«Μικρός λαός και πολεμά… δίχως σπαθιά και βόλια»…
Το σύγχρονο πολιτικό πραξικόπημα, που συστηματικά εξελίσσεται με προγραμματισμένο και απόλυτα μεθοδευμένο τρόπο, οδηγήθηκε στην κορύφωσή του. Οι κυβερνήσεις στις δημοκρατικές χώρες της ΕΕ και της Ευρωζώνης αλλάζουν σήμερα με εντολή του «παλατιού» του Βερολίνου, αφού η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε αποφασίζουν ποιες κυβερνήσεις και ποιοι πρωθυπουργοί τούς είναι αρεστοί και «αξιόπιστοι». Ζούμε κυριολεκτικά σε έναν πολιτικό Μεσαίωνα, ζούμε τις «στιγμές» της πρώτης περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου οι ευρωπαϊκές χώρες -με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις- παραδίδονταν η μία μετά την άλλη αμαχητί. Και μερικές μάλιστα οργάνωναν και υποδοχή στους χιτλερικούς κατακτητές για να τους τιμήσουν. Όπως ακριβώς πράττει το εγχώριο υποτελές, πολιτικό, μνημονιακό προσωπικό, τα γνώριμα πρόσωπα που θέλει ο κ. Γιούνκερ.
Σήμερα, στη μεταμοντέρνα τεχνολογική εποχή, τα τανκς και τις ερπύστριες τις αντικατέστησαν τα ΑΤΜ και τα προσωπικά PIN, τα οποία αποτυπώνουν και εκφράζουν την ατομική εξάρτηση και υποταγή του κάθε πολίτη στο σύγχρονο σύστημα της οικονομικοπολιτικής δικτατορίας.
Περιφρονούν και λοιδορούν τη Δημοκρατία, αποστρέφονται και μηδενίζουν τη λαϊκή βούληση και τη λαϊκή κυριαρχία. Έχουν καταστήσει εργαλεία τους όλους τους σημαντικούς θεσμούς στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Όσο για τα πολιτικά πραξικοπήματα, την υπονόμευση και κατάρρευση των εκλεγμένων κυβερνήσεων, προκειμένου να τα αντικαταστήσουν με πολιτικές «μαριονέτες», αυτές οι πρακτικές θεωρούνται σήμερα από τη γερμανική ελίτ δοκιμασμένη και πετυχημένη συνταγή.
Δεν πρέπει να τρέφουμε καμία αυταπάτη με ποιους έχουμε να κάνουμε. Στο ιστορικό σταυροδρόμι που βρισκόμαστε σήμερα δεν επιτρέπεται καμία ψευδαίσθηση, καμία λανθασμένη εκτίμηση. Αυτό που εμείς εννοούμε δημοκρατία, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, αποτελεί γι’ αυτούς έναν εχθρικό στόχο που πρέπει οπωσδήποτε να τον εξοντώσουν. Γι’ αυτό και η σαφής, η ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας αποτελεί βασική παράμετρο για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κρίσιμη αυτή κατάσταση.
Όχι στην εθελοδουλία, στην υποταγή
Τι σημαίνει το «ΝΑΙ», τι σημαίνει το «ΟΧΙ»; Ασφαλώς ο φόβος, οι ανοιχτοί εκβιασμοί, οι απροκάλυπτες απειλές και οι επίσημα διατυπωμένες προκλητικές δηλώσεις, που ζητούν να φύγει η ελληνική κυβέρνηση, διαμορφώνουν ένα «τοπίο» που θέλει να οδηγήσει τους Έλληνες ως φοβισμένα σφάγια στην κάλπη για να ψηφίσουν «ΝΑΙ».
«ΝΑΙ» όμως σημαίνει συνειδητή αποδοχή της «λίστας θανάτου» που περιέχει το τελεσίγραφο της «μαφίας» των «θεσμών» και δανειστών.
Σημαίνει εθελούσια παράδοση σ’ ένα πρόγραμμα που οδηγεί στη βαθύτερη ύφεση, στην πιο ακραία λιτότητα, στην οριστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας. Καμιά επαγγελματική ομάδα, καμιά κοινωνική-παραγωγική τάξη, καμιά οικονομική δραστηριότητα δεν επιβιώνει απέναντι στον οικονομικό και κοινωνικό ολετήρα αυτής της «λίστας θανάτου». Άλλωστε, συνεργοί, συμπαραστάτες και προπαγανδιστές των μέτρων εξόντωσης του ελληνικού λαού είναι οι φορείς της διαπλοκής, των μεγάλων οικονομικών-μνημονιακών συμφερόντων, τα μνημονιακά ΜΜΕ, μπροστά στην προπαγάνδα των οποίων θα ωχριούσε ο ίδιος ο Γκέμπελς.
Τι σημαίνει όμως «ΝΑΙ», σε πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο διακυβέρνησης; Όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να διαχειριστεί μια τέτοιου είδους εξέλιξη. Τι μένει τότε; Πρώτον, η απόπειρα συγκρότησης κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή, διαδικασία που προϋποθέτει την αποστασία ικανής μερίδας βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που πρέπει να αποκλειστεί.
Επόμενη διαδικασία είναι η προκήρυξη εκλογών, μέσα σ’ ένα καθεστώς ακραίας οικονομικής κρίσης και διχαστικού κλίματος, που έχει ως σοβαρό ενδεχόμενο τη ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ. Δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε τι θα επακολουθήσει σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο από την επάνοδο μιας ακροδεξιάς-μνημονιακής πολιτικής ομάδας που θα δρα ως γκαουλάιτερ της γερμανικής ελίτ στο εσωτερικό της χώρας. Όσοι ψηφίζουν από φόβο το «ΝΑΙ» θα πρέπει από τώρα να συνειδητοποιήσουν με ψυχραιμία και λογική ποιες θα είναι οι συνέπειες.
Γιατί δεν θα ανοίξουν απλώς οι τράπεζες και τα ΑΤΜ -όπως νομίζουν- αλλά ένα περιβάλλον που θα παραπέμπει στην κόλαση του Δάντη.
Ασφαλώς, η υπερψήφιση του «ΟΧΙ» δεν περιέχει αυτονόητες ή προφανείς λύσεις. Οι ακραίες-αυταρχικές αντιλήψεις δεν πρόκειται να ευαισθητοποιηθούν από κάποια δημοκρατικά μηνύματα. Όμως, ένα «ΟΧΙ», ένα ισχυρό «ΟΧΙ», ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας και θέτει τέλος στην προσπάθεια παλινόρθωσης ενός άθλιου μνημονιακού καθεστώτος.
Οι ώρες είναι δύσκολες, είναι κρίσιμες. Οι συνέπειες της ασφυξίας της ρευστότητας, το πάγωμα κάθε οικονομικής δραστηριότητας, οι δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται κάθε οικογένεια, κάθε εργαζόμενος, κάθε έντιμος επιχειρηματίας, κάθε συνταξιούχος και μισθωτός, είναι δεινές, γι’ αυτό και είναι κατανοητές οι επιφυλάξεις ή οι αντιδράσεις.
Σ’ αυτούς ακριβώς τους πολίτες θα πρέπει να εξηγηθεί ότι η ψήφος στο «ΝΑΙ» αποτελεί ταυτόχρονα μια επιλογή την οποία το σύστημα των εγχώριων συμφερόντων και των δανειστών θα το ερμηνεύσει ως πράξη ατομικής και συλλογικής υποταγής, ως συμβόλαιο εθελοδουλίας που υπογράφει ο ελληνικός λαός στους τυράννους του. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να υποτάξουν το φρόνημα του λαού και αυτό δεν πρέπει να χαθεί.
Απαιτείται γι’ αυτό ψυχραιμία, νηφαλιότητα, αποτροπή κάθε διχαστικής πρακτικής, ατομική και συλλογική συνείδηση της τεράστιας σημασίας που αποκτά η ψήφος μας.
Εμείς, ως χώρα και ως πολίτες, δεν παίζουμε κανένα «παιχνίδι». Αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας, για την επιβίωσή μας, με δημοκρατικά μέσα. Και θα παραμείνουμε όρθιοι μέχρι το τέλος.