Η Ελλάδα σε Συμπληγάδες
Τα ερωτήματα αυτά δεν αφορούν μόνο τη σημερινή κυβέρνηση, την οποία οι ιθύνοντες των Βρυξελλών θέλουν παραδειγματικά να «υποτάξουν», να ταπεινώσουν και σε προοπτική να ανατρέψουν. Αφορούν την πορεία και τη μεταμόρφωση της Ευρώπης και τη θέση και το μέλλον της Ελλάδος. Υπό την παραπλανητική εικόνα ότι προχωρεί η οικοδόμηση της Ευρώπης, έχει συντελεσθεί, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει οι Ευρωπαϊκοί λαοί, μια θεμελιακή μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής ιδέας: Η υποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας των λαών, ως βάσεως και επικέντρου της οικοδομήσεως της Ευρώπης, από τις υπερεθνικές αγορές, που ποδηγετούνται από μια διεθνοποιημένη χρηματιστική ολιγαρχία.
Το πλαίσιο καθορίσθηκε από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, αρχής γενομένης από την Ενιαία Πράξη και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που αναγόρευσαν, ως καθεστωτική ιδεολογία και οιονεί «σύνταγμα» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση.
Πάνω στη βάση αυτή προωθήθηκε, κατά πρωθύστερο τρόπο, το ενιαίο νόμισμα, με τον υπολογισμό ότι αυτό θα λειτουργήσει εκ των πραγμάτων ως καταλύτης για την επιτάχυνση της πολιτικής ενώσεως.
Το ενιαίο όμως νόμισμα, χωρίς πολιτική ενοποίηση, δεν μπορεί να αντισταθμίσει με κοινές πολιτικές τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον διαφορετικό χαρακτήρα, τη διαφορετική δυναμική και το διαφορετικό μέγεθος και οικονομικό βάρος κάθε χώρας-μέλους. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται μάλιστα από την πολιτική της παγκοσμιοποίησης, που καθιστά χειρότερους τους όρους για τις ασθενέστερες χώρες του διεθνούς ανταγωνισμού.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή της εθνικής τους παραγωγής και τη δημιουργία μεγάλων ελλειμμάτων από την έκρηξη των εισαγωγών, τον ανταγωνισμό από χώρες χαμηλού κόστους και από το ακριβό ευρώ, που κάνει τα εισαγόμενα προϊόντα φθηνότερα και τα εγχώρια ακριβότερα.
Η χώρα, στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών κανόνων και των επιταγών του ενιαίου νομίσματος, αδυνατεί να πάρει μέτρα προστασίας και να διαμορφώσει εθνικές πολιτικές αναπτύξεως. Αντιθέτως, είναι υποχρεωμένη από τη λογική του ενιαίου νομίσματος να αντισταθμίσει με δημοσιονομικές πολιτικές λιτότητας τα ελλείμματα και την απώλεια εθνικής παραγωγής και ανταγωνιστικότητας. Η υποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και της συλλογικής πολιτικής θελήσεως από τις αγορές και την οικονομική ένωση, βασισμένη σ’ αυτές, υπονομεύει καίρια την αρχή της ισοτιμίας των εθνικών κρατών, η οποία ετέθη ως θεμελιακή αρχή για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Υπαναχώρηση στα θέματα του ευρώ, ως ενιαίου νομίσματος, θεωρείται αδιανόητη από τους Ευρωπαίους ιθύνοντες. Πρώτον, γιατί θα υπολαμβανόταν ως τεράστια αποτυχία και οπισθοδρόμηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Δεύτερον, γιατί το ευρώ αντιπροσωπεύει σήμερα μια μεγάλη διεθνή οικονομική πραγματικότητα.
Η εισαγωγή όμως του ευρώ προεξόφλησε την επιτάχυνση της πολιτικής ενοποιήσεως. Αυτή όμως δεν ήρθε, με την έννοια μιας πραγματικής πολιτικής ενοποιήσεως. Υπάρχει μάλιστα μεγάλος προβληματισμός αν μια τέτοια πολιτική ενοποίηση είναι πράγματι επιθυμητή από τις μεγάλες χώρες που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Μεγάλη Βρετανία ήταν εξαρχής και διαρρήδην εναντίον της πολιτικής ενοποιήσεως. Η Γαλλία ήταν ο σημαιοφόρος της Ευρωπαϊκής ιδέας, με προοπτική μια ανεξάρτητη Ευρώπη. Πού είναι όμως σήμερα αυτή η προοπτική, μετά την επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την ουσιαστική ταύτιση της Ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας με το ΝΑΤΟ; Η Γερμανία δεν έχει πολλούς λόγους να πρωταγωνιστεί για μια πραγματική πολιτική ενοποίηση. Η τελευταία θα την έφερνε σε αντίθεση με τον Αγγλο-Σαξωνικό παράγοντα. Θα την υποχρέωνε επίσης να επωμισθεί μεγάλα οικονομικά βάρη, που θα επέβαλε μια πραγματική πολιτική Ένωση και η συνεπόμενη αλληλεγγύη και κοινή ανάπτυξη.
Αντιθέτως, έχει κάθε λόγο να προκρίνει τη σημερινή κατάσταση. Η τελευταία της επιτρέπει, με όχημα το ενιαίο νόμισμα, να προωθεί την ηγεμονική της θέση και την οικονομική της κυριαρχία στην Ευρώπη. Της επιτρέπει επίσης να εναρμονίζει την πολιτική της με τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, και να ανταγωνίζεται τη Μ. Βρετανία στον ρόλο του προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ στην Ευρώπη, έχοντας το πλεονέκτημα της ηγέτιδος χώρας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό συνεχίζεται η ίδια πολιτική που επρυτάνευσε στην εισαγωγή του ευρώ. Η πρωθύστερη δράση, η οποία παρουσιάζεται ως νέα επιτακτική ανάγκη για τη διακυβέρνηση του ευρώ και ως νέο άλμα στην οικοδόμηση της Ευρώπης. Ποιας Ευρώπης όμως;
Ήδη, στο πνεύμα αυτό, συμφωνήθηκε η δημοσιονομική και η τραπεζική ενοποίηση, που καθιστά πιο ασφυκτικό ακόμη τον έλεγχο των Βρυξελλών και υφαρπάζει από τις χώρες-μέλη νέο μεγάλο μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, χωρίς να υπάρχει πολιτική ενοποίηση.
Με την ίδια μέθοδο προωθείται η Διατλαντική Ένωση, η τελωνειακή δηλαδή ένωση των ΗΠΑ και αργότερα του Καναδά και του Μεξικού με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια τέτοια Ζώνη ελευθέρου εμπορίου, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, θα αλλάξει οριστικά τον χαρακτήρα και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Στο ίδιο πνεύμα προωθείται, ως ένα νέο δήθεν άλμα για την Ευρωπαϊκή οικοδόμηση, η δημιουργία κοινού Ευρωπαϊκού στρατού, χωρίς να υπάρχει εκ των προτέρων η κοινή πολιτική βάση και πολιτική ενοποίηση. Ο Ευρωστρατός θα ήταν, στην περίπτωση αυτή, ιδανικό εργαλείο για τη νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Οι διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα και η προφανής επιδίωξη ισοπεδώσεως των αντιστάσεών της δεν είναι τόσο απομονωμένες και επικεντρωμένες στην Ελλάδα όσο φαίνονται. Εκφράζουν τη λογική μιας μεταλλαγμένης ιδέας για την Ευρώπη και μιας κυριαρχικής επιβολής για οικονομικούς αλλά και γεωπολιτικούς λόγους.
Η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ Συμπληγάδων. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσει ότι το διακύβευμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι επίσης η εθνική της επιβίωση και το εθνικό της μέλλον. Πρέπει για τον λόγο αυτό να είναι έτοιμη, αν χρειασθεί, να προτάξει την εθνική της κυριαρχίας και τον εθνικό έλεγχο από οποιαδήποτε καταστροφική ισοπέδωση και εθνική αποδόμηση.