη μαμά τους.
Στον ρομαντισμό των παραμυθιών αναφέρομαι γιατί το σίγουρο και πραγματικό είναι ότι ως χώρα δεν παράγουμε τίποτα και πρέπει όλα να τα εισάγουμε, ότι οι τράπεζές μας δεν έχουν χρήματα και η μόνη πιθανή πηγή για νέα χρήματα είναι η Ευρώπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι όσα εκείνοι, που τώρα κυβερνούν, πιστεύουν, θεωρούν. Δεν έχουν κανένα εχέγγυο να μας δώσουν πέρα από την πίστη τους και η πίστη τους έως τώρα έχει αποδειχθεί πολλάκις λανθασμένη.
Γι’ αυτό, αν ο κόσμος των ανισοτήτων δεν μου αρέσει και έχω την πυγμή να τον αλλάξω, γίνομαι ο άνθρωπος που θα ήθελαν όλοι να είναι και γίνομαι «ήρωας» στον μικρόκοσμό μου. Δεν κλέβω θέση στην ουρά, βοηθώ, μοιράζομαι, σέβομαι και δεν επιτρέπω σε άλλους να είναι ασεβείς, κλέφτες και ενάντια στο κοινό καλό. Δεν κάνω το χρήμα και την ύλη Θεό μου, αλλά μέσο για να ζήσω, να χαρώ, να μορφωθώ.
Και αν δεν έχω αμφιβολίες για το αν θέλω να ανήκω στην Ευρώπη -γιατί αν έχω, φροντίζω να κάνω τουμπεκί, να απομονωθώ σε μια βραχονησίδα ή να μετοικήσω σε άλλη ήπειρο- ψηφίζω «Ναι» στο δημοψήφισμα, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή όπως την έμαθα και να έχω την ευκαιρία να τη βελτιώσω με κάθε τσαμπουκά.
Κατερίνα Κ.