Πολιτικό πραξικόπημα μέσω «διαπραγμάτευσης»
Γι’ αυτούς το αποτέλεσμα των εκλογών και η ελληνική κυβέρνηση δεν αποτελούσαν παρά ένα «κακό όνειρο», μια ενοχλητική παρένθεση που θα έπρεπε να διαλυθεί και να διαγραφεί.
Γι’ αυτό και από την επομένη κιόλας της ορκωμοσίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκίνησαν οι προσπάθειες εξόντωσής της και μάλιστα με τη θεωρία των σταδίων:
Στο πρώτο στάδιο προεβλέπετο ο εξαναγκασμός της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να υπογράψει μια δυσμενή συμφωνία που θα δημιουργούσε ρωγμές στο εσωτερικό της και απογοήτευση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που τη στηρίζει. Στο δεύτερο στάδιο θα ακολουθούσε η ανατροπή της και ο διορισμός, μέσα από εκβιασμούς, συναλλαγές και συμβιβασμούς, μιας «μετριοπαθούς» μνημονιακής κυβέρνησης με επικεφαλής κάποιον «ουδέτερο» πολιτικό ή τραπεζίτη. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι τις τελευταίες ημέρες «διαρρέουν» μετ’ επιτάσεως τα ονόματα των Γ. Στουρνάρα και Δ. Αβραμόπουλου…
Επί πέντε μήνες παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, ενώ στο ίδιο διάστημα απεργάζονται συστηματικά την απαξίωση και ανατροπή της ελληνικής κυβέρνησης.
Το μεγάλο τους όπλο, η «ασφυξία» της ρευστότητας, μέσω της οποίας πίστευαν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα παραδοθεί αμαχητί εκ των πραγμάτων… Όμως και σ’ αυτή τη μεθόδευσή τους απέτυχαν…
Με τον τρόπο αυτό φθάσαμε σήμερα σε ένα πλήρες, σχεδόν, αδιέξοδο, με μια πολύ σημαντική, όμως, παράμετρο για την ελληνική κυβέρνηση:
Γιατί αποκαλύφθηκε πλήρως ότι η ελληνική κυβέρνηση και σοβαρές και κοστολογημένες προτάσεις κατέθεσε και απόλυτη μετριοπάθεια επέδειξε, υιοθετώντας μια σειρά επώδυνων μέτρων με όχι αξιοκαταφρόνητο πολιτικό κόστος… Τι αποδείχθηκε από την άλλη πλευρά: Ότι πρόκειται για πολιτικοοικονομικούς «γκάγκστερ», για «θεσμούς» – εσμούς συμφερόντων, που παρουσίασαν, την ώρα ακριβώς που οι διαπραγματεύσεις έφθασαν στο τελικό τους στάδιο, μια σειρά απαράδεκτων προτάσεων, που κατατέθηκαν από τους δανειστές με προφανή στόχο
ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΘΟΥΝ… Η πρόκληση προς την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό είναι ευθεία και χυδαία στο πολιτικό της περιεχόμενο. Γι’ αυτό και η κατηγορηματική απόρριψή της είναι μια πράξη αυτοσεβασμού και πολιτικής αξιοπρέπειας, που ξανάδωσε στην ελληνική κυβέρνηση το πολιτικό πλεονέκτημα.
Το δεύτερο «ημίχρονο»
Οι δανειστές και εταίροι μας εξάντλησαν μεθοδευμένα και συνειδητά το τετράμηνο της «ενδιάμεσης συμφωνίας», την οποία και παραβίασαν συστηματικά!
Το grexit δεν αποτελεί πια μια απειλή προς την Ελλάδα, αλλά στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας συνιστά ένα ενδεχόμενο που θα οδηγήσει στη διάλυση της Ευρωζώνης και θα έχει ως αποτέλεσμα ένα τεράστιο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κόστος για την οικονομικοπολιτική ολιγαρχία που δυναστεύει σήμερα τους λαούς της Ευρώπης.
Είναι φανερό ότι η παράταση του αδιεξόδου μέχρι της πλήρους εξάντλησης της προθεσμίας της 30ής Ιουνίου αποτελεί για τους εταίρους και δανειστές πρόσχημα για μια (πιθανή) παράταση της σημερινής συμφωνίας…
Ένα διάστημα ολίγων μηνών θα μπορούσε να αποτελέσει γι’ αυτούς ένα «δεύτερο ημίχρονο» προκειμένου να πετύχουν τον στόχο της εξόντωσης και αντικατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης, έστω και στην «παράταση»…
Το «έδαφος» της αστάθειας και της προσωρινότητας αποτελεί μια ευνοϊκή προϋπόθεση για την προώθηση του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ που εξεργάζεται η «μαφία» των οικονομικοπολιτικών συμφερόντων σε αγαστή συμμαχία και συμπόρευση με το εγχώριο μέτωπο του σύγχρονου δωσιλογισμού, που συγκροτείται από τα μνημονιακά κόμματα, τις ηγεσίες τους και τους φορείς της διαπλοκής.
Η αντιμετώπιση του χρέους βρίσκεται εκτός της «ατζέντας»… Και αυτό γιατί μια σοβαρή και συγκεκριμένη δέσμευση για το χρέος θα αποκαθιστούσε ένα πεδίο σταθερότητας και βιώσιμης προοπτικής για την οικονομία, ενώ θα παρείχε ταυτόχρονα σοβαρούς βαθμούς πολιτικής αυτονομίας στην ελληνική κυβέρνηση ώστε να μπορέσει αυτή να αντιμετωπίσει τα μείζονα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Δημοψήφισμα για τις προτάσεις των «θεσμών»
Εάν μέχρι την 30ή Ιουνίου δεν υπάρξει μια συμφωνία που να πληροί τις προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης, τότε ο πρωθυπουργός και η ελληνική κυβέρνηση οφείλουν να ενημερώσουν πλήρως τον ελληνικό λαό, να ζητήσουν τη στήριξη και τη γνώμη του και να καταστήσουν υπεύθυνες τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης πάνω στα συγκεκριμένα μέτρα, πάνω στο συγκεκριμένο κείμενο, μέσω του οποίου οι δανειστές και εταίροι εκβιάζουν και απειλούν όχι μια κυβέρνηση, αλλά έναν ολόκληρο λαό.
Η 5η φάλαγγα που δρα στο εσωτερικό της χώρας πρέπει να απογυμνωθεί πλήρως και να δηλώσει σαφώς με ένα «ναι» ή ένα «όχι» εάν δέχεται τις προτάσεις αυτές.
Όμως, την ιστορική ευθύνη των εξελίξεων πρέπει να την αναλάβει και ο ίδιος ο ελληνικός λαός μέσω ενός δημοψηφίσματος, στο οποίο θα πρέπει να κληθεί να απαντήσει εάν αποδέχεται ή απορρίπτει τη «λίστα» των μέτρων που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική του εξόντωση.
Κανένας σήμερα δεν έχει δικαίωμα να κρύβεται, να σιωπά ή να υποδεικνύει, μέσω «κύκλων» του ή σχεδιασμών διαρροών, την «αναγκαιότητα ψήφισης μιας οποιαδήποτε συμφωνίας»…
Ο κεντρικός στόχος της οικονομικοπολιτικής «μαφίας» είναι η ανατροπή της κυβέρνησης και η οριστική υποταγή και υποδούλωση της ελληνικής κοινωνίας.
Μόνο η αντίδραση, η ενεργητική και δυναμική αντίσταση του ελληνικού λαού μπορεί να αποτελέσει ένα ιστορικό «ανάχωμα» και να αποτρέψει τα σχέδιά τους… Είναι η ώρα να απαντήσουμε ατομικά και συλλογικά: «Ως εδώ και μη παρέκει». Από «κακό όνειρο» να γίνουμε ο «εφιάλτης» τους…