Η άλλη άποψη…
Σε γεωπολιτικό χάος οδηγεί η κρίση
«Δεν συμφωνώ ότι η κρίση ξεκίνησε με την κατάρρευση της Lehman Brothers, το 2008. Αυτό που ζούμε είναι μια μακρά, δομική κρίση του παγκόσμιου συστήματος, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, με την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον – Γουντς και το πετρελαϊκό κραχ και συνεχίζεται, με εξάρσεις και υφέσεις, ώς τις μέρες μας, όπως δείχνουν τα καχεκτικά ποσοστά ανάπτυξης στα τρία κέντρα (ΗΠΑ – Δ. Ευρώπη – Ιαπωνία).
Από πολλές απόψεις, αυτή η μακρά κρίση ακολουθεί τον κύκλο της προηγούμενης μεγάλης ύφεσης, που ξεκίνησε το 1875. Και τότε, είχαμε μια ανάπαυλα οικονομικής αναζωογόνησης, που δημιούργησε την ψευδαίσθηση της οριστικής υπέρβασης της κρίσης. Μιλάω για την belle epoque του 1890-1914, κάτι αντίστοιχο με τη δεκαετία του 1990, που προηγήθηκε της κατάρρευσης του NASDAQ και του κραχ της Γουόλ Στριτ. Η πρώτη μακρά ύφεση δεν ξεπεράστηκε με τους αυθόρμητους μηχανισμούς της αγοράς, ούτε με ένα νέο οικονομικό παράδειγμα, όπως ήταν το New Deal, αλλά, εν τέλει, μέσα από τεράστιες συγκρούσεις, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις και δύο παγκόσμιους πολέμους.
Πολύ φοβάμαι ότι και σήμερα η μακρά κρίση οδηγεί σε μια γεωπολιτική του χάους, με παρατεταμένους πολέμους στην περιφέρεια και επικίνδυνη άνοδο νεοφασιστικών ρευμάτων και μορφών άρνησης της δημοκρατίας στα κέντρα. Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις ξεφεύγουν από τον έλεγχο της Τριάδας, καθώς αναδύονται νέα, δυναμικά κέντρα που αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με πιο σημαντικό παράδειγμα την ανάδυση της Κίνας».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα Γιώργη Γιατρομανωλάκη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Δημιουργική απομυθοποίηση της Αριστεράς»:
«Ένα αδειανό, τρύπιο πουκάμισο…»
«Η ελληνική ανανεωτική Αριστερά ως και πρόσφατα ακόμη είχε πολύ χαμηλά ποσοστά ψήφων, την ίδια στιγμή όμως οι συμπαθούντες ήσαν πάρα πολλοί. Η ελληνική Αριστερά ως και τη μετάλλαξή της στο μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ διέθετε αξιόλογα στελέχη, υποστηριζόταν από διανοουμένους (τους γνωστούς “ελίτες” του Ανδρέα), είχε πρωτοποριακές ιδέες και προγράμματα αλλά καμία κομματική δύναμη. Παρέμενε ένας τόπος εξιδανικευμένος πολιτικά, δεν είχε φθαρεί από την εξουσία, το πείραμα όμως του 1990 έδειξε ποια ήταν τα όριά της. Η Αριστερά ήταν ένα βολικό ιδεολογικό καταφύγιο για πολλούς και φάνταζε ως η γη της ιδεατής πολιτικής Επαγγελίας. Αυτόν τον “καθαρό” και “ηθικό” χώρο ήρθε και κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα πολιτικό κατασκεύασμα από επικίνδυνες και γραφικές “συνιστώσες”, από ανανήψαντες παλαιοκομματικούς, από “διανοουμένους” τύπου Κουράκη – Μπαλτά – Κοτζιά κ.ά.».
«Αν λοιπόν επιβιώσουμε τελικά, η Ιστορία μάς προσφέρει μια νέα, μεγάλη ευκαιρία: να εγκαταλείψουμε τις φαντασιώσεις και γι’ αυτή τη μίζερη, μικρονοϊκή, συριζαίικη Αριστερά. Τα πράγματα μας δείχνουν πως ό,τι απέμεινε από αυτή την παλαιά αγαθή ιδεολογία είναι ένα αδειανό, τρύπιο πουκάμισο. Τώρα, λοιπόν, περισσότερο παρά ποτέ, μας δίδεται η ευκαιρία να ωριμάσουμε πολιτικά. Να εγκαταλείψουμε μια για πάντα τον φόβο μπροστά στην ελευθερία. Αυτό που απομένει στο έθνος δεν είναι ο δρόμος της “δημιουργικής ασάφειας” και ανωριμότητας. Ο μόνος δρόμος που μας απομένει είναι η δημιουργική απομυθοποίηση και της “Αριστεράς”. Έχουμε αργήσει πάρα πολύ και έχουμε πληρώσει πολλά. Ωστόσο, υπάρχει καιρός για να μπούμε, καθημαγμένοι έστω και προδομένοι, πλην απαλλαγμένοι από εμμονές και ιδεοληψίες, στον αιώνα του νεοελληνικού διαφωτισμού».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκου Μαραντζίδη, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Βλέπετε, κύριε Κουβέλη!»:
Τους φταίει τώρα ο Κουβέλης!
«Στο μέτρο των μεγεθών της, η ΔΗΜΑΡ και ο πρόεδρός της από το 2012 μέχρι και τις εκλογές του 2015 ταυτίστηκαν με όλες τις λανθασμένες επιλογές που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Οι λανθασμένες αυτές επιλογές υπήρξαν αναμφίβολα καταστροφικές για τη χώρα.
Κατ’ αρχάς, τον Μάιο του 2012, μετά τις εκλογές στις οποίες η ΔΗΜΑΡ έλαβε 6% (όταν το πρώτο κόμμα η ΝΔ έλαβε 18% και ο ΣΥΡΙΖΑ 16%), ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης αρνήθηκε να μετάσχει σε κυβέρνηση συνασπισμού, αφήνοντας έτσι τα πράγματα να οδηγηθούν σε αδιέξοδο και να έχουμε για ένα μήνα μια ακραία πόλωση που εκτίναξε τον βασικό ανταγωνιστή της ΔΗΜΑΡ μέσα στο κεντροαριστερό ακροατήριο, τον ΣΥΡΙΖΑ, από το 16% στο 27%.
Πόσο πολιτικό μυαλό χρειαζόταν για να κατανοήσει κανείς πως, σε μια συμμαχική κυβέρνηση σε περίοδο οικονομικής κρίσης, τον λογαριασμό τον πληρώνει στο τέλος το μικρότερο κόμμα της κυβέρνησης προς όφελος των λαϊκιστών, ειδικά μάλιστα εάν ο εκλογικός νόμος ευνοεί την πόλωση;
Το 2013, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε άγαρμπα από την κυβέρνηση Σαμαρά. Με τη στάση της αυτή δεν βοήθησε ούτε την κυβέρνηση ούτε τον εαυτό της, καθώς όχι μόνο απομονώθηκε αλλά ουσιαστικά αυτοακυρώθηκε ως πολιτικό εγχείρημα.
Τέλος, στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τον Δεκέμβριο του 2014, ο κ. Κουβέλης δεν στάθηκε ούτε εκεί στο ύψος των περιστάσεων. Επέλεξε να συμβάλει στην πτώση της κυβέρνησης, αρνούμενος να υπερψηφίσει έναν πρόεδρο (ίσως και τον εαυτό του). Έστω κι αν τυπικά οι ψήφοι της ΔΗΜΑΡ δεν αρκούσαν για να εκλεγεί ο Πρόεδρος, είναι απολύτως βέβαιο πως μια θετική τοποθέτηση της ΔΗΜΑΡ θα δημιουργούσε μιαν άλλη δυναμική στην προσπάθεια να μη γίνουν καταστροφικές πρόωρες εκλογές. Σε μια τέτοια περίπτωση, η χώρα δεν θα ζούσε τη σημερινή τραγωδία.
Τώρα, βέβαια, είναι αργά για δεύτερες σκέψεις. Όπως έλεγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, στην πολιτική ισχύει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού η ρήση: μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!».