Τρέμουν την άτακτη ρήξη
Όταν διαφωνούσε με τις δικές τους απαιτήσεις, επανερχόταν καταθέτοντας βελτιωμένες προτάσεις, δείχνοντας έτσι μια πορεία προσαρμογής… Επίσης, από όσα έχουν γίνει γνωστά, ποτέ δεν τέθηκε από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης κατά τρόπο απαιτητικό το θέμα της ρύθμισης του χρέους.
Από κει και πέρα, ο χρόνος δούλευε εναντίον του πρωθυπουργού, από τη στιγμή που μέρα με τη μέρα τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας εξαντλούνταν και μεγάλωνε ο βραχνάς της καταβολής των μισθών και των συντάξεων αλλά και της πληρωμής των δόσεων που έληγαν προς το ΔΝΤ.
Κάποια στιγμή τα περιθώρια θα τελείωναν και θα ήταν αναγκασμένος να υπογράψει στο παραπέντε αυτά που απαιτούσε η σκληρή ανθελληνική ομάδα, η οποία απαρτίζεται από τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τον παλιό γνωστό μας, τον Τόμσεν, που εκπροσωπεί την πανίσχυρη μεσαία γραφειοκρατία του ΔΝΤ, η οποία κάνει τις διαπραγματεύσεις και επιβάλλει τις απόψεις της στην ηγεσία, που γίνονται και θέσεις του ΔΝΤ, όπως αποκάλυψε ο έμπειρος στη «λειτουργία» του Ταμείου πρώην υπουργός Γεράσιμος Αρσένης.
Η παγίδα της παράτασης
Πίσω από το ενδεχόμενο να προσφερθεί στον Τσίπρα την τελευταία στιγμή παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, με νέα μέτρα βέβαια, για έξι μήνες, με χρηματοδότηση κάποιων δισ. ευρώ -γίνεται λόγος για 16 δισ. ευρώ- βρίσκεται το… κίνητρο των εκλογών στην Ισπανία, που θα γίνουν τον Σεπτέμβριο.
Το ύπουλο σκεπτικό είναι ότι θα ηττηθούν οι Podemos και ο έλληνας πρωθυπουργός θα χάσει έναν άτυπο ισχυρό σύμμαχο στη στρατηγική τού «η Ευρώπη αλλάζει».
Φοβούνται το χάος από άτακτη ρήξη – Δίνουν διπλό ευρώ
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το ρεπορτάζ δεν έχει λήξει η συνεδρίαση του Eurogroup (Σάββατο απόγευμα).
Το μόνο που υπάρχει στις προθέσεις της ηγεσίας της ΕΕ (βλέπε Βερολίνο) είναι να προσφέρει ένα ΡLAN B στην περίπτωση που η Αθήνα απορρίψει τις προτάσεις για συμφωνία και επιλέξει την άτακτη ρήξη, οι συνέπειες της οποίας είναι άγνωστο ποιες μπορεί να είναι, όχι μόνο για την Ευρωζώνη αλλά και για την παγκόσμια Αγορά, καθώς δεν υπάρχει προηγούμενο.
Η άτακτη ρήξη σημαίνει παραμονή στο ευρώ με δήλωση αδυναμίας πληρωμής των δόσεων που λήγουν στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ, και προσπάθεια κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών για μισθούς, συντάξεις και τη λειτουργία του κράτους (φάρμακα, καύσιμα, εισαγωγές τροφίμων κ.ά.) από την είσπραξη του φόρου από τις φετινές φορολογικές δηλώσεις, τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών και τα έσοδα από τον τουρισμό, με ακραίο περιορισμό όλων των δαπανών.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, έχουν επεξεργαστεί (Σόιμπλε και ΣΙΑ) ένα είδος συμπεφωνημένου προγράμματος που προβλέπει ένα διπλό ευρώ (αδύναμο) για την εσωτερική αγορά, με κάποια χρηματοδότηση, και επιστροφή στην Ευρωζώνη ύστερα από τρία χρόνια και αφού θα έχουν γίνει οι συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις.
Το σχέδιο αυτό το έχουν επεξεργαστεί τα τεχνικά κλιμάκια και, όπως ισχυρίζονται, αποτρέπει τον μεγάλο κίνδυνο να προκληθεί χάος στην Ευρώπη -ιδίως σε Γαλλία και Ισπανία- και να ανέβουν τα spreads.
Χρηματοδότηση με νέα μέτρα
Ως τελευταία γραμμή άμυνας για να αποφύγουν τα «αχαρτογράφητα νερά» υπάρχει η σκέψη να δώσουν στον Τσίπρα κάτι παραπάνω από αυτά που έχουν ήδη προσφέρει, που τα έχει απορρίψει η ελληνική κυβέρνηση, με τους όρους που τα συνοδεύουν, ώστε να αποτραπεί η άτακτη ρήξη.
Σπέρνει ζιζάνια…
Αυτό που, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει ενοχλήσει τα «αφεντικά» του Βερολίνου και του ΔΝΤ είναι το ότι οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τα μέτρα για την άντληση εσόδων έχουν στόχο τους ευνοούμενους των δανειστών, το επιχειρηματικό κατεστημένο της Ελλάδας.
Απόδειξη, το ότι απέρριψαν τα μέτρα που προβλέπουν έκτακτη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων με κέρδη πάνω από 500.000 ευρώ, αύξηση της εισφοράς αλληλεγγύης και προκαταβολή του φόρου για την επόμενη χρονιά με την κατάθεση της φορολογικής δήλωσης αλλά και σημαντικές φορολογικές ελαφρύνσεις για τις λαϊκές τάξεις. Αυτό τους εξόργισε πολύ γιατί ανατρέπει τη φιλοσοφία που διαπερνά την πολιτική του ΔΝΤ και του Σόιμπλε: Οι κατέχοντες, οι μεγαλοεπιχειρήσεις, να είναι οι ευνοούμενοι. Μέχρι τώρα η πάγια τακτική είναι να περνούν τα βάρη στο… πόπολο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δανειστές απαιτούν την κατάργηση του ΕΚΑΣ, την υπαγωγή του ρεύματος και των τροφίμων στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ, στο 23% δηλαδή, το άνοιγμα των εργασιακών τώρα και τη μη επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων.
Είναι ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα των… «θεσμών» είναι ιδεολογικό. Γι’ αυτό και δεν τους ενοχλούν οι ουρές στα συσσίτια, τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα και το 1.500.000 άνεργοι.
Λέξη για το χρέος
Στο μεταξύ, πέντε μήνες συζητούν στα Eurogroup, στις Συνόδους Κορυφής, στις πενταμερείς και στις επταμερείς συσκέψεις με Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ και Λαγκάρντ, και για το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους -επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου, περίοδος χάριτος στην καταβολή των δόσεων (π.χ., για 5 ή 10 χρόνια να μην καταβάλλονται δόσεις αλλά μόνο οι τόκοι)- δεν έγινε καμία κουβέντα.
Κάτι έχει κυκλοφορήσει για κάποια συζήτηση αν υπάρξει παράταση της συμφωνίας για έξι ή εννιά μήνες, όχι όμως για τολμηρές αποφάσεις.