ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟ «ΟΧΙ»
Αυτό προσπαθεί να αποφύγει η Μέρκελ. Δεν θέλει το διακύβευμα του δημοψηφίσματος να είναι το πολιτικό θέμα, όπως το βάζει η κυβέρνηση, το ότι δεν μπορείς να μην υπολογίζεις έναν λαό αλλά μόνο το χρήμα και να τον αναγκάζεις να σύρεται στην κάλπη κάτω από τον εκβιασμό των κλειστών τραπεζών και την απειλή του «κουρέματος» των καταθέσεων και της χρεοκοπίας.
Και σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο Έλληνας για να μην πάει νηφάλια στην κάλπη αλλά με τον τρόμο ότι θα φύγουμε από το ευρώ και την Ευρώπη και θα χάσει ό,τι του έχει απομείνει, ώστε να ψηφίσει «Ναι», έχουν συστρατευθεί με τον γερμανικό παράγοντα από τους βιομηχάνους και όλες τις Ομοσπονδίες της Αγοράς, τις Ενώσεις Περιφερειαρχών και Δημάρχων αλλά και διάφορους Οργανισμούς μέχρι και τη ΓΣΕΕ. Κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ως τώρα. Δεν είχαν κάνει ποτέ τέτοια μαζική κινητοποίηση για τους χιλιάδες συμπολίτες τους που ζητιανεύουν ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια, για αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να ξεγελάσουν την πείνα τους, για τους 1.500.000 ανέργους, για το λουκέτο που έβαλαν πάνω από 400.000 επιχειρηματίες, για τους συνταξιούχους που η σύνταξή τους κατάντησε φιλοδώρημα, για τους 300.000 νέους επιστήμονες που ξενιτεύτηκαν για να βρουν δουλειά, για… για…
Αλληλεγγύη για τους δανειστές αλλά όχι για τα θύματα των Μνημονίων. Και το λέμε αυτό γιατί δεν είδαμε κανέναν από τους παραπάνω να έχει την ίδια αντίδραση προς το ηγετικό κονκλάβιο των Βρυξελλών και κυρίως προς το Βερολίνο. Γιατί στις εντολές τους, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, υποτάσσονται όλοι, ακόμη και οι πρωθυπουργοί και οι αρχηγοί της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Δεν κλείνουμε τα μάτια στις δικές μας ευθύνες, όπως και όλων των κυβερνήσεων από τη Μεταπολίτευση και μετά, και βασικά μετά την ένταξή μας στο ευρώ. Μπήκαμε όχι μόνο ξυπόλυτοι στʼ αγκάθια αλλά και με τέτοια ισοτιμία, κύριε Σημίτη, που έγινες ξαφνικά ευαίσθητος, όταν έχεις χρεωθεί την εθνική ήττα στα Ίμια, που ένα μπουκαλάκι νερό από 30 δραχμές μέσα σε μια νύχτα πέταξε στις 170,3 δραχμές (τόσο είναι το 0,50 ευρώ που το πληρώνουμε) και ένας καφές από 30 με 40 δραχμές πήγε από 1,5 μέχρι 3 ευρώ, δηλαδή από 510 μέχρι 1.020 δραχμές.
Υπάρχει, όμως, χώρα στην Ευρώπη που να είναι εντάξει σε όλα; Το έλλειμμα της Ιταλίας, όπως λένε διεθνείς οικονομολόγοι, είναι πάνω από ένα <Β> τρισεκατομμύριο ευρώ <Δ> και κανονικά θα έπρεπε να είχε χρεοκοπήσει, αλλά την κρατάει στη ζωή ο Ντράγκι μέσω των δισεκατομμυρίων της ποσοτικής χαλάρωσης. Εκεί έδειξαν αλληλεγγύη οι εταίροι, και ο λόγος διαυγέστατος: Έπαψε να κάνει παρέα με τον Τσίπρα.
Πέντε χρόνια κάναμε ό,τι μας ζητούσαν οι δανειστές-εταίροι μας. Τα Μνημόνια, αντί να μας σώσουν, μας βούλιαξαν πολλά σκαλιά πιο κάτω στον βυθό. Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος τα υπηρέτησαν πιστά. Και μόλις είδαν στον ορίζοντα ότι ερχόταν ο Τσίπρας, τους εγκατέλειψαν, αφού τους είχαν κάνει τη δουλειά, αφήνοντας ανοικτή την πέμπτη αξιολόγηση, για να την… παζαρέψουν ως διαπραγματευτικό χαρτί με τον νέο ερχόμενο…
Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε ακολουθήσει την πεπατημένη, το «ναι σε όλα» των προηγούμενων, όλα θα ήταν μια χαρά και κάποιο αντίδωρο θα του έδιναν. Αλλά ο νέος πρωθυπουργός έδειξε… άτακτος και κάθε άλλο παρά πρόθυμος να εκτελέσει ό,τι διατάξουν. Ζήτησε ριζική αλλαγή της συνταγής και έβαλε τους δικούς του όρους.
Στους πέντε μήνες των διαπραγματεύσεων δεν κατάφεραν να τον… φρονηματίσουν δίνοντάς του καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς, κι αυτά με πολύ ακριβά ανταλλάγματα. Είπε «όχι», και την κατάληξη τη ζούμε σήμερα. Αν είχε πει «ναι», οι τράπεζες θα ήταν ανοικτές και δεν θα υπήρχε θέμα ρευστότητας γιατί η κάνουλα της χρηματοδότησης θα είχε ανοίξει, το ΔΝΤ θα είχε πάρει τα λεφτά του, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και των Δημόσιων Οργανισμών δεν θα είχαν σαρωθεί.
Συμπέρασμα; Αυτό που τονίζουμε στην αρχή. Δεν θέλουν οι Γερμανοί παραφωνίες στην ορχήστρα. Όλοι θα πρέπει να υπακούν στον Διευθυντή.
Στο δημοψήφισμα το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «Ναι ή Όχι στη συμφωνία». Είναι αν οι λαοί των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης θα εκλεγούν τις κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς που κρίνουν ότι είναι οι καλύτεροι για την πατρίδα τους και το συμφέρον τους ή θα διορίζονται από τις Βρυξέλλες με το «ok» του Βερολίνου.
Αυτό αγωνίζονται να αποτρέψουν Μέρκελ και Σόιμπλε, με την ομόθυμη συστράτευση των εδώ εκπροσώπων τους.
Την Κυριακή το βράδυ θα φανεί αν θα το καταφέρουν.
Αν η Ελλάδα θα αποφασίζει η ίδια για το ποιος θα την κυβερνάει.
Και να μην ξεχνούν οι έξω αλλά και οι μέσα που έτρεξαν να συστρατευθούν με τους έξω, που τίποτε δεν μας βεβαιώνει ότι θέλουν το δικό μας καλό -αν πρωτίστως δεν εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα-, ότι όποτε οι Έλληνες βρέθηκαν σε τραγικές καταστάσεις τα κατάφεραν. Και βγήκαν ζωντανοί… Αυτό είναι που ενοχλεί…