Αποχαιρετισμός στον «παπά των φτωχών», τον παπά ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΦΩΚΑ

Όλη του η ζωή ήταν μια αδιάκοπη δοξολογία του Κυρίου και μια αέναη διακονία των συνανθρώπων του. Και προ της χειροτονίας του σε κληρικό, κατ’ εξοχήν όμως ύστερα από αυτήν, ιδίως αφότου ανήλθε, εισήλθε στην ιεροσύνη, η προσωπική του ζωή ήταν η ζωή των άλλων. Έχοντας καθαρίσει διά της ασκητικής του διαγωγής όσο ήταν δυνατόν στον άνθρωπο την καρδιά του, δέχτηκε τις φωτιστικές ακτίνες του Πνεύματος και βίωσε την αληθινή αγάπη…

Παπά Γεράσιμε,

Έκλεψες την καρδιά των φτωχών, των δίκαιων, των ειλικρινών, των αξιοπρεπών, των ηθικών του τόπου μας.

Σε αγαπάμε.

Γέροντα, σημάδεψες την Ιστορία της Κεφαλονιάς μας.

Σε όλους τους ανθρώπους του Θεού, ανάλογα με τις αρετές που διακρίθηκαν, κάποιος ευαγγελικός λόγος τούς ταιριάζει.

Δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω πως σου ταίριαζε απόλυτα ο λόγος που είπε ο Χριστός στους μαθητές Του, συνιστώντας ως υπόδειγμα τον εαυτό Του. «Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Έτσι σε ζήσαμε, κι έτσι, με το παράδειγμά σου, μας δίδαξες, γιατί ήσουνα «πράος και ταπεινός τη καρδία», Γέροντα. Η γαλήνη του προσώπου σου και της όλης συμπεριφοράς σου, ακόμη και σε πολύ δύσκολες ώρες, που ανθρωπίνως τα νεύρα δεν αντέχουν, ήταν η μόνιμη εκδήλωση της σταθερής εσωτερικής σου κατάστασης που μπορούσε να γαληνέψει ακόμη και τα θηρία. Το γαλήνιο βλέμμα σου επιδρούσε κατευναστικά και στον πιo ταραγμένο συνομιλητή σου. Δεν άφηνε περιθώρια τρικυμίας. Γι’ αυτό μπορούσες να είσαι ο κατ’ εξοχήν ειρηνοποιός, αρετή που όσοι την έχουν τους μακαρίζει ο Κύριος και υπόσχεται ότι «αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται».

Γέροντα, ήσουνα ευγενής στο έπακρον. Και τούτο διότι είχες σπουδάσει την «αρχοντική ευγένεια», κατά την προσφιλή φράση του Γέροντος Παΐσιου, στου οποίου την αγιότητα ακράδαντα πίστευες. Υπήρξες ο άνθρωπος της σιωπής. Όχι γιατί δεν είχες τι να έλεγες, αλλά γιατί ήθελες να μιλάς με περίσκεψη. Μέσα από το στόμα της φιλόσοφης σιωπής σου, ο κάθε λόγος που έβγαινε είχε ιδιαίτερο βάρος, που δεν μπορούσε ο συνομιλητής σου να παραθεωρήσει.

Υπήρξες άκακος και αμνησίκακος.

Υπήρξες άκρως ελεήμων εν τω κρυπτώ, κατά το θείο θέλημα.

Αγαπητέ φίλε και συμμαθητή στο Γυμνάσιο Αρρένων Αργοστολίου, μου στάθηκες στον χαμό της μάνας μου, μου στάθηκες στη ζωή μου, με στήριξες με την αγάπη σου, θα ήθελα να προσθέσω ότι όπως έγραψε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος: «Έφυγε με τον μανδύα της Αρχιερωσύνης ακηλίδωτο ως Άγγελος, πριν προλάβουν τα προβλήματα, οι παγίδες και τα ενεδρεύοντα πάθη του Επισκοπικού αξιώματος να μειώσουν τη δύναμη και καθαρότητα του Παναγίου Πνεύματος. Πολλοί μετά την κοίμησή του τον ονόμασαν άγιο. Ως άγιο, μιμητή του προστάτου της Κεφαλληνίας και συνωνύμου του Αγίου Γερασίμου τον εδέχθησαν οι Κεφαλλήνες για να τον ενθρονίσουν όχι πια στον Αρχιερατικό θρόνο αλλά στον θρόνο των καρδιών τους».

ΑΝΤΙΟ, ΦΙΛΕ.

ΥΓ.: Του τηλεφώνησα αμέσως μετά την εκλογή του ως Μητροπολίτη Κεφαλληνίας να τον συγχαρώ, τον προσφώνησα ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ… Με διέκοψε αμέσως και έντονα μου είπε: «Αντώνη, ο παπα-Γεράσιμος είμαι, ακούς;».